Ech, Wolha, Wolha, Wolha... Naprawdę zamierzasz za księciuniem, przepraszam, władcą, gonić na drugi koniec świata? A jakżeby inaczej... Czekam na książkę w której bohaterka w takiej sytuacji by sobie darowała... Co one wszystkie w tym widzą? Ile można? Ale co się wymądrzam, nie wiem czy sama bym tak nie zrobiła. Trochę wątpię, ale pewności nie mam. No cóż, Rednej gorsze rzeczy bym wybaczyła, szczególnie, że wcześniej wspomniana pogoń jest niezwykle oryginalna. O humorze w powieści pisać, chyba nie muszę. Jak ktoś dobrnął do tej części to wie czego się spodziewać. Co prawda jest więcej niż na początku przygód naszej wiedźmy powagi, ale spokojnie, pośmiać się też można. Najbardziej mi się spodobała postać niedoszłej ,,narzeczonej" Lena, a jej kłótnie z byłym doradcą, szczególnie. Trzeba przyznać, wspomniany doradca kłócić to się umie. Wyzywanie swojej władczyni od ,,kapryśnej pannicy", w teorii nie jest dobrym pomysłem. Ja się jej wcale nie dziwię, że go wywaliła, zachowaj tu człowieku monarszą powagę w takiej sytuacji... Ale jak ogólnie wiadomo teoria z praktyką pokrywać się nie muszą. Wątek romantyczny w oczy się nie pcha, przynajmniej na początku. Można śmiało o nim zapomnieć, co też osobiście uczyniłam z radością. Ogólnie mówiąc, tradycyjnie już polecam. A teraz idę zapoznać się z kontynuacją. :)

Ech, Wolha, Wolha, Wolha... Naprawdę zamierzasz za księciuniem, przepraszam, władcą, gonić na drugi koniec świata? A jakżeby inaczej... Czekam na książkę w której bohaterka w takiej sytuacji by sobie darowała... Co one wszystkie w tym widzą? Ile można? Ale co się wymądrzam, nie wiem czy sama bym tak nie zrobiła. Trochę wątpię, ale pewności nie mam. No cóż, Rednej gorsze...