„Noc wilczycy” to ostatni tom trylogii Mojra.
Alea, Córka Ziemi, kontynuuje swoją misję. Przy pomocy przyjaciół wypełnia trzy przepowiednie zapisane w Encyklopedii Analnego i na zawsze zmienia Gaelię. Moc, która była przywilejem wybrańców zanika, wojna staje się katharsis (oczyszczeniem), a to, co było tajemnicą, przestaje takową być.
Powieść przepełniona jest wszelakimi emocjami: radością, smutkiem, nadzieją, bólem, trwogą, strachem, wiarą… Jednak, dla mnie, najważniejszym elementem tej historii, jest jedna podstawowa zasada:

„Każdy twój czyn może mieć tylko jedno następstwo”. Za każdym razem, gdy coś robisz, musisz wiedzieć, że ta rzecz pociągnie za sobą następną”*

Jest kilka aspektów, które muszę poruszyć. Na początku aspekt wiary. Przez całą serię przewija się walka między religiami (Mojra i chrześcijaństwo). Najpierw pokazuje tę lepszą, czyli Mojrę, a później chrześcijaństwo, jako tę gorszą. Dla mnie, jako wierzącej, jest to trudne do przyjęcia. Tak naprawdę jest to aspekt sporny.
Koleje, co mi się nasunęło w trakcie czytania to dość ciekawe porównanie. Jedna z bohaterek, Amina, popada w obłęd po zamordowaniu swojego męża i droga ta prowadzi do jej śmierci. Czy nie wydaje się to znajome? Może mała podpowiedź: Balladyna.
Następny to miłość. Sama w sobie nie jest czymś szokującym. Jednak szokującym może się wydać opisanie stosunku seksualnego między trzynastoletnią Aleą i o kilka lat starszym Erwanem w książce kierowanej głównie do nastolatków! Sama byłam w szoku znajdując taką wzmiankę w tejże historii. Nie wiem czy to było zamierzona przez autora, ale z pewnością wywołuje w moim przypadku kontrowersję.
Podobnie jest z brutalnością, ukazaną w „Nocy wilczycy”. Szokuje i to bardzo, autorowi udało się zszokować studentkę! Nie wydaje mi się to czymś dobrym dla młodych.
Ostatnia rzecz, o jakiej chciałabym wspomnieć, to zakończenie. Było ono przewidujące, główny watek skończył się tak, jak przewidziałam na początku trylogii, ale… To właśnie „ale” sprawia, że książka ta jest tak intrygująca. Autor ostatnim zdaniem bardzo mnie zaskoczył. Jedynie, co mi przychodzi na myśl, by podsumować koniec, to:

„Każdy czyn pociąga za sobą konsekwencje”*

Jako trylogia, nie jest zła. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, nacechowanie emocjonalne, bardzo mocno zaakcentowane ważne wartości i idee (miłość, przyjaźń, przeznaczenie), lekki i przyjemny język. Historia bardzo klimatyczna i przepełniona magią… życia.

Najlepszy tom: 2
Najgorszy: (o dziwo!) 1
___
* s. 313

[http://dzosefinn.blogspot.com/2013/02/loevenbruck-henri-noc-wilczycy.html]

„Noc wilczycy” to ostatni tom trylogii Mojra.
Alea, Córka Ziemi, kontynuuje swoją misję. Przy pomocy przyjaciół wypełnia trzy przepowiednie zapisane w Encyklopedii Analnego i na zawsze zmienia Gaelię. Moc, która była przywilejem wybrańców zanika, wojna staje się katharsis (oczyszczeniem), a to, co było tajemnicą, przestaje takową być.
Powieść przepełniona jest wszelakimi...