Nie. Po prostu nie.

Komu spodobał się poprzedni tom, ma szansę spodobać się i ten. Kto już w drugim się męczył, trzeci niech lepiej sobie odpuści.

W skrócie, pomysł na fabułę nadal dobry, wykonanie nadal kiepskie z tendencją do bywania beznadziejnym.

Cykl miał dobre elementy, ale jest też główna bohaterka, jako prawilna Mary Sue nafaszerowana superinteligencjią i umiejętnościami dyplomatycznymi, a przy tym lat mająca... Trzynaście. Z początku była fajna, taki urwis, któremu się na łeb zawaliło przeznaczenie. I gdzieś w drugiej połowie pierwszego tomu autor dał sobie spokój z próbami prowadzenia jej jako bohaterki, czującego człowieka, a wkleił szablon.

Szczęśliwie nie wszystko jest tu o niej, bo bym nie przebrnęła. Komplikacje natury politycznej to moim zdaniem najlepszy element Mojry, a drugoplanowi bohaterowie wiodący te wydarzenia ratowali książkę... Dopóki nie spotykali Alei MarySue. Wtedy ich ambicje, niejednoznacze charaktery i cele zostawały w drastycznie nierealistyczny sposób przemielone na "wojna jest be" - ewentualnie zostawali przez "małą zarazę" przegadani i tyle tego było.

Legendy o Alei obiegają kraj szybciej, niż się te legendarne wydarzenia dzieją. Kiedy ona odkrywa, kto był jej ojcem (obowiązkowo każda wybrana przez los sierora musi odkryć swoje niezwykłe pochodzenie, nie?) i zdradza to może dwóm-trzem osobom, nagle pół kraju mówi o niej z jego nazwiskiem... Tego jest dużo. Naprawdę.

O ironio, to właśnie główna bohaterka nie pasuje do reszty cyklu. To ona jest tu sztuczna i generalnie źle poprowadzona. Ją jedną starczyłoby poprawić, włącznie z jej relacjami z innymi, i byłoby cacy. Cóż, autor najwyraźniej uważał zupełnie odwrotnie.

Dałabym pięć gwiazdek, i do ostatniej strony, chociaż brnęłam ku niej chyba samą siłą woli, tyle chciałam dać.

Lecz, drodzy państwo, autorowi się zachciało wprowadzić poważny (khe khe) pierwszoplanowy watek romantyczny na "wyższy poziom" w najbardziej oklepany happyendowy sposób z drętwych romansów. No ok, w końcu nasz gatunek musi trwać. W tym rzecz, że chociaż po braku charakteru Alei tego nie czuć, ona wciąż ma 13 lat, a jej ukochany jakieś 17 do 20.

Ładne wartości promują te dzisiejsze książki dla młodzieży, nie ma co...

Nie. Po prostu nie.

Komu spodobał się poprzedni tom, ma szansę spodobać się i ten. Kto już w drugim się męczył, trzeci niech lepiej sobie odpuści.

W skrócie, pomysł na fabułę nadal dobry, wykonanie nadal kiepskie z tendencją do bywania beznadziejnym.

Cykl miał dobre elementy, ale jest też główna bohaterka, jako prawilna Mary Sue nafaszerowana superinteligencjią i...

W porównaniu do poprzednich tomów, widać spadek formy autora. Trudno było mi dopatrzeć się tego co tak urzekło mnie w dwóch wcześniejszych tomach. "Noc Wilczycy" już bardziej przypomina dzieła współczesne niż baśnie Irlandzkie. Jednakże muszę przyznać, że jest to piękne zakończenie trylogii Mojra.

W porównaniu do poprzednich tomów, widać spadek formy autora. Trudno było mi dopatrzeć się tego co tak urzekło mnie w dwóch wcześniejszych tomach. "Noc Wilczycy" już bardziej przypomina dzieła współczesne niż baśnie Irlandzkie. Jednakże muszę przyznać, że jest to piękne zakończenie trylogii Mojra.

Ta część jest zdecydowanie najlepsza. Przez pierwsze dwa tomy miałam niesamowity problem z narracją, która po prostu mi nie odpowiadała, a do tego śmiać mi się chciało, gdy przyszło mi czytać wątki miłosne... Przy trzeciej już przywykłam.
Książki dużo nadrabiały fabułą, bo już za sam pomysł można dać dużego plusa, mimo iż wykonanie (przynajmniej w moim odczuciu) irytowało. Mimo wszystko jestem w stanie polecić całą serię. Przyjemna lektura na nudne wieczory.

Ta część jest zdecydowanie najlepsza. Przez pierwsze dwa tomy miałam niesamowity problem z narracją, która po prostu mi nie odpowiadała, a do tego śmiać mi się chciało, gdy przyszło mi czytać wątki miłosne... Przy trzeciej już przywykłam.
Książki dużo nadrabiały fabułą, bo już za sam pomysł można dać dużego plusa, mimo iż wykonanie (przynajmniej w moim odczuciu) irytowało....

"Finghin przystanął. Popatrzył na dziewczynę. Była naprawdę piękna. Teraz to zrozumiał: w miłości, jaką darzył ją jego własny magistel Erwan, nie było nic dziwnego. Każdy, kto ją spotkał musiał się w niej choć trochę zakochać. Młody druid, chociaż jego serce wybrało Kaitlin, też nie był zupełnie nieczuły na niezwykły urok Alei. Podziwiał jej błękitne oczy, ciemne włosy, przydającą jej dostojeństwa piękną złoto-błękitną szatę, którą utkały jej elfy."


Jeśli ktoś poszukuje trylogii o przyjaźni i miłości oraz, o wielkiej przygodzie i znaczeniu świata, seria mojra jest specjalnie dla niego.

Alea, ta nastoletnia dziewczynka, którą niegdyś nazywano złodziejką, która nie miała domu teraz jest sławna, wszyscy o niej mówią, wielu ją uwielbia, ma tylko jednych przeciwników, władców którzy nie chcą zwrócić Gaeli wolności i spójności, ludzi którzy dla władzy posuwają się do oszustwa i morderstwa, ludzi którzy poświęcą wszystkich swoich ludzi żeby zdobyć to czego pragną, a stanie przeciwko nim jedna dziewczyna - córka ziemi.

Autor napisał książkę w sposób niesamowity i urzekający. Czytając ją nie da się nie uronić kilku łez. To co czytałam było tak żywe tak prawdziwe, że wydawało się iż dzieje się tuż obok mnie.

Czasami sceny walki były moim zdaniem zbyt brutalne co koniec końców dodawało mimo wszystko książce charakteru, a było to pisane tak przekonywająco, że czułam jakby na moich oczach, odpadała komuś ręka, albo tryskała krew.

Jednak autor pokazał, że jeśli ktoś potrafi doskonale opisać straszne sceny morderstwa, nie oznacza to bynajmniej że nie umie wspaniale ująć w słowa szczerej miłości, wierności, oddania i przyjaźni.

Podobało mi się że poznajemy sytuację z różnych perspektyw, ponieważ zobaczyliśmy w ten sposób że niektórzy popełniali błędy, ale nie mieli złych zamiarów.

Pod koniec książki wszystko działo się szybko, tak jakby autor notował to co działo się na jego oczach, dodawało to z pewnością wiarygodności.

Zachwyciły mnie ostatnie strony książki gdzie wreszcie poznajemy całą prawdę i rozwiązujemy wszystkie zagadki nad którymi myśleliśmy wraz z Aleą przez całą trylogię.

Podsumowując, nawet jeśli ktoś tak jak ja nie lubi scen walki nie powinien się zniechęcać do książki ponieważ nie wszystko sprowadza się tam do wojny, wręcz przeciwnie, chodzi o pokój. Bardzo żałuję że kończę moje spotkanie z tą magiczną trylogią, ale kto wie może kiedyś jeszcze do niej wrócę?

"Finghin przystanął. Popatrzył na dziewczynę. Była naprawdę piękna. Teraz to zrozumiał: w miłości, jaką darzył ją jego własny magistel Erwan, nie było nic dziwnego. Każdy, kto ją spotkał musiał się w niej choć trochę zakochać. Młody druid, chociaż jego serce wybrało Kaitlin, też nie był zupełnie nieczuły na niezwykły urok Alei. Podziwiał jej błękitne oczy, ciemne włosy,...

Ostatnia część trylogii Mojry przeczytana o 2 w nocy. Książka wciągnęła mnie do świata Gaelii. Moim zdaniem nawet dobrze napisał serie chociaż najwybitniejsza nie jest. Co mi nie pasowało to to, że ciągle zmieniał się punkt widzenia rzeźnik, królowa, hrabiowie, Aleia i jej towarzysze, Arcydruid, nawet największy wróg - Maolmòrdha. Moim zdaniem za duża rozbieżność. Nawet teraz nie przypomniałabym sobie który hrabia jest skąd. Czego mi szkoda, walka między Aleią a Maolmòrdhą nie było czymś wybitnym, to samo było z Eragonem ale to inna bajka ale też szkoda, że rozmowy Alei z ojcem były naprawdę sztywne. Za co mogę dać plus, to za postać głównej bohaterki. Nie pokazywała słabości ale też wszechmocna też nie była. Nie zachowywała się dziecinnie lub bardzo pysznie. Dobrą postacią był też Erwan, Finghin, nawet Kaitlin też polubiłam. Mi szkoda, że Felima jednak nie było, najbardziej lubiłam tę postać. Pomysł, na cały świat stworzony w Mojrze myślę że jest dobry. Może to nie jest najlepsza seria ale warto było przeczytać, by stwierdzić, że każdy jest odpowiedzialny za kogoś lub coś.

Daje 7/10

Ostatnia część trylogii Mojry przeczytana o 2 w nocy. Książka wciągnęła mnie do świata Gaelii. Moim zdaniem nawet dobrze napisał serie chociaż najwybitniejsza nie jest. Co mi nie pasowało to to, że ciągle zmieniał się punkt widzenia rzeźnik, królowa, hrabiowie, Aleia i jej towarzysze, Arcydruid, nawet największy wróg - Maolmòrdha. Moim zdaniem za duża rozbieżność. Nawet...

„Noc wilczycy” to ostatni tom trylogii Mojra.
Alea, Córka Ziemi, kontynuuje swoją misję. Przy pomocy przyjaciół wypełnia trzy przepowiednie zapisane w Encyklopedii Analnego i na zawsze zmienia Gaelię. Moc, która była przywilejem wybrańców zanika, wojna staje się katharsis (oczyszczeniem),a to, co było tajemnicą, przestaje takową być.
Powieść przepełniona jest wszelakimi emocjami: radością, smutkiem, nadzieją, bólem, trwogą, strachem, wiarą… Jednak, dla mnie, najważniejszym elementem tej historii, jest jedna podstawowa zasada:

„Każdy twój czyn może mieć tylko jedno następstwo”. Za każdym razem, gdy coś robisz, musisz wiedzieć, że ta rzecz pociągnie za sobą następną”*

Jest kilka aspektów, które muszę poruszyć. Na początku aspekt wiary. Przez całą serię przewija się walka między religiami (Mojra i chrześcijaństwo). Najpierw pokazuje tę lepszą, czyli Mojrę, a później chrześcijaństwo, jako tę gorszą. Dla mnie, jako wierzącej, jest to trudne do przyjęcia. Tak naprawdę jest to aspekt sporny.
Koleje, co mi się nasunęło w trakcie czytania to dość ciekawe porównanie. Jedna z bohaterek, Amina, popada w obłęd po zamordowaniu swojego męża i droga ta prowadzi do jej śmierci. Czy nie wydaje się to znajome? Może mała podpowiedź: Balladyna.
Następny to miłość. Sama w sobie nie jest czymś szokującym. Jednak szokującym może się wydać opisanie stosunku seksualnego między trzynastoletnią Aleą i o kilka lat starszym Erwanem w książce kierowanej głównie do nastolatków! Sama byłam w szoku znajdując taką wzmiankę w tejże historii. Nie wiem czy to było zamierzona przez autora, ale z pewnością wywołuje w moim przypadku kontrowersję.
Podobnie jest z brutalnością, ukazaną w „Nocy wilczycy”. Szokuje i to bardzo, autorowi udało się zszokować studentkę! Nie wydaje mi się to czymś dobrym dla młodych.
Ostatnia rzecz, o jakiej chciałabym wspomnieć, to zakończenie. Było ono przewidujące, główny watek skończył się tak, jak przewidziałam na początku trylogii, ale… To właśnie „ale” sprawia, że książka ta jest tak intrygująca. Autor ostatnim zdaniem bardzo mnie zaskoczył. Jedynie, co mi przychodzi na myśl, by podsumować koniec, to:

„Każdy czyn pociąga za sobą konsekwencje”*

Jako trylogia, nie jest zła. Wartka akcja, ciekawi bohaterowie, nacechowanie emocjonalne, bardzo mocno zaakcentowane ważne wartości i idee (miłość, przyjaźń, przeznaczenie),lekki i przyjemny język. Historia bardzo klimatyczna i przepełniona magią… życia.

Najlepszy tom: 2
Najgorszy: (o dziwo!) 1
___
* s. 313

[http://dzosefinn.blogspot.com/2013/02/loevenbruck-henri-noc-wilczycy.html]

„Noc wilczycy” to ostatni tom trylogii Mojra.
Alea, Córka Ziemi, kontynuuje swoją misję. Przy pomocy przyjaciół wypełnia trzy przepowiednie zapisane w Encyklopedii Analnego i na zawsze zmienia Gaelię. Moc, która była przywilejem wybrańców zanika, wojna staje się katharsis (oczyszczeniem),a to, co było tajemnicą, przestaje takową być.
Powieść przepełniona jest wszelakimi...

Wspaniała.

Wspaniała.

dobro zwycięża :)

dobro zwycięża :)

No cóż... spodziewałam się czegoś trochę lepszego.

No cóż... spodziewałam się czegoś trochę lepszego.

Wspaniała trylogia. Połączenie fantasy, przygody i historii. Wojna która opanowała cały kraj pochłonęła tysięce żołnieży i koni. Historia Alei i Imali która jest magiczna i niezwykła porusza wiele serc. Polecam każdemu.

Wspaniała trylogia. Połączenie fantasy, przygody i historii. Wojna która opanowała cały kraj pochłonęła tysięce żołnieży i koni. Historia Alei i Imali która jest magiczna i niezwykła porusza wiele serc. Polecam każdemu.