Mam mieszane uczucia. Książka dobrze się czyta, ale sama historia jakaś taka rozmemłana, bez ładu i składu. Największą wadą jest zupełny brak napięcia, jakiejkolwiek grozy, czy poczucia zagrożenia. Nie mówiąc o tym, że losy bohaterki zasadniczo mi wisiały, bo postać Ireny Alder nie budzi specjalnej sympatii. Bardziej już kibicowałbym narratorce, gdyby zasadniczo coś się działo. Gdyby faktycznie była jakaś zagadka do rozwiązania, jakaś niepewność, gdyby gdzieś czaiło się zło, zagrożenie. A tu nic, dziewczyny miotają się po Europie, niby szukają diamentów, ale jakoś tak bez przekonania. Zasadniczo brak jakiegoś mocnego wątku w tej historii.
Od klasycznych opowieściach Conan Doyla, do których to dzieło nawiązuje, odstaje poziomem na kilometr. Ale może w dzisiejszych czasach, to nie ma znaczenia i tak historia się sprzeda. Wydaje mi się, że dzieło skierowane jest nie tyle do miłośników kryminałów, co do egzaltowanych nastolatek. Piękna, niezależna bohaterka, która potrafi manipulować mężczyznami ma niezbyt groźne przygody i znajduje sobie przystojnego, szarmanckiego męża. Ta, da! Kurtyna opada. Ziew...
Dodam jeszcze, że autorka odrobiła lekcje z epoki i sprawdziła masę szczegółów, ale natknąłem się na drobny kiks, który mnie rozbawił. Irena w pewnym momencie jest diwą w operze warszawskiej i pisze do przyjaciółki listy o Polsce. Zachwyca się Warszawą, miastem które pamięta najazdy Dżingis-hana. Coś mi się wydaje, że autorce Wawa pochrzaniła się z Krakowem.
Drugi zabawny drobiazg, to zachwyty Ireny polskim hymnem - żwawym mazurkiem. Niestety, akcja powieści dzieje się w latach 1880-7, a Mazurek Dąbrowskiego stał się polskim hymnem niemal pięćdziesiąt lat później, za to w czasach kiedy dzieje się powieść w Prywislańskim Kraju śpiewanie pieśni patriotycznych było surowo zabronione. Naturalnie, to tylko drobiazgi, nie mające większego znaczenia dla ogólnej oceny.
Historyjka obleci do przeczytania jednym okiem, ale zasadniczo nie wciąga i przynudza. Ja zakańczam śledzenie tego cyklu na pierwszym tomie. Amen.

Mam mieszane uczucia. Książka dobrze się czyta, ale sama historia jakaś taka rozmemłana, bez ładu i składu. Największą wadą jest zupełny brak napięcia, jakiejkolwiek grozy, czy poczucia zagrożenia. Nie mówiąc o tym, że losy bohaterki zasadniczo mi wisiały, bo postać Ireny Alder nie budzi specjalnej sympatii. Bardziej już kibicowałbym narratorce, gdyby zasadniczo coś się...