Dobranoc, panie Holmes

Książka poruszająca wątek Irene Adler znanej z powieści o Sherlocku Holmesie. Zaczęło się nieźle, ale z każdą następną stroną postać głównej bohaterki jest coraz bardziej niespójna. Poza tym sama intryga to żadna intryga.

Książka poruszająca wątek Irene Adler znanej z powieści o Sherlocku Holmesie. Zaczęło się nieźle, ale z każdą następną stroną postać głównej bohaterki jest coraz bardziej niespójna. Poza tym sama intryga to żadna intryga.

To mogło być naprawdę świetne, ale niestety nie jest. Jest całkiem dobre, tak na 5 gwiazdek. Bohaterowie są sympatyczni, ale szablonowi. Narracja jest przyjemna w odbiorze, nie ma zgrzytów, płynnie się czyta. Narratoką nie jest Irene tylko jej przyjaciółka z przypadku. Wpisuje się to w konwencję "geniusz i jego przyziemny pomocnik". Na pewno jednak nie dostajemy historii z opisu. Książka wygląda jakby autorka miała pomysł na początek i zakończenie, a właściwie to nie umie w kryminały więc przez pół książki pisze coś co mogłoby by być niezłym romansem, obyczajową opowieścią z epoki, ale nie jest, bo przecież pamiętamy, że to kryminał. W efekcie nie jest ani jednym ani drugim. Najważniejsze wydarzenia rozgrywają się poza wzrokiem narratorki i czytelnik musi przyjąć, że czegoś nie było, później Nell zastaje rzeczywistość po zmianie i nie wiemy co i jak się odbyło. Główna intryga przez 2/3 książki nikogo nie obchodzi, żeby pod koniec bohaterowie jednak sobie przypomnieli i na gwałt po czterech latach zaczęli się tym zajmować. Trzeba było zrobić z tego cześć pierwszą - historie z końca i początku, a z cześć drugą z historii z rozwinięcia. Wtedy jednak trzeba by było oba te wątki rozwinąć, a na to chyba brakło pomysłu. Niemniej nie jest to bubel niewart przeczytania. Jest nawet miła, ale nie jest to bynajmniej opowieść, którą obiecuje się czytelnikowi

To mogło być naprawdę świetne, ale niestety nie jest. Jest całkiem dobre, tak na 5 gwiazdek. Bohaterowie są sympatyczni, ale szablonowi. Narracja jest przyjemna w odbiorze, nie ma zgrzytów, płynnie się czyta. Narratoką nie jest Irene tylko jej przyjaciółka z przypadku. Wpisuje się to w konwencję "geniusz i jego przyziemny pomocnik". Na pewno jednak nie dostajemy historii z...

Jeśli ktoś się spodziewał powieści detektywistycznej pełnej przygód w klimacie Holmes'a to srodze się zawiedzie. To babska opowiastka obyczajowa pełna opisów fatałaszków i innych pierdół. Nie moja bajka.

Jeśli ktoś się spodziewał powieści detektywistycznej pełnej przygód w klimacie Holmes'a to srodze się zawiedzie. To babska opowiastka obyczajowa pełna opisów fatałaszków i innych pierdół. Nie moja bajka.

Irene Adler nie trzeba nikomu przedstawiać, przynajmniej nikomu, kto choć raz słyszał o Sherlocku Holmsie. Carole Douglas pokusiła się o spisanie historii tej pobocznej u Doyle'a postaci, historii obejmującej początki kariery Irene jako aktorki, śpiewaczki i samozwańczego detektywa, po wydarzenia, znane już ze "Skandalu w Bohemii" z udziałem czeskiego króla i najsłynniejszego detektywa świata mającego odzyskać kompromitujące zdjęcie.
Uczcijmy minutą ciszy zmarnowany potencjał tej książki - a zaprawdę było co zmarnować.
Irene i Nell w porównaniu z Holmesem i Watsonem wypadają bardzo blado. Całość historii poznajemy dzięki Nell, która pełni funkcję przyjaciółki Irene i spisuje przeżyte wspólnie przygody. Niestety córka pastora i była guwernantka, którą wszystko gorszy to nie za bardzo atrakcyjna narratorka. Ponieważ wszystkie wydarzenia widzimy oczami Nell, mamy ograniczone pole widzenia: sporo rzeczy dowiadujemy się z drugiej ręki, z opowieści innych, a gdy dziewczyny się rozdzielają, nudzimy się wraz z pozostawioną samotnie Nell. Może byłoby to mniej denerwujące, gdyby fabuła była bardziej angażująca.
Jeśli bohaterowie stanowią jedno z rozczarowań, drugie to fabuła. Liczyłam na jakąś ciekawą zagadkę. A tu nic z tych rzeczy. Brak tu konkretnej, wyrazistej i angażującej intrygi. Zamiast tego dziewczyny zajmują się jakimiś głupstwami typu zaginione krzyżyki i papugi, aż dziw bierze, że nie napatoczył się po drodze żaden zagubiony kociak. Niby szukają jakiegoś tam pasu Marii Antoniny, ale tak to niemrawo idzie, że w sumie to mogłyby nie szukać i nikt by nawet nie zauważył. Rozczarowuje również brak logiki i dedukcji, wszystkie sprawy rozwiązują się praktycznie same.
Ciekawa sprawa, że autorka napisała osiem tomów o Irene Adler. Pozostaje mieć nadzieję, że kolejne części są lepsze od pierwszej, ja jednak nie mam już ochoty tego sprawdzać.

Irene Adler nie trzeba nikomu przedstawiać, przynajmniej nikomu, kto choć raz słyszał o Sherlocku Holmsie. Carole Douglas pokusiła się o spisanie historii tej pobocznej u Doyle'a postaci, historii obejmującej początki kariery Irene jako aktorki, śpiewaczki i samozwańczego detektywa, po wydarzenia, znane już ze "Skandalu w Bohemii" z udziałem czeskiego króla i...

Świetna książka w klimacie Holmesa, jednak główną postacią jest silna i niezależna kobieta, która ma swojego Watsona w spódnicy :)

Świetna książka w klimacie Holmesa, jednak główną postacią jest silna i niezależna kobieta, która ma swojego Watsona w spódnicy :)

Pomysł dobry, ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Autorka lepiej by zrobiła, gdyby stworzyła cykl opowiadań. Powieści wyraźnie jej nie wychodzą.

Pomysł dobry, ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Autorka lepiej by zrobiła, gdyby stworzyła cykl opowiadań. Powieści wyraźnie jej nie wychodzą.

Genialna, zaskakująca. Pełna ciągłych zwrotów akcji. Dla fanów gatunku powieści detektywistycznych powinna być tzw. "must read".

Genialna, zaskakująca. Pełna ciągłych zwrotów akcji. Dla fanów gatunku powieści detektywistycznych powinna być tzw. "must read".

Jako miłośniczka przygód Sherlocka Holmes bez większego zastanowienia, postanowiłam sięgnąć po ten biblioteczny okaz. Nigdy fanką Irene Adler nie byłam, zwłaszcza, że nie zajmuje ona zbyt dużo miejsca w oryginalnej twórczości Arthura Conan Doyla. Książka ta okazała się dosyć przeciętna, z wieloma elementami, które wyjątkowo nie przypadły mi do gustu, w szczególności próba zawrcia scenek z życia Sherlocka i Watsona, gdzie znany detektyw traci na swoich najbardziej znanych cechach. Nie jestem zainteresowana kontynuowaniem tej serii.

patsy-books.blogspot.com

Jako miłośniczka przygód Sherlocka Holmes bez większego zastanowienia, postanowiłam sięgnąć po ten biblioteczny okaz. Nigdy fanką Irene Adler nie byłam, zwłaszcza, że nie zajmuje ona zbyt dużo miejsca w oryginalnej twórczości Arthura Conan Doyla. Książka ta okazała się dosyć przeciętna, z wieloma elementami, które wyjątkowo nie przypadły mi do gustu, w szczególności próba...

Moja opinia - o książce i nie tylko - do przeczytania tutaj: http://jjtravel.zuikotek.pl/panna-adler-irene-adler/ :)

Moja opinia - o książce i nie tylko - do przeczytania tutaj: http://jjtravel.zuikotek.pl/panna-adler-irene-adler/ :)

Niestety muszę przerwać serię peanów pod adresem tej książki. Właśnie skończyłam i pozwolę się ponieść złości. Bo czuję się rozczarowana, żeby nie powiedzieć oszukana. Po opisie i entuzjastycznych komentarzach oraz recenzjach spodziewałam się porywającej powieści przygodowej z jajem, barwnymi postaciami i ciekawą zagadką. Właściwie nie dostałam niczego... Fabuła nie jest zła, choć dość chaotyczna, historia ma pewien wdzięk i urok, ale cała reszta leży i kwiczy. Miało być z pazurem, tymczasem książka ocieka lukrem i to różowym! Bo mało co tak mnie złości w powieściach, jak przesłodzony główny bohater. Irene Adler jest doskonała, wspaniała, cudowna i boska aż do obrzydliwości. Jest jak barwny ptak... oblepiony cekinami i cyrkoniami. Za dużo cukru w cukrze. Cierpią na tym pozostali bohaterowie powieści, jakby celowo skonstruowani dla kontrastu. Mają jedynie zachwycać się panną Adler i stanowić odpowiednio szare tło dla jej pstrokacizny. Szczególne oburzenie wzbudzają we mnie losy Penelopy, nazwanej kronikarzem Irene Adler (paralelnie do roli Watsona w życiu Sherlocka Holmesa). Autorka realizując schemat idealizowania Irene, każe tej, bardzo ważnej wg mnie bohaterce, być starą panną akceptującą swój los szarej myszki grzejącej się w promieniach blasku swojej tak zwanej przyjaciółki. A fe!

Niestety muszę przerwać serię peanów pod adresem tej książki. Właśnie skończyłam i pozwolę się ponieść złości. Bo czuję się rozczarowana, żeby nie powiedzieć oszukana. Po opisie i entuzjastycznych komentarzach oraz recenzjach spodziewałam się porywającej powieści przygodowej z jajem, barwnymi postaciami i ciekawą zagadką. Właściwie nie dostałam niczego... Fabuła nie jest...