Sięgałem po ten zbiór reportaży z dużym zaciekawieniem i sporymi nadziejami - od kilku lat dość regularnie odwiedzam Szwecję, starając się pojąć coś "tak nieuchwytnego i trudnego do zdefiniowania jak mentalność Szwedów, czyli głęboko tradycyjnego społeczeństwa, które uważa się za pionierów nowoczesności". I faktycznie, w reportażach znalazłem potwierdzenie swoich spostrzeżeń - obsesyjnego wręcz dążenia do równości, niechęci dla każdego, kto próbuje się wychylić ponad przyjętą normę, wyjść ponad standard. I więcej - bezduszności systemu, tłumienia spontanicznych odruchów serca, przykładania jednej miary do wszystkiego, obrony zasiedziałego systemu społeczno-gospodarczego - a to wszystko w imię solidaryzmu społecznego i budowy państwa opiekuńczego powszechnej szczęśliwości.
Wprawdzie reportaże Zaremny pochodzą z lat 90-tych ubiegłego wieku, ale nie straciły na aktualności. Wyłania się z nich obraz dość ponury, dowodzący że często "w Szwecji sumienia używa się w dość szczególny sposób, że ciąży na nim podejrzane dążenie do czystości, za którym kryje się coś, do czego podświadomie nie chcemy się przyznać" (z opisu szwedzkiego recenzentna).
Bardzo przypadł mi też do gustu język i styl Zaremby. Przy opisach dramatycznych nieraz zdarzeń stosuje proste, krótkie zdania; suchy opis niemal jak w bezemocjonalnym sprawozdaniu. Pozorny dystans i obecna często ironia w przedstawianu faktów skrywają jednak głęboką niezgodę na zastany system.
A do tego wtrącane niekiedy stwierdzenia typu "Rask ma z pewnością dużo do powiedzenia. Najwięcej sobie samemu, oczywiście". Dla mnie rewelacja.

Sięgałem po ten zbiór reportaży z dużym zaciekawieniem i sporymi nadziejami - od kilku lat dość regularnie odwiedzam Szwecję, starając się pojąć coś "tak nieuchwytnego i trudnego do zdefiniowania jak mentalność Szwedów, czyli głęboko tradycyjnego społeczeństwa, które uważa się za pionierów nowoczesności". I faktycznie, w reportażach znalazłem potwierdzenie swoich...