Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zaginione białe plemiona” - jak genialnie to brzmi! Sam tytuł bardzo zachęca do lektury a wybrany przez autora temat jest bardzo interesujący oraz egzotyczny. Czytelnik jednak szybko odkrywa, że autorowi nie chodzi bynajmniej o romantyczne spotkania z mieszkańcami rajskich, tropikalnych zakątków naszej planety. Riccardo Orizio podróżuje nie tylko w odległe kraje, jak Sri Lanka czy Gwadelupa, ale przede wszystkim w odległe czasy. W centrum jego uwagi zawsze znajduje się człowiek a wybrane społeczności należą chyba do najmniej znanych w Europie „pozostałości” ery kolonialnej – czasów wielkich kompanii handlowych oraz olbrzymich imperiów, nad których terytoriami nigdy nie zachodziło słońce. Osobiście bardzo mi przypadła do gustu ta mieszanka książki historycznej i podróżniczej z literaturą faktu i reportażem. Orizio znakomicie pokazuje, jak trudna przeszłość nadal wywiera olbrzymi wpływ na losy izolowanych, zapomnianych przez wszystkich społeczności. Jak ludzie w głuszy haitiańskiej prowincji potrafią nadal marzyć o Polsce jako raju na ziemi, z którego pochodzą ich przodkowie a do którego nie ma już powrotu. Jak potomkowie francuskich arystokratów, skoaligowani z rodem Grimaldich z Monaco, wegetują w interiorze Gwadelupy i żyją częściowo nadal w przekonaniu, że biały człowiek nie powinien mieszać się z ciemnoskórym – nawet wtedy, gdy ceną takiego postępowania jest konieczność tolerowania incestu i jego negatywnego wpływu na zdrowie własnego potomstwa. „Zaginione białe plemiona” to historia małych piekieł – pozostałości dawno minionej epoki świetności obarczonych całą masą problemów. Kolonializm, rasizm, ksenofobia, odwetowa polityka nowych/starych władców danego regionu to najważniejsze punkty, wokół których Orizio snuje melancholijną opowieść o ludziach krzywdzących i skrzywdzonych. O ludziach ciągle pytanych przez ich ciemnoskórych współobywateli jak długo zamierzają spędzać urlop w kraju – mimo że ich rodzina szczyci się kilkusetletnią historią pobytu w danym zakątku świata. Ale też i o ludziach, którzy uważają się za tak więcej wartościowymi od odwiedzających ich turystów, że zakazują swoim dzieciom odpowiadać na pytania obcych. Facyt: Orizio znalazł znakomity, oryginalny temat, który zrelacjonował z dużym wyczuciem i wsparł sporą dozą ciekawych informacji historycznych. Polecam!