Kolejny tom cyklu. Kolejna historia. Właściwie nie trzeba znać poprzednich tomów, każda jest odrębną całością. Czyta się przyjemnie. Jest i magia i intryga i trochę walki, a także dylematów moralnych (nie za dużo więc w czystej rozrywce nie przeszkadzają). Jako lektura przed kominkiem w wyjątkowo paskudny wieczór godna polecenia.

Kolejny tom cyklu. Kolejna historia. Właściwie nie trzeba znać poprzednich tomów, każda jest odrębną całością. Czyta się przyjemnie. Jest i magia i intryga i trochę walki, a także dylematów moralnych (nie za dużo więc w czystej rozrywce nie przeszkadzają). Jako lektura przed kominkiem w wyjątkowo paskudny wieczór godna polecenia.

Ależ pseudo-feministyczny gniot :)

Ależ pseudo-feministyczny gniot :)

To książka po przeczytaniu której pozostaje tylko jedno pytanie - o co chodzi??

To książka po przeczytaniu której pozostaje tylko jedno pytanie - o co chodzi??

Pani Mathews ma ewidentnie jakiś problem feministyczny pisząc swoje wiekopomne dzieła w ramach uniwersum świata czarownic. Jej opowiadanie "Sokolątko" było obrzydliwie zakamuflowaną manifestacją transwestytyzmu i skrajnej niechęci do mężczyzn. Tutaj mamy kontynuację tej tendencji poprzez z jednej strony przekłamanie oficjalnej wersji przeszłości kobiet i mężczyzn Sokolników (opisanego wcześniej m.in. w "Sokolej krew" i "Sokole prawo" i ostatnio dzieje Uny i Tarlacha),wprowadzając jakieś własne poronione genezy tego ludu całkowicie sprzeczne z dotychczasowym uniwersum świata przedstawionego, z drugiej zaś przedstawianie mężczyzn tej rasy jako zwyrodniałych okrutników, gwałcicieli i ciemiężycieli, co w kontekście np. postaci Tarlacha jest już nawet nie tyle śmieszne, co zwyczajnie groteskowe. Nie mam pojęcia gdzie miała oczy Andre Norton dopuszczając taką grafomankę do skądinąd własnego dziecka. Oczywistym jest, że "Na skrzydłach magii" to samodzielne dzieło Mathews, Norton występuje tu tylko jako redaktorka.
W konsekwencji tego wojującego pseudo-feminizmu Mathews miota się i plącze i tworzy chyba najbardziej kuriozalną powieść fantasy w historii literatury. Tytułem przykładu autorka z wyjątkową nieudolnością próbuje zaprezentować życie Sokolniczek, które nie wiedzą co to "mężczyzna" (???) i kiedy do ich wioski trafia kilku młodzieńców, to nie potrafią rozróżnić płci, w sensie że nie znają podziału na płcie WTF???!!! Z tego wynikają różne kretyńskie sytuacje, których nie jestem w stanie ogarnąć na trzeźwo. Co za pomroczność jasna kierowała twórczynią tego wiekopomnego dzieła.
Inną "wartością dodaną" twórczości Mathews są oczywiście scenki rodzajowe z życia wsi, które przypominają mniej więcej to: https://www.youtube.com/watch?v=AZ8Bp0Kvqpo
Pojawiają się także jakieś dziwne boginie jak Pani Jastrzębica. Skąd nagle ją Mathews wytrzasnęła, to ze świecą szukać.
Dramat, dramat, dramat, szkoda tylko w tym wszystkim zbrukanego klimatu świata czarownic. Oczywiście magii i jej skrzydeł nie stwierdziłem.

Pani Mathews ma ewidentnie jakiś problem feministyczny pisząc swoje wiekopomne dzieła w ramach uniwersum świata czarownic. Jej opowiadanie "Sokolątko" było obrzydliwie zakamuflowaną manifestacją transwestytyzmu i skrajnej niechęci do mężczyzn. Tutaj mamy kontynuację tej tendencji poprzez z jednej strony przekłamanie oficjalnej wersji przeszłości kobiet i mężczyzn Sokolników...

Jest to bezdyskusyjnie najgorsza książka z cyklu i nawet nie chce mi się wyliczać co z nią jest nie tak.

W podcaście próbuję o tym mówić: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/06/11/quest-25-na-skrzydlach-magii/

Jest to bezdyskusyjnie najgorsza książka z cyklu i nawet nie chce mi się wyliczać co z nią jest nie tak.

W podcaście próbuję o tym mówić: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/06/11/quest-25-na-skrzydlach-magii/

Oto książka, która na lata obrzydziła mi Świat Czarownic. Dopiero teraz przekonuję się, że się myliłem 0/10000

Oto książka, która na lata obrzydziła mi Świat Czarownic. Dopiero teraz przekonuję się, że się myliłem 0/10000