Świetnie napisana książka. Kiedy czytałem ją po raz pierwszy, jeszcze będąc nastolatkiem, nie doceniłem jej w pełni. Teraz, po wielu latach, z dużą przyjemnością powróciłem do Valdemaru.

Książka może i nie jest wybitna, ale napisana całkiem dojrzale. Mam tu na myśli nie tyle jej treść, co warsztat pisarki. Chociaż i sama treść jest nie tylko ciekawa i wciągająca, ale też nie stroni od humoru. Czytanie naprawdę sprawia przyjemność.

Akcja rozwija się raczej powoli i chociaż momentami nieco przyśpiesza, to jednak nigdy nie pędzi. Mimo to książka nie nudzi. Zdecydowanie polecam,

Świetnie napisana książka. Kiedy czytałem ją po raz pierwszy, jeszcze będąc nastolatkiem, nie doceniłem jej w pełni. Teraz, po wielu latach, z dużą przyjemnością powróciłem do Valdemaru.

Książka może i nie jest wybitna, ale napisana całkiem dojrzale. Mam tu na myśli nie tyle jej treść, co warsztat pisarki. Chociaż i sama treść jest nie tylko ciekawa i wciągająca, ale też...

Nie spodziewałam się, ale książka faktycznie mnie wciągnęła :)Całą historia bardzo interesująca. Talia raz wciela się w dziecko raz musi być dorosła żeby pomagać w rozwiazywaniu problemów królowej jak swoim przyjaciołom :) Na pewno sięgnę po kolejne części. Dziekuje za opinie poprzedników dzięki nim sięgnęłam po tą książkę :)

Nie spodziewałam się, ale książka faktycznie mnie wciągnęła :)Całą historia bardzo interesująca. Talia raz wciela się w dziecko raz musi być dorosła żeby pomagać w rozwiazywaniu problemów królowej jak swoim przyjaciołom :) Na pewno sięgnę po kolejne części. Dziekuje za opinie poprzedników dzięki nim sięgnęłam po tą książkę :)

"Strzały królowej" to opowieść dogłębnie opisująca proces stawania się Heroldem, od Wybrania przez naukę kolejnych zagadnień, aż do niemalże przywdziania Bieli. Najbardziej podobały mi się początkowe rozdziały, w których to główna bohaterka, wychowana w surowej, tradycyjnej społeczności, trafia do zupełnie nowego dla niej świata Kolegium Heroldów. Książka wciągnęła mnie bardzo, już od pierwszych stron, a czyta się ją bardzo szybko. Bardzo jestem ciekawa dalszych losów Talii :)

"Strzały królowej" to opowieść dogłębnie opisująca proces stawania się Heroldem, od Wybrania przez naukę kolejnych zagadnień, aż do niemalże przywdziania Bieli. Najbardziej podobały mi się początkowe rozdziały, w których to główna bohaterka, wychowana w surowej, tradycyjnej społeczności, trafia do zupełnie nowego dla niej świata Kolegium Heroldów. Książka wciągnęła mnie...

Opowieść o młodej Talii marzącej o ucieczce z rodzinnego Grodu i staniu się Heroldem. Ciekawa opowieść fantastyczna, oryginalny pomysł wykorzystania homoseksualizmu w postaci więzi Ylsą z Keren, a także niepewność uczuć między Talią a Skifem. Zajmująca książka, polecam każdemu fanowi fantastyki.

Opowieść o młodej Talii marzącej o ucieczce z rodzinnego Grodu i staniu się Heroldem. Ciekawa opowieść fantastyczna, oryginalny pomysł wykorzystania homoseksualizmu w postaci więzi Ylsą z Keren, a także niepewność uczuć między Talią a Skifem. Zajmująca książka, polecam każdemu fanowi fantastyki.

Wspaniała tak jak pozostałe książki Lackey. Talia przedstawiona jest fantastycznie. Szczególnie spodobała mi się postać Skifa, który zawsze i wszędzie przypomina mi błazna.

Wspaniała tak jak pozostałe książki Lackey. Talia przedstawiona jest fantastycznie. Szczególnie spodobała mi się postać Skifa, który zawsze i wszędzie przypomina mi błazna.

Strzały królowej to pierwszy tom trylogii Heroldów Valdemaru. Książkę wydało wydawnictwo Zysk i S-ka w 1994 roku (Strona książki na stronie wydawnictwa: Strzały królowej).
Cała trylogia to jedna z moich dwóch ulubionych trylogii z całego cyklu o Heroldach. Dużym plusem niniejszej książki jest to, że możemy zobaczyć, jacy ci Heroldowie byli przed założeniem Bieli i jak przebiegała ich nauka.
Opowieść zaczęła się kiedy główna bohaterka, Talia, miała czternaście lat. Była ona (Talia, nie opowieść) mieszkanką Grodu Senów, członkinią zamkniętej, ksenofobicznej społeczności, która uważała kobiety za całkowicie poddane mężom i ojcom. Teoretycznie lud ten także zaliczał się do Valdemaru, ale jakoś szczególnie się nie integrowali z resztą państwa, a Heroldów uważali, łagodnie mówiąc, za organizację osób o wątpiwej moralności i cnocie.
Talia była marzycielką, poza tym dużo czytała i bardzo chciała zostać Heroldem (naczytała się książek o Vanyelu ^^). Niestety, właśnie w czternaste urodziny żony jej ojca przekazały jej radosną nowinę, że jest już dość dorosła, żeby wyjść za mąż. I Talia, w obliczu takiego dictum, uciekła do swojego schowka, coby popłakać i poużalać się nad sobą, a także pomarzyć o tym, że jednak zostaje Heroldem.
Z marzeń owych wyrwał ją dźwięk dzwoneczków, które mocowało się do uprzęży, wypełzła więc ze swego schowka na skarpie, ale tak nieszczęśnie, że zsunęła się na drogę biegnącą dołem. Drogą ową biegł samotny Towarzysz, który zatrzymał się żeby nie przebiec po niej. Talia uznała, że odprowadzi go (biedaczek się zgubił albo uciekł Heroldowi [ale w tych Grodach uświadomieni ludzie żyli, ale co się dziwić, głupi ksenofobi {Co, nie było takiego słowa? Już jest}]) do Kolegium Heroldów, mieszczącego się w stolicy i spróbuje się wkręcić do służby w Kolegium.
W przeciwieństwie do Talii my, czytelnicy, wiemy, iż Towarzysz o imieniu Rolan, wybrał ją na swojego nowego Herolda. "Nowego" ponieważ wcześniejszy partner Rolana zmarł niespodziewanie i w dość zagadkowych okolicznościach. Tak gwoli wyjaśnienia należy dodać, że w przypadku śmierci Herolda Towarzysze, poza Towarzyszem Osobistego Herolda Monarchy, umierają (Heroldowie w podobnym przypadku także, chyba że uda ich się powstrzymać od samobójstwa).
Tak, Talia ma zostać nowym Osobistym Królowej, zgadliście!
Po dotarciu do stolicy nasza bohaterka trafia na Heroldów, którzy muszą być ciężkim szokiem dla osoby wychowywanej w poczuciu własnej niższości, zamkniętej w sobie i nieufnej. Ponadto przyjdzie jej się zmierzyć z tymi, którzy wykończyli jej poprzednika, oraz Bachorem.
Książka jest w miarę przewidywalna, ale i tak ją lubię. Atmosfera panująca w Kolegium jest bardzo fajna, a poza tym opowieść dodaje wiele ciekawostek, które fani świata mogą wyłapać i wyjaśnia niektóre z pytań, które mogły narodzić się podczas czytania wcześniejszych tomów.

(http://luincaerherbata.blogspot.com/2011/01/28-strzay-krolowej-mercedes-lackey.html)

Strzały królowej to pierwszy tom trylogii Heroldów Valdemaru. Książkę wydało wydawnictwo Zysk i S-ka w 1994 roku (Strona książki na stronie wydawnictwa: Strzały królowej).
Cała trylogia to jedna z moich dwóch ulubionych trylogii z całego cyklu o Heroldach. Dużym plusem niniejszej książki jest to, że możemy zobaczyć, jacy ci Heroldowie byli przed założeniem Bieli i jak...

Na tle cyklu ta trylogia wypada średnio; bohaterów można polubić, chociaż słodka i naiwna natura głównej bohaterki i szczególny rodzaj jej zdolności sporadycznie nuży, na szczęście inne postacie, jak Skif albo Kris, podnoszą poziom.

Na tle cyklu ta trylogia wypada średnio; bohaterów można polubić, chociaż słodka i naiwna natura głównej bohaterki i szczególny rodzaj jej zdolności sporadycznie nuży, na szczęście inne postacie, jak Skif albo Kris, podnoszą poziom.

7/10

7/10

Swietna ksiazka,wciagajaca od pierwszych stron a w miare czytania coraz ciekawsza i,az nie nie sposob sie oderwac.Jestem pewna .ze siegne po nastepne tomy.

Swietna ksiazka,wciagajaca od pierwszych stron a w miare czytania coraz ciekawsza i,az nie nie sposob sie oderwac.Jestem pewna .ze siegne po nastepne tomy.

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam