Jak dla mnie, jest to jedna z najlepszych pozycji Ciorana, jakie czytałem.
Czym różni się od większości? Mam wrażenie, że skupia się na człowieku bardziej analitycznie (dobra, wiem, że Cioran by mnie potępił za to). I ogólnie, o wiele bardziej na człowieku. Na tym, jak żyje, dlaczego żyje tak, jak żyje, i czemu nie robi nic by zmienić stan w jakim żyje. Tak to odbieram.
Tym razem metafizyczne ciągoty zostały w mniejszym stopniu zaakcentowane. Choć powyższe zdanie jest nieco nieprecyzyjne. Są metafizyczne, ale akcent położony został właśnie na metafizyce człowieka.
Cioran ukazuje się tutaj jako bystry obserwator otaczającego świata. Uderza w punkt, w punkty, najbardziej czułe dla każdego człowieka. Co wrażliwsi może poczują się obrażeni.
Były momenty, że czułem, jak dostaję słowną wiąchą prosto w twarz. No ale tego się spodziewałem. Niemniej jednak, ten techniczny nokaut właśnie sprawia, że cenię sobie tę książkę na równi z "Samotnością i przeznaczeniem" i "Historią i utopią". Być może także dlatego, że Cioran porusza tutaj bardziej przyziemne sprawy, a przynajmniej ja to tak odbieram. Niech i tak będzie.

Jak dla mnie, jest to jedna z najlepszych pozycji Ciorana, jakie czytałem.
Czym różni się od większości? Mam wrażenie, że skupia się na człowieku bardziej analitycznie (dobra, wiem, że Cioran by mnie potępił za to). I ogólnie, o wiele bardziej na człowieku. Na tym, jak żyje, dlaczego żyje tak, jak żyje, i czemu nie robi nic by zmienić stan w jakim żyje. Tak to odbieram.
Tym...