Zastanawiam się czy czytanie takich książek w czymś pomaga, czy raczej po ich lekturze nie przydałaby się pomoc... Niemniej lektura wciągająca i na swój sposób fascynująca.

Zastanawiam się czy czytanie takich książek w czymś pomaga, czy raczej po ich lekturze nie przydałaby się pomoc... Niemniej lektura wciągająca i na swój sposób fascynująca.

"Postęp to współczesna wersja Upadku, świecka wersja potępienia. [...] Raj to brak człowieka. Spokój możliwy jest tylko po wygaśnięciu naszego gatunku" (38, 108).

"Negacja [...] wcześniej czy później nieuchronnie staje się źródłem działania bądź pewności. [...] Afirmacja i negacja nie różnią się jakościowo. Przejście od jednej do drugiej jest łatwe i naturalne" (82-83).

"Tęsknota za barbarzyństwem, to ostatnie słowo cywilizacji, a tym samym - sceptycyzmu. [...] Nie powinniśmy się dziwić, że właśnie on [sceptyk-irracjonalista] który dotarł do ostatniego już kręgu osamotnienia, brata się z barbarzyńską hordą, staje się jej wspólnikiem" (78-79).

"Wykonywać ruchy, to oddawać się fałszowi i fikcji, to ustanawiać nieuprawnione rozróżnienie możliwości i grobu" (51-52).

"Żeby żyć albo choćby tylko oddychać, musimy za cenę szalonego wysiłku przymuszać się do wiary, że świat i nasze pojęcia są jakość prawdziwe [albo nieprawdziwe - przenicowany dogmatyzm]" (59).

"Logicznym wynikiem [wątpienia] jest absolutny bezruch - skrajność dająca się pomyśleć, ale w praktyce niewykonalna" (67).

"Żyjemy tylko dzięki niedostatkowi wiedzy" (147).

"Produkować, tworzyć, to wyrzec się jasnego widzenia" (149).

"Aby się urzeczywistnić albo żeby tylko mógł oddychać, [człowiek] będzie musiał się uwolnić od swojej wiedzy. [...] Na poziomie aktu tylko fałsz ma znaczy poziom realności" (153).

"Ongiś każdy z nas miał swoją gwiazdę; teraz każdy z nas jest niewolnikiem obrzydliwej chemii. Oto ostatni stopień upadku samej idei losu" (177).

"Postęp to współczesna wersja Upadku, świecka wersja potępienia. [...] Raj to brak człowieka. Spokój możliwy jest tylko po wygaśnięciu naszego gatunku" (38, 108).

"Negacja [...] wcześniej czy później nieuchronnie staje się źródłem działania bądź pewności. [...] Afirmacja i negacja nie różnią się jakościowo. Przejście od jednej do drugiej jest łatwe i naturalne"...

Cioran nie bierze jeńców. Ostrością swojego pióra przecina sporą część naszych mitów i przekonań i jak to u Ciorana Bóg zajmuje dość istotne miejsce w tych rozważaniach. Z tym, że dla uważnego czytelnika nie będzie tajemnicą, że jest on bardziej pretekstem do zachowania pewnej poetyki wypowiedzi niż punktem odniesienia. Książka wymagająca skupienia i poświęceniu się treści. Tylko dla wybranych.

Cioran nie bierze jeńców. Ostrością swojego pióra przecina sporą część naszych mitów i przekonań i jak to u Ciorana Bóg zajmuje dość istotne miejsce w tych rozważaniach. Z tym, że dla uważnego czytelnika nie będzie tajemnicą, że jest on bardziej pretekstem do zachowania pewnej poetyki wypowiedzi niż punktem odniesienia. Książka wymagająca skupienia i poświęceniu się treści....

Ciorana jak zwykle można pochłonąć za jednym posiedzeniem. Filozofia nie dla każdego, ale czasem warto przypomnieć sobie nasze miejsce we wszechświecie.

Ciorana jak zwykle można pochłonąć za jednym posiedzeniem. Filozofia nie dla każdego, ale czasem warto przypomnieć sobie nasze miejsce we wszechświecie.

Nie moja treść.

Nie moja treść.

Cioran pięknie mówi o rzeczach, o których
ledwie staram się myśleć. Albo miał dużo czasu albo był geniuszem, ja stawiam na to drugie.

Cioran pięknie mówi o rzeczach, o których
ledwie staram się myśleć. Albo miał dużo czasu albo był geniuszem, ja stawiam na to drugie.

"Jawnej nierealności świata przeciwstawić można tylko doznania" - życzyłabym sobie zatem nigdy nie zobojętnieć.

"Jawnej nierealności świata przeciwstawić można tylko doznania" - życzyłabym sobie zatem nigdy nie zobojętnieć.

Ciorańska interpretacja człowieka jako odwiecznie dążącego do doskonałości ma wydźwięk typowo pesymistyczny. Oto ludzkość, która odrzuciła Boga i ślepo szuka czegoś, czego sama nie potrafi zdefiniować. Oczywiście to tylko pozorny wydźwięk, gdyż w tym "narzekaniu" na człowieka jest głęboka wiara w jego przemianę. Jest to traktat nie o tym, co dobre i złe, ale raczej rozrachunek z ludzką naturą i zagubieniem nowoczesnego człowieka. Według Ciorana człowiek stanie się prawdziwie doskonały, jeśli zda sobie sprawę, że jego doskonałość wynika z niedoskonałości - to chyba najważniejsze przesłanie "Upadku w czas". Warto przeczytać tę cieniutką książeczkę, która wprowadza w melancholijny nastrój, co jest tym bardziej zabawne, że Cioran posługuje się wręcz kaznodziejskim słownictwem. Warto przeczytać w kontekście kształtowania refleksji na temat ludzkiego istnienia.

Ciorańska interpretacja człowieka jako odwiecznie dążącego do doskonałości ma wydźwięk typowo pesymistyczny. Oto ludzkość, która odrzuciła Boga i ślepo szuka czegoś, czego sama nie potrafi zdefiniować. Oczywiście to tylko pozorny wydźwięk, gdyż w tym "narzekaniu" na człowieka jest głęboka wiara w jego przemianę. Jest to traktat nie o tym, co dobre i złe, ale raczej...

Kolejna ważna książka Ciorana, obalająca humanistyczny oświeceniowy optymizm, zachwyt nad sceptycyzmem i poczucie wyższości człowieka nad innymi istotami. Lektura niełatwa, bo aż gęsto od treści, często odczuwałem potrzebę wracania i czytania np. jednego fragmentu ponownie. Jednakże teksty są warte lektury, zderzenie się z ideami prezentowanymi przez Ciorana może zmienić opinię o niejednym aspekcie ludzkiej kondycji.

Kolejna ważna książka Ciorana, obalająca humanistyczny oświeceniowy optymizm, zachwyt nad sceptycyzmem i poczucie wyższości człowieka nad innymi istotami. Lektura niełatwa, bo aż gęsto od treści, często odczuwałem potrzebę wracania i czytania np. jednego fragmentu ponownie. Jednakże teksty są warte lektury, zderzenie się z ideami prezentowanymi przez Ciorana może zmienić...

Nie, nie, nie dla mnie! To jakaś tortura! Miele wzrokiem te zdania, te akapity i nic nic nic nie rozumiem. Wracam, jeszcze raz. Lepiej. Ale kolejny akapit - to samo! Ile można dziobać te pińć stron? Miesiące!!! I to bynajmniej nie dlatego, że to takie głębokie...
Nie da się prosto, ot tak, zwyczajnie, napisać o co komuś chodzi? Trzeba tak skakać po niepołączonych ze sobą abstrakcjach?
---
A MIMO TO, co kilka zdań zdarza się ABSOLUTNA perełka, która sprawia, że ten krzykacz we mnie milknie, ręka zaznacza, a głowa przechodzi w tryb "let's consider this". No i co, czytać czy nie czytać?...

Nie, nie, nie dla mnie! To jakaś tortura! Miele wzrokiem te zdania, te akapity i nic nic nic nie rozumiem. Wracam, jeszcze raz. Lepiej. Ale kolejny akapit - to samo! Ile można dziobać te pińć stron? Miesiące!!! I to bynajmniej nie dlatego, że to takie głębokie...
Nie da się prosto, ot tak, zwyczajnie, napisać o co komuś chodzi? Trzeba tak skakać po niepołączonych ze sobą...