Carlos Ruiz Zafon ma na LC 11 książek. Ale jest jedna, która w tym ilościowo średnim dorobku wyrasta ponad inne. Mówię oczywiście o Cieniu wiatru. Mimo to jestem daleki od uznania go za homo unius libri, jak nazywa się pisarzy, którzy zabłysnęli tylko jednym dziełem, a potem umilkli lub nie potrafili stworzyć czegoś co wyszłoby z cienia tego wyjątkowego dzieła. Hiszpański autor to bowiem zawodowiec, który charakteryzuje się pełną znajomością literackiego rzemiosła i uprawia je z wyczuciem i wdziękiem, choć artystycznie najwyżej wspiął się właśnie w pierwszym tomie Cmentarza Zapomnianych Książek. Do podobnej oceny skłania mnie także lektura Księcia mgły, pięknie skrojonej, klimatycznej powieści dla młodzieży, po którą wszelako mogą sięgnąć i dorośli.

Ten powieściowy debiut Zafona jest książką o subtelnie prowadzonej narracji, pełnej tajemnic fabule podszytej mrocznym nastrojem i czarującymi poetyckimi obrazami. Czyta się to przemile, zwłaszcza w ponure grudniowe wieczory, lektura w sam raz na tę porę. Urocze czytadełko do usytuowania między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem.

Carlos Ruiz Zafon zapewne nieprędko wybierze się na pisarską emeryturę. Niczego więc nie należy przesądzać. Może teraz, zwłaszcza po zamknięciu cyklu CZK stworzyć dzieło godne postawienia obok Cienia Wiatru.

Carlos Ruiz Zafon ma na LC 11 książek. Ale jest jedna, która w tym ilościowo średnim dorobku wyrasta ponad inne. Mówię oczywiście o Cieniu wiatru. Mimo to jestem daleki od uznania go za homo unius libri, jak nazywa się pisarzy, którzy zabłysnęli tylko jednym dziełem, a potem umilkli lub nie potrafili stworzyć czegoś co wyszłoby z cienia tego wyjątkowego dzieła. Hiszpański...