Niestety, tym razem Koniasz nie spełnił oczekiwań.

Z bólem to przyznaję, ale wymęczyłem się i wynudziłem straszliwie. Podobała mi się budowa poprzednich książek z tego uniwersum: opowiadania po góra sto stron, zazębiające się w pewnym stopniu, niektóre mocniej powiązane fabularnie. Tutaj mamy raptem pierwszą część opowieści, a ta cegła ma i tak ponad 800 stron. I niestety, imć Žamboch nie wypełnił jej łatwo przyswajalną treścią. Akcja większości książki rozgrywa się w Krachtiburgu, gdzie Koniesz bawi się w ganianego ze swoimi prześladowcami. A tych grup jest tyle, że po chwili traci się wątek i zaczyna się człowiek zastanawiać nad sensownością tego wszystkiego. A najgorsze jest to, że nie przekonały mnie zupełnie motywacje czarnych charakterów, zresztą motywacje głównego bohatera też.
Nie czułem zupełnie charyzmy Koniasza, która była wcześniej tak odczuwalna. Idzie, zarzyna kogo ma zarżnąć, ma chwilę na mętne i płytkie przemyślenia nad winem, potem znowu gdzieś lezie i tak w kółko. Postacie drugoplanowe też przemieszczają się po wytyczonej dróżce, a ich zachowanie jest często frustrująco nielogiczne.
Powieść się wlecze niemiłosiernie, fabuła ma monstrualne dziury, pieruńsko płaskich bohaterów, nieciekawy wątek główny i dramatycznie kijową scenografię.
Na plus... rany, będzie ciężko... Choreografia walk, jeśli mówimy tu o starciach, gdzie przeciwników nie jest cała horda. I to tyle, nic więcej.

Miała być wciągająca, męska powieść, a wyszło nudne jak diabli lanie wody bez krzty sensownego pomysłu na ruszenie fabuły do przodu. Spory minus dla autora.

Niestety, tym razem Koniasz nie spełnił oczekiwań.

Z bólem to przyznaję, ale wymęczyłem się i wynudziłem straszliwie. Podobała mi się budowa poprzednich książek z tego uniwersum: opowiadania po góra sto stron, zazębiające się w pewnym stopniu, niektóre mocniej powiązane fabularnie. Tutaj mamy raptem pierwszą część opowieści, a ta cegła ma i tak ponad 800 stron. I niestety,...