Uwielbiam czytać o poczynaniach detektywów, którzy uporczywie szukają rozwiązania zagadki. Zawsze w pewnym momencie następuje moment, kiedy prowadzący sprawę wpada na trop, dzięki któremu udaje się skierować przestępcę do zakładu karnego bądź też wyjaśnić dotąd nieznane zdarzenie. W rzeczywistości, najczęściej ten stan rzeczy wygląda inaczej i praktycznie nic nie przychodzi nagle. Krzysztof Kąkolewski jest reporterem, który nieraz prowadził śledztwo, mające na celu ukazanie tylko i wyłącznie prawdy. Jego bogaty dorobek reporterski został przedstawiony w pierwszym tomie „Reportera kryminalnego” – „Księcia oszustów”.

Książka to zbór opowiadań, w których nie odnajdziemy chociażby nuty fikcji literackiej. Krzysztof Kąkolewski, jak można przeczytać w krótkim opisie „Księcia oszustów”, odkłada pewne opisy spraw, które uważa za niezwykłe i wyjątkowe. Akcja przedstawionych śledztw miała miejsce w czasach PRL-u, a bohaterowie byli zwykłymi mieszczanami, którzy zazwyczaj nie wyróżniali się niczym z tłumu. Niektóre historie potrafią naprawdę zaskoczyć i spowodować, że wręcz ciężko ocenić, jak ogromną kreatywnością i pomysłowością wykazują się przestępcy. Próby odnalezienia złodziei czy też morderców niekiedy mogą uświadomić czytelników, że podobne afery mogły wydarzyć się praktycznie obok nas. Mogłoby się wydawać, że kolejna kradzież lub zbrodnia nie jest interesująca, jednak najlepsi autorzy książek kryminalnych mogliby wzorować się na osobach, które wprowadzały zamęt. „Reporter kryminalny” nie jest kolejną powieścią, gdzie występują suche fakty, gdyż w kilku opowiadaniach możemy odnaleźć mnóstwo akcji, emocji, ale też przede wszystkim – tajemnicy.

Przyznam, że nie przepadam za tego typu literaturą i zazwyczaj bronię się przed nią, jednak w tym przypadku opis mnie przyciągnął i postanowiłam spróbować odnaleźć się w polskich realiach reporterskich śledztw. „Książę oszustów” to książka, która wciąga praktycznie od pierwszej historii. Krzysztof Kąkolewski przedstawia sprawy zarazem w sposób dokumentarny, tak, że czytelnik czuje się, jakby czytał o stopniowym dochodzeniu, ale też i tworzy powieść, dodając ciekawe dialogi między bohaterami, dzięki którym niekiedy możemy poznać uczucia postaci i dowiedzieć się jaki tak naprawdę był motyw zbrodni. Autor nadał aktom duszę, budząc do życia wyobraźnię odbiorców – fanów wszelkich kryminalnych zagadek. Styl pana Kąkolewskiego należy do lekkich i przyjemnych oraz widać, że pisarz czerpał przyjemność z pisania o swoich śledztwach. Każde z opowiadań liczy około dwudziestu stron, podczas których możemy wnikliwie obserwować rozwój wydarzeń. Jak już wspomniałam, wszystkie teksty oparte są na faktach, a Krzysztof Kąkolewski nadał im pewnego rodzaju dynamiki. Niestety, w niektórych historiach zabrakło mi większych emocji i elementów, które sprawiłyby, że z większą ciekawością czekałabym na ujawnienie rozwiązania. Jednak jak wiadomo – od fikcyjnej zbrodni można wymagać wiele, lecz od realnej już nie, ponieważ autor bazuje tylko i wyłącznie na rzeczywistości. Rozmowy funkcjonariuszy policji z podejrzanymi oraz świadkami zdarzeń potrafiły zauroczyć i sprawić, że niekiedy przenosiliśmy się na miejsce przestępstwa. W niektórych historiach występuły kartki z pamiętnika, listy czy też wyznania bohaterów, które całkowicie oddały prawdę w tej lekturze. Reporter wskazał, jak zemsta czy chciwość może spowodować całą lawinę nieszczęść, w której poszkodowanym jest głównie sam sprawca. Nie ma zbrodni idealnej, szczególnie, gdy do całej sprawy dochodzą uczucia, burzące cały ład w uporządkowanym planie szalonych przestępców.

„Reporter kryminalny, Książę oszustów” to książka dla osób, które uwielbiają czytać o policyjnych przesłuchaniach i śledzić sprawę oczami polskich detektywów. Ową lekturę można byłoby nazwać „W-11” w pigułce”, ponieważ zarys dochodzenia jest podobny. Krzysztof Kąkolewski posiada bardzo dobry styl, który głównie spowodował, że moje odczucia po tym utworze są aż tak dobre.

Uwielbiam czytać o poczynaniach detektywów, którzy uporczywie szukają rozwiązania zagadki. Zawsze w pewnym momencie następuje moment, kiedy prowadzący sprawę wpada na trop, dzięki któremu udaje się skierować przestępcę do zakładu karnego bądź też wyjaśnić dotąd nieznane zdarzenie. W rzeczywistości, najczęściej ten stan rzeczy wygląda inaczej i praktycznie nic nie przychodzi...