Gdybym urodziła się 20 lat wcześniej i przeczytała tę książkę wtedy, gdy została wydana pierwszy raz, może i bym się zachwyciła oraz przeżyła wstrząs kulturowy.

Dziś pisanie o seksie, nawet w tak bezpośredni i naturalistyczny sposób, nie robi większego wrażenia. Co więcej - mnie wulgarne i dosadne opisy nie tylko nie poruszają, nie szokują, ale najzwyczajniej w świecie zniesmaczają. I to wcale nie dlatego, że jestem pruderyjna. Po prostu wolę inne klimaty literackie i mogę powiedzieć, że styl E. Jong jest "nie z mojej bajki".

Nie można jednak odmówić książce demaskatorskiego charakteru. Autorka bowiem nie zostawia suchej nitki na tak modnej wciąż w USA psychoanalizie oraz zakłamaniu społeczeństwa, które z jednej strony mieni się nowoczesnym, z drugiej - prezentuje w praktyce amerykańską dulszczyznę drugiej połowy XX wieku.

Pisarka łamie tabu, jakim w latach 60. i 70. było mówienie o seksie i seksualności kobiety. Pokazuje, że kobieta to nie tylko ozdoba mężczyzny i jego domu, nie tylko dobra matka i pracownica, tudzież działaczka społeczna. E. Jong niemal krzyczy, że kobiety, oprócz potrzeb duchowych, mają także potrzeby fizyczne i fizjologiczne. Co prawda nieraz jest to wrzask, ale skuteczny, czego dowodem mogą być reakcje czytelników i krytyków literackich bezpośrednio po ukazaniu się powieści.

Gdybym urodziła się 20 lat wcześniej i przeczytała tę książkę wtedy, gdy została wydana pierwszy raz, może i bym się zachwyciła oraz przeżyła wstrząs kulturowy.

Dziś pisanie o seksie, nawet w tak bezpośredni i naturalistyczny sposób, nie robi większego wrażenia. Co więcej - mnie wulgarne i dosadne opisy nie tylko nie poruszają, nie szokują, ale najzwyczajniej w świecie...