Autorka, nazwana niegdyś pierwszą damą polskiej fantastyki, napisała powieść bardziej dającą się określić jako współczesną, obyczajową niż fantastyczną. Chyba, że za fantastykę uznać kontakty ze zmarłymi i widywanie ich. A w czasach gdy coraz głośniej mówi się o transkomunikacji jako o fakcie, nie jest to takie oczywiste. Przynajmniej dla mnie.

Fabuła składa się z przygód głównej bohaterki Krysi zwanej Reszką, niezależnej dziennikarki, która nagle otrzymuje wiadomość o spadku po odległej i mało znanej krewnej. Jej własnością staje się dom gdzieś na odległej prowincji, w mocno odciętej od świata wsi Czcinka. Wkrótce okazuje się, że zmarła ciocia była kimś w rodzaju wioskowej czarownicy. Wciąga ją to w szereg kłopotów, które wyraźnie poprzestawiają jej życie. Cała historia jest zmyślna i dobrze ilustruje realia polskiej wsi.

Największą zaletą powieści jest chyba błyskotliwy i cięty język, jakim została napisana. To wyraźnie czyni lekturę przyjemniejszą. Odniosłem wrażenie, że Białołęcka to inteligentniejsza (dużo inteligentniejsza) wersja Chmielewskiej, której nie trawię. Poczucie humoru jest jakoś pokrewne temu, jakim słynie autorka „Lesia” ale bardziej wysublimowane i podane z większym wdziękiem oraz o niebo lepszym językiem. Oceniając tak a nie inaczej tę książkę, zdaję sobie sprawę, że Białołęcką mam dopiero przed sobą, na przeczytanie przeze mnie czekają jeszcze Naznaczeni błękitem i Tkacz iluzji. Miejmy więc nadzieje, że tam błyśnie fantastyczny pazur pisarki.

Autorka, nazwana niegdyś pierwszą damą polskiej fantastyki, napisała powieść bardziej dającą się określić jako współczesną, obyczajową niż fantastyczną. Chyba, że za fantastykę uznać kontakty ze zmarłymi i widywanie ich. A w czasach gdy coraz głośniej mówi się o transkomunikacji jako o fakcie, nie jest to takie oczywiste. Przynajmniej dla mnie.

Fabuła składa się z przygód...