Zwięzła, skondensowana, pełna napięcia, w niedużej formie - świetny reportaż o wydarzeniach, które nie są najczęściej wspominanymi z polskiej historii XX wieku, dodatkowo widziane z perspektywy człowieka z innego kręgu kulturowego. Szybka, treściwa, celna lektura.

Zwięzła, skondensowana, pełna napięcia, w niedużej formie - świetny reportaż o wydarzeniach, które nie są najczęściej wspominanymi z polskiej historii XX wieku, dodatkowo widziane z perspektywy człowieka z innego kręgu kulturowego. Szybka, treściwa, celna lektura.

Książka zawiera dwa oddzielne i całkiem od siebie różne zapisy wydarzeń mających miejsce w 1968 roku.

Książka zawiera dwa oddzielne i całkiem od siebie różne zapisy wydarzeń mających miejsce w 1968 roku.

O tym, że w 68 roku był w Polsce i znał tutejsze problemy. Super.

O tym, że w 68 roku był w Polsce i znał tutejsze problemy. Super.

Kasiążka obejmuje dwa repotaże. Oba dotyczą roku 1968, w którym miała miejsce inwazja wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację oraz sytuacji w Polsce Ludowej. Polecam osobom, które nie miały szans uczestniczyć, poczuć atmosfery tych wydarzeń.

Kasiążka obejmuje dwa repotaże. Oba dotyczą roku 1968, w którym miała miejsce inwazja wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację oraz sytuacji w Polsce Ludowej. Polecam osobom, które nie miały szans uczestniczyć, poczuć atmosfery tych wydarzeń.

Z wielką celnością Eco zauważa podstawowe różnice dzielące dwa, walczące wówczas o lepszą przyszłość, narody. Czesi są zdystansowani i uśmiechnięci, nawet w tak ciężkich dla nich chwilach rozmawiają z rosyjskimi najeźdźcami (z żołnierzami w sowieckich czołgach),śpiewają i tańczą. O Polakach Włoch pisze, cytując anonimowego rozmówcę: „Kiedy ktoś u nas widzi czołg, musi rzucić butelkę z benzyną. To silniejsze od nas”.

Więcej na blogu Poczytane.pl http://poczytane.pl/moj-1968-po-drugiej-stronie-muru/

Z wielką celnością Eco zauważa podstawowe różnice dzielące dwa, walczące wówczas o lepszą przyszłość, narody. Czesi są zdystansowani i uśmiechnięci, nawet w tak ciężkich dla nich chwilach rozmawiają z rosyjskimi najeźdźcami (z żołnierzami w sowieckich czołgach),śpiewają i tańczą. O Polakach Włoch pisze, cytując anonimowego rozmówcę: „Kiedy ktoś u nas widzi czołg, musi...

Książka włoskiego pisarza bardzo mi się spodobała z historycznego punktu widzenia . Mimo ,że jestem ponad 20 lat młodszy niż opisywane wydarzenia to wywarły na mnie spore podłoże o historii tamtych czasów

Książka włoskiego pisarza bardzo mi się spodobała z historycznego punktu widzenia . Mimo ,że jestem ponad 20 lat młodszy niż opisywane wydarzenia to wywarły na mnie spore podłoże o historii tamtych czasów

Książka opierająca się na faktach- za to duży plus. Pomogła mi zrozumiec dlaczego Żydzi są tak stereotypowo traktowani przez Polaków. Badania jednak są zbyt małe by podejmować wnioski jakie podjął autor.

Książka opierająca się na faktach- za to duży plus. Pomogła mi zrozumiec dlaczego Żydzi są tak stereotypowo traktowani przez Polaków. Badania jednak są zbyt małe by podejmować wnioski jakie podjął autor.

Mikroskopijna książeczka, nie licząc wstępu i posłowia, zawiera jedynie dwa artykuły przeznaczone pierwotnie dla tygodnika „L’Espresso”. Pierwszy Eco podyktował z Wiednia (przystanek na drodze z Czechosłowacji do Polski, gdzie latem 1968 roku wybrał się na konferencję stowarzyszenia semiotycznego),drugi napisał już po powrocie z Warszawy.

W pierwszym („Taniec wśród czołgów”) Eco opisuje sierpień 1968 roku i wkroczenie wojsk Układu Warszawskiego, w tym Polski, do stolicy Czechosłowacji – Pragi, kończące tak zwaną „praską wiosnę”. W drugim („Tajemnica Gomółki”) mowa jest o wydarzeniach marcowych 1968, a raczej o ich konsekwencjach, bo Eco znalazł się w Warszawie prawie pół roku później; określenie „wydarzenia” ma, i pewnie jakiś czas jeszcze będzie miało, w języku polskim znaczenie szczególne i wyjątkowe.

Problemem tych dwóch tekstów, w efekcie przekładającym się na niewielkie zainteresowanie książką, jest to, że przedstawiają one pewne wydarzenia historyczne w sposób niezgodny z mitem, czy legendą, którą sobie stworzyliśmy, do której zdążyliśmy się przyzwyczaić, jaką nam wpojono.

Zajścia, które obserwował na ulicach Pragi w 1968 roku, nazywa Eco szwejkowszczyzną i groteską. Nie było to też antykomunistyczne powstanie, jak zdaje się uważać wielu młodych Polaków. Zresztą, oddaję głos autorowi:
„Tutaj nie toczy się polemika z komunizmem, lecz ze zbyt silnym sojusznikiem, który ich kolonizuje, kupuje za bezcen ich cukier, ich buty, ich statki /…/ i nie pozwala im wykorzystywać kopalni uranu. Ludzie, z którymi rozmawiałem, nie podawali w wątpliwość samego socjalizmu – uważali go za coś oczywistego i w jego ramach domagali się innych stosunków, podważali politykę autorytarną”.

W podobny sposób rozprawia się z oceną kryzysu politycznego, jaki miał miejsce w Polsce, w pierwszej połowie 1968 roku, gdzie protesty odbywały się pod hasłem: „socjalizm – tak, wypaczenia – nie”.

Mikroskopijna książeczka, nie licząc wstępu i posłowia, zawiera jedynie dwa artykuły przeznaczone pierwotnie dla tygodnika „L’Espresso”. Pierwszy Eco podyktował z Wiednia (przystanek na drodze z Czechosłowacji do Polski, gdzie latem 1968 roku wybrał się na konferencję stowarzyszenia semiotycznego),drugi napisał już po powrocie z Warszawy.

W pierwszym („Taniec wśród...

nasłuchałam się, że Eco pisze w trudny sposób, postanowiłam sprawdzić i w parę godzin przeczytałam '1968', nawet nie dostrzegając rzekomej trudności.

nasłuchałam się, że Eco pisze w trudny sposób, postanowiłam sprawdzić i w parę godzin przeczytałam '1968', nawet nie dostrzegając rzekomej trudności.

Pokazanie wydarzeń w Pradze oraz w Warszawie oczami Umberta Eco.

Pokazanie wydarzeń w Pradze oraz w Warszawie oczami Umberta Eco.