Lem o ludziach.

Jest to pierwsza wydana powieść Stanisława Lema. Pisząc ją, miał 27lat. Książka daleko różna od jego późniejszych 'klasyków', lecz łącząca się z nimi jedną rzeczą: rozmyślaniem.

Poznajemy historię młodego lekarza, człowieka na rozdrożu, wiedzącego, że zbliża się czas, by podjąć decyzję o przyszłości. Pomaga mu w tym przypadek, w którego konsekwencji zaczyna pracę w sanatorium psychiatrycznym.

Powieść porusza kilka problemów etycznych, moralnych oraz utylitarnych. Zachowania interpersonalne prezentowane przez lekarzy, w stosunku do chorych, mają duży przekrój: od dobroci i szacunku, szczerej chęci pomocy, wynikające z mądrości i mocnego charakteru, po poniżenie i naturalizm, wynikające z nieopanowania łatwej pokusy władzy przez człowieka słabego względem słabszego. Do rozpraw o geniuszu, wartości i genezie poezji, znaczeniu ludzkiego życia przyczynia się poeta Sekułowski, u którego trzeba brać poprawkę na mózg skażony narkotykami. W konfrontacji z poetą stawiamy postać elektryka, pilnującego cały dzień, by każdy miał prąd. Postać ta, dzięki prostocie i oddaniu pracy budzi podziw głównego bohatera. Przekrój postaci, przez tchórzy, po bohaterów nie jest szczególnie dokładny i głęboki, jednak wystarczający do ukazania, jacy są ludzie.

Te i wszystkie inne problemy obleczone mamy ładnym opisem jakby zapomnianego ,zwykłego polskiego krajobrazu, zapomnianym spiewem ptaków, słońcem wschodzącym o przewiadzianej porze.

Koniec książki, jakże smutny i nagły, może tylko dodać ostrości zadumie.

Lem o ludziach.

Jest to pierwsza wydana powieść Stanisława Lema. Pisząc ją, miał 27lat. Książka daleko różna od jego późniejszych 'klasyków', lecz łącząca się z nimi jedną rzeczą: rozmyślaniem.

Poznajemy historię młodego lekarza, człowieka na rozdrożu, wiedzącego, że zbliża się czas, by podjąć decyzję o przyszłości. Pomaga mu w tym przypadek, w którego konsekwencji...