Nie wiem, co bardziej podoba mi się w serii "Dzieci Ziemi"...
Czy jest to główna bohaterka - nieustępliwa, silna psychicznie, radząca sobie w każdej sytuacji, a z drugiej strony niewinna, opiekuńcza uzdrowicielka, która jako jedyna do tej pory potrafiła ujarzmić lwa jaskiniowego, konie i wilka?
Czy jest to może sposób, w jaki autorka przemyca tak wiele zwyczajów ludzi epoki lodowcowej? Pokazuje jak niektóre rzeczy mogły faktycznie zostać odkryte: wygodniejsza i celniejsza broń, igła do szycia, czy wszelkiego rodzaju ulepszenia narzędzi.
Czy po prostu sama fabuła: niesamowite przygody Ayli i jej towarzysza Jondalara w drodze do jego domu odległego o tysiące kilometrów?

Jednak bez różnicy, który z tych punktów jest najbardziej intrygujący - dzięki niemu wszelkie niedoskonałości książki (takie jak miejscami przydługie opisy fauny i flory, kiedy to z zapartym tchem czeka się na kolejną akcję) są wybaczane;).

Nie wiem, co bardziej podoba mi się w serii "Dzieci Ziemi"...
Czy jest to główna bohaterka - nieustępliwa, silna psychicznie, radząca sobie w każdej sytuacji, a z drugiej strony niewinna, opiekuńcza uzdrowicielka, która jako jedyna do tej pory potrafiła ujarzmić lwa jaskiniowego, konie i wilka?
Czy jest to może sposób, w jaki autorka przemyca tak wiele zwyczajów ludzi epoki...