„Kroniki Thomasa Covenanta Niedowiarka” są o kilkanaście lat starsze niż cykl „Skoków…”, ale widać pewne cechy, które pojawiają się w „Jadzie lorda Foula”, a które udoskonalone obserwujemy w space-operze autora. W pierwszej części cyklu fantasy już spostrzegamy, że autor lubi dręczyć swoich bohaterów, uwypukla ich wnętrze, a nade wszystko robi z głównej postaci antypatycznego typa – czyli wszystko, co „Skoki…” mają najlepszego, acz w mniejszym, jeszcze nie tak rozwiniętym stopniu.

Główny bohater, Thomas Covenant, został dotknięty straszną chorobą – trądem. Żona zabiera dziecko i odchodzi, ludzie odwracają się od niego i zostaje sam jak palec, zafiksowany na punkcie utrzymania dyscypliny w kontroli własnego ciała. Pewnego dnia, gdy wybiera się zapłacić rachunek, zostaje uderzony przez radiowóz i w błysku światła przenosi się do Krainy, którą zaczyna ogarniać Zło. Dziwnym trafem jest podobny do jej legendarnego bohatera – Bereka Półrękiego i wbrew własnej woli zostaje wyznaczony na jej wybawiciela.

Thomas nie wierzy w istnienie Krainy i cały czas utrzymuje, że wszystko to tylko sen. Jak tarczę trzyma swoją chorobę, powtarzając co chwilę mantrę „jestem trędowaty”. Jestem trędowaty – nie dotykajcie mnie. Jestem trędowaty – nic nie mogę zrobić. Jestem trędowaty – zostawcie mnie w spokoju. W pewnej chwili trąd staje się nie tylko jednostką chorobową, ale metaforą wszystkiego, co złe w Niedowiarku. Sam Thomas jest słabym człowiekiem, zgorzkniałym, spaczonym przez chorobę, tchórzliwym. Odcina się od innych, trzymając się ich na dystans bądź raniąc słowem lub czynem. Nie da się go lubić, ale w pewnym stopniu można go zrozumieć.

Sama fabuła nie jest specjalnie odkrywcza, czerpie garściami z tradycji fantasy, choćby z Tolkiena (np. motyw pierścienia mocy). Siłą książki jest bowiem Thomas i jego zmagania z samym sobą.

Donaldson ma sprawny warsztat i umie posługiwać się słowami, szkoda tylko, że tłumaczenie jest czasami nieco koślawe. Cenię sobie Piotra Cholewę za przekład Pratchetta, ale tu widać jego talent jeszcze w pełni się nie rozwinął i zdarzają się kulawe kwestie, a niekiedy zdania po prostu nie mają sensu.

„Kroniki Thomasa Covenanta Niedowiarka” są o kilkanaście lat starsze niż cykl „Skoków…”, ale widać pewne cechy, które pojawiają się w „Jadzie lorda Foula”, a które udoskonalone obserwujemy w space-operze autora. W pierwszej części cyklu fantasy już spostrzegamy, że autor lubi dręczyć swoich bohaterów, uwypukla ich wnętrze, a nade wszystko robi z głównej postaci...