Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wigilia wszystkich świętych" to jedyna jak dotąd książka Christie, która mi się nie podobała. 😔 Została wydana w 1969 roku, więc jest jednym z ostatnich dzieł pisarki. Miałam wrażenie, że Christie zmęczyła się już pisaniem kryminałów i swym bohaterem. Poirot jest tu bezbarwny, a jego głównym atrybutem są uwierające buty. Mam teorię, że autorka tak go już nie cierpiała, że specjalnie włożyła mu na stopy za małe lakierki.

W każdym razie Poirot jest tu męczący, jak i cała książka. Po raz pierwszy kryminał angielskiej pisarki nie zdołał utrzymać mojej uwagi i był bardzo nużący. Powtarzalna fabuła i powtarzalne dialogi, niezbyt wyraziste postacie, które zlewały się w jedno. Poza tym zdziwiło mnie, jak bardzo wyprani z emocji są bohaterowie. Ginie tu dziewczynka, a wszyscy mieszkańcy, łącznie z jej matką i bratem, szybko przechodzą nad tym do porządku dziennego i są zimno jak ryby

Na dodatek miałam wrażenie, jakby Christie traktowała współczesny świat coś złego. Mnóstwo bohaterów wygłasza bowiem tyrady, jak to kiedyś było lepiej a teraz to tylko syf, kiła i mogiła (no, nie dosłownie, ale wiecie, o co mi chodzi).

Wigilia wszystkich świętych" to jedyna jak dotąd książka Christie, która mi się nie podobała. 😔 Została wydana w 1969 roku, więc jest jednym z ostatnich dzieł pisarki. Miałam wrażenie, że Christie zmęczyła się już pisaniem kryminałów i swym bohaterem. Poirot jest tu bezbarwny, a jego główn...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam reportaże za to, że odkrywają dla mnie nieznane karty historii. Nie inaczej jest przy "Ciałku”, które otworzyło mi oczy na czarną kartę z dziejów Hiszpanii.

W centrum książki Katarzyny Kobylarczyk znajdują się tak zwane ukradzione i fałszywe dzieci. Od czasów hiszpańskiej wojny domowej nawet do lat 90-tych trwał proceder nielegalnych adopcji i kradzieży dzieci, w który zamieszani byli urzędnicy, zakonnice czy lekarze. Wiele dzieci, choć słyszało od rodziców, że są adoptowane, to miało czyste papiery i ani śladu wzmianki o adopcji. Kobietom wmawiano, że ich dzieci zmarły. Często też kobiety same oddawały dzieci, poddane niesamowitej presji, były bowiem biedne, samotne i zastraszone.

To haniebne podejście do kobiet bardzo mocno wybrzmiewa w reportażu. Samotne i w ciąży były traktowano jak prostytutki, zmuszano je do oddania dziecko, upadlano we frankistowskich więzieniach czy pensjonatach dla młodych ciężarnych, gdzie miały się uczyć, a zamiast tego zmuszano je do pracy ponad siły. To wszystko miało korzenie w reżimie generała Franco, który zakładał, że kobieta jest istotą podległą i ma być posłuszna, a dzieci miały przede wszystkim służyć państwu.

Co istotne, nawet w czasach współczesnych ofiary tego procederu nie mogą tak po prostu wyjaśnić swoich spraw, poszukiwania są utrudniane przez urzędy, a dokumentacja magicznie ginie. Wszystko to wpływa na to, że dotknięte tą sytuacją osoby wciąż nie uzyskują odpowiedzi na swoje pytania i nie mogą rozliczyć się ze swoich traum.

Wstrząsająca historia, która wywołała we mnie złość wobec opresyjnego system, a także żal i współczucie wobec jego ofiar. Autorka potrafiła napisać skondensowany, sumienny reportaż, w którym poruszyła istotne tematy, a zrobiła to z ogromnym wyczuciem i empatią, i dała mi obraz Hiszpanii, jakiej nie znałam, niejednokrotnie przejmując mnie zgrozą i poczuciem niesprawiedliwości.

Uwielbiam reportaże za to, że odkrywają dla mnie nieznane karty historii. Nie inaczej jest przy "Ciałku”, które otworzyło mi oczy na czarną kartę z dziejów Hiszpanii.

W centrum książki Katarzyny Kobylarczyk znajdują się tak zwane ukradzione i fałszywe dzieci. Od czasów hiszpańskiej ...

Rozwiń

Zwiń

Na początku trochę trudno było mi się w "Pariasa" wgryźć i miał on swoje nużące momenty, ale jak już zaskoczyło, to nie potrafiłam go odłożyć. 😳

"Parias" pisany jest w formie kroniki życia Alwyna Skryby. Jest to o tyle ciekawy sposób narracji, że Alwyn spisuje wydarzenia ze swoich młodych lat i czyni to często z pewną dozą ironii i dystansu na jaką stać osobę, która już to przeżyła i przetrawiła, często zwraca się bezpośrednio do czytelnika. Kiedy pierwszy raz poznajemy naszego bohatera, jest młodym banitą pod rozkazami Króla Banitów Deckina Scarla, ale możecie być pewni, że spotka go o wiele więcej przygód i trafi w mnóstwo miejsc za sprawą swoich decyzji czy też błędów, będzie walczył o wolność i zemstę.

Już widzicie, że Alwyn będzie postacią moralnie niejednoznaczną, ale nie na tyle, żeby nie można się z nim utożsamiać. Ma swój honor, jest inteligentny, lojalny, z poczuciem humoru. Spotyka na swojej drodze plejadę wyrazistych postaci, które wpływają na niego i jego decyzje (Ayin❤️).

Sama książka to low fantasy, które miejscami przypomina powieść awanturniczą. Istnienie magii jest tu jedynie zarysowane, ale są podrzucone pewne okruchy, które być może w dwóch następnych tomach będą mieć większy wpływ na historię. Duże znaczenie w książce ma też religia, a jedna z bohaterek przybiera wręcz formę Joanny d’Arc. Ryan zresztą podrzuca też kawałki większej tajemnicy, a ja nie mogę się doczekać, dokąd mnie one zaprowadzą

Na początku trochę trudno było mi się w "Pariasa" wgryźć i miał on swoje nużące momenty, ale jak już zaskoczyło, to nie potrafiłam go odłożyć. 😳

"Parias" pisany jest w formie kroniki życia Alwyna Skryby. Jest to o tyle ciekawy sposób narracji, że Alwyn spisuje wydarzenia ze swoich młodych...

Rozwiń

Zwiń

To kryminał tak bardzo retro! Nie mam pojęcia, jakim cudem autorom się to udało, ale od pierwszych stron wciągnęli mnie w świat Krakowa schyłku XIX wieku. I nie będzie tu ani grama przesady, gdy powiem, że ten świat żyje, jest pełen barw, świetnych bohaterów i smaczków z ówczesnego życia społecznego i obyczajowego (dotyczących nawet tak drobnych spraw jak wystawy kwiatowe, wycieczki do cukierni czy wizyty w ówczesnym domu mody).

Wszystko podkreśla język, odpowiednio stylizowany, ale nie przesadnie męczący. Skrzący się humorem, błyskotliwy, przyjemny styl sprawia, że kolejne strony po prostu się przewraca. Książkę zamieszkują też wszelkiej maści persony znane z historii (pojawia się Boy-Żeleński, Daszyński, Estreicher ze swoim psem Dżimusiem i wiele innych). Są oni znakomicie wkomponowani w fabułę i tak opisani, że nie sprawiają wrażenia wciśniętych na siłę.

Główna bohaterka, profesorowa Zofia Szczupaczyńskiej to wisienka na torcie. Trochę próżna (co jest pochodną klasy społecznej, z jakiej się wywodzi), ale inteligentna kobieta stopniowo się zmienia wskutek prowadzonego przezeń śledztwa. Odwiedza lunapary i ciemne zaułki, spotyka się z nędzą i upodleniem, a tym samym staje się bardziej świadoma społecznych kwestii.

No właśnie, a co z zagadką kryminalną? Niestety jest ona traktowana dość po macoszemu w stosunku do warstwy historyczno-obyczajowej. Przez dużą część książki prawie nic się nie dzieje, by w przyspieszyć w miarę zbliżania się do końca. Zagadka kryminalna to chyba pretekst do przedstawienia problemów trapiących Kraków (ubóstwa niektórych warstw, pros*ytucji, emancypacji kobiet).

To kryminał tak bardzo retro! Nie mam pojęcia, jakim cudem autorom się to udało, ale od pierwszych stron wciągnęli mnie w świat Krakowa schyłku XIX wieku. I nie będzie tu ani grama przesady, gdy powiem, że ten świat żyje, jest pełen barw, świetnych bohaterów i smaczków z ówczesnego życia s...

Rozwiń

Zwiń

"W lesie pod wiśniami w pełnym rozkwicie” kryje w sobie dwa niewielkie, ale niezwykłe ciekawe, trochę makabryczne opowiadania. Tytułowa historia opowiada o bandycie rezydującym pośród gór, który nie boi się niczego oprócz wiśniowych drzew. Pewnego dnia zabija męża niezwykle pięknej kobiety, a ją pojmuje za żonę. Nie wie jednak, że jej olśniewająca uroda równa się brzydocie duszy. Kobieta okazuje się potworem, kontroluje w pełni bandytę, który jest na każde jej skinienie i przynosi jej chociażby trofea w postaci głów zabitych mieszczan, żeby mogła urządzać sobie kukiełkowy teatr.

Niezwykłe też jest inne ujęcie drzew wiśniowych, które kojarzą się przecież z pięknem i ulotnością, a w opowiadaniu są źródłem makabry, budzą przerażenie, są symbolem pustki i samotności, i poprzez upiorną kobietę sprowadzają tę pustkę na bandytę.

Druga opowieść – „Wielkouchy i księżniczka Długiej Nocy” opowiada o rzeźbiarzu, który przybywa na królewski dwór by wziąć udział w konkursie na najpiękniejszą rzeźbę księżniczki. Niestety ze strony arystokratki spotykają go tylko szyderstwa, postanawia więc w zemście wyrzeźbić popiersie demona. Jednak i tu uroda i zniewalający uśmiech dziewczyny omamiają go i sprawują and nim władzę. I tu kobieta jest okrutna, kusi swoją cielesnością i sprowadza zagładę na innych. Ango Sakaguchi snuje swoje opowieści gdzieś na granicy snu i jawy, jest groteskowo, mrocznie, baśniowo, ale pod tym płaszczykiem jest duże pole do popisu do własnych interpretacji. Polecam, jeśli chcecie poznać inne oblicze japońskiej prozy.

"W lesie pod wiśniami w pełnym rozkwicie” kryje w sobie dwa niewielkie, ale niezwykłe ciekawe, trochę makabryczne opowiadania. Tytułowa historia opowiada o bandycie rezydującym pośród gór, który nie boi się niczego oprócz wiśniowych drzew. Pewnego dnia zabija męża niezwykle pięknej kobiet...

Rozwiń

Zwiń