Nie ulega wątpliwości, że nieautoryzowana autobiografia Lemony Snicketa to pozycja dla osób, które miały wcześniej styczność z twórczością pisarza kryjącego się pod tym pseudonimem. Decyduje o tym nie tylko specyficzny, kpiarsko-parodystyczny styl pisania, ale przede wszystkim bezpośrednie nawiązanie do Serii Niefortunnych Zdarzeń.
Sam przeczytałem jedynie Przykry Początek, i to dosyć spory kawał czasu temu. Napisałem wtedy m.in. że "traktowanie tej książki serio grozi frustracją i lekkim oburzeniem, że coś takiego jest serwowane dzieciom. Paradoksalnie bowiem jednak to dorośli są bardziej narażeni na emocje związane z czytaniem o śmierci, małżeństwie z nieletnią, nawet lekkich sugestiach pedofilskich(...)" Zatem żeby oszczędzić sobie tych przykrych doświadczeń, nie sięgnąłem potem po żadną z kolejnych opowieści o rodzeństwie Baudealaire. I trochę żałuję, bo zapewne uciekło mi sporo smaczków podczas lektury Nieautoryzowanej autobiografii, związanych z nawiązaniami do Serii Niefortunnych Zdarzeń. Ale i tak jestem usatysfakcjonowany, od początku do końca Lemony Snicket nie pozostawia złudzeń, że robi sobie jaja ze wszystkiego w najlepszym stylu Monty Pythonów. Jego quasi-autobiografia (która oczywiście autobiografią jest tylko z nazwy) to świetna zabawa i wytchnienie od powagi otaczającego nas świata.

Nie ulega wątpliwości, że nieautoryzowana autobiografia Lemony Snicketa to pozycja dla osób, które miały wcześniej styczność z twórczością pisarza kryjącego się pod tym pseudonimem. Decyduje o tym nie tylko specyficzny, kpiarsko-parodystyczny styl pisania, ale przede wszystkim bezpośrednie nawiązanie do Serii Niefortunnych Zdarzeń.
Sam przeczytałem jedynie Przykry...