„Gra o Ferrin” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Michalak. Spotkanie nieszczególnie udane…

Karolina – lekarka trafia z Ziemi do krainy Ferrinu, gdzie toczy się wojna o władzę, a czarnym charakterem wydaje się być tajemniczy WeddSa’ard. Z czasem, gdy na jaw wychodzą tajemnice z przeszłości, prawda okazuje się być zupełnie inna.

Zacznijmy od plusów, gdyż lista ta będzie krótka:
- Dość szybko czytało mi się „Grę o Ferrin” ze względu na lekki styl pisania autorki.
- Za drugi plus mogę uznać fragmenty umieszczone praktycznie na samym końcu powieści, przedstawiające wydarzenia z przeszłości Ferrinu. Fragmenty te były praktycznie jedynymi, które mnie zainteresowały.
- Po trzecie polubiłam (aż!!!) jednego bohatera – Amrego, który swoją postawą i (przynajmniej takie odniosłam wrażenie) bardziej rozbudowaną charakterystyką w stosunku do pozostałych bohaterów, przekonał mnie do siebie.
- I na koniec spodobała mi się kreacja Sarisa – jednorożca, który mentalnie porozumiewa się z ludźmi (chociaż fakt, że jest jednorożcem „ogarnęłam” dopiero pod koniec powieści; cały czas wydawało mi się, że jest zwykłym koniem…)

Przejdźmy do minusów:
- Bardzo ciężko jest rozeznać się w wykreowanym przez autorkę świecie (mi udało się to dopiero na końcu powieści). Brak mapki krainy Ferrinu i pozostałych światów, międzywymiarów i tym podobnych kwestii, o których niejednokrotnie autorka wspomina oraz wyjaśnienia pewnych kwestii dotyczących tego świata na wstępie powieści (choćby powiązań pomiędzy bohaterami) pozwoliłoby zdecydowanie szybciej odnaleźć się w fabule powieści.
- Bohaterowie są nijacy, płytcy. Główna bohaterka swoją postawą także nie przekonuje do siebie.
- Mnogość bohaterów, których istnienie nic szczególnego nie wnosi do fabuły powieści jeszcze bardziej komplikuje sprawę „ogarnięcia” tego, co autorka chciała przedstawić czytelnikom.
- Fabuła nie porywa. Mamy Karolinę vel Anaelę, która ni stąd ni zowąd przenosi się z Ziemi do Ferrinu, następnie jest przewożona/porywana przez poszczególnych bohaterów, a w końcu sama przenosi się po krainie za pośrednictwem teleportów. Na dobrą sprawę nie wiadomo, co miało stanowić w tej powieści główną oś fabularną. Dodatkowo jest przepowiednia, która dotyczy Karoliny i po lekturze „Gry o Ferrin” na dobrą sprawę tylko tyle o tej przepowiedni wiemy (zapewne więcej będzie można się dowiedzieć z kolejnych tomów Kronik Ferrinu, a są ich jeszcze aż cztery).
- Na pewne niespójności fabularne uwagę zwrócili już poprzedni czytelnicy, więc nie będę się już w nie zagłębiać (chociaż fakt, że istniały teleporty, a ludzie z oblężonych miast walczyli i umierali, zamiast przynajmniej dzieci odesłać z dala od zagrożenia nadal mnie zadziwia).
- Pozostaje jeszcze kwestia magii miłości, którą dysponowała Anaela – dla mnie było to płytkie, że praktycznie każdy, ale to każdy napotkany przez nią mężczyzna miał ochotę ją „przelecieć”.
- I na koniec – emocje, o których według okładki jest ta książka, w ogóle nie były odczuwalne…

„Gra o Ferrin” nie należy do najgorszych książek, które miałam okazję czytać (w końcu wytrwałam do końca, co nie zawsze się zdarza). Niemniej powyżej wymienione przeze mnie kwestie sprawiają, że jest jedną ze słabszych powieści. Zdecydowanie nie sięgnę po pozostałe części cyklu i, przynajmniej w najbliższej przyszłości, będę także stronić od książek Katarzyny Michalak.

Nie polecam.

„Gra o Ferrin” to moje pierwsze spotkanie z twórczością Katarzyny Michalak. Spotkanie nieszczególnie udane…

Karolina – lekarka trafia z Ziemi do krainy Ferrinu, gdzie toczy się wojna o władzę, a czarnym charakterem wydaje się być tajemniczy WeddSa’ard. Z czasem, gdy na jaw wychodzą tajemnice z przeszłości, prawda okazuje się być zupełnie inna.

Zacznijmy od plusów, gdyż...