Czytanie książek już dawno temu przestało być moim ulubionym zajęciem. W ostatnim czasie, strasznie lamentując nad tym problemem postanowiłem powrócić do lektur na papierze. Tekst elektroniczny nie ma
w sobie krzty magi, które mają słowa drukowane, na zniszczonych i spuchniętych od mijających lat stronic. A ten słodkawy zapach starych pożółkłych stronic... Co za ironia losu, że słowa, które właśnie piszę ujrzycie jedynie w formie elektronicznej. Co za szkoda...

Czym prędzej postanowiłem nadrobić swoje książkowe zaległości. Szczęście mi sprzyjało, a jako że od niedawna interesuje się niebem tym bardziej zadowoliłem się książką, którą wręczył mi mój przyjaciel. Jak na pewno się domyśleliście była to książka Juliusza Verne ,,Łowcy Meteorów". Czym prędzej pognałem do domu, w celu przeczytania tej lektury.
Im dalsze stronice tym książka zaczęła podobać mi się coraz bardziej. Zdałem sobie sprawę z tego jak Juliusz Verne doskonale manewruje pomiędzy humorem, a tematami poważnymi. Niby z jednej strony mamy zabawną rywalizację dwóch dawnych przyjaciół a obecnie wrogów, o bycie właścicielem złotego meteorytu okrążającego ziemie, a z drugiej dość poważny konflikt państw o to w kogo ręce ma wpaść ważący kilka ton, złoty planetoid. A na koniec na pewno wszystko skończyło by się gorzej gdyby nie genialny Zefiryn, który zapobiegł tragedii. Łatwa i niewymagająca historia, z drugiej strony zawierająca nieco ukryte, poważniejsze mądrości.

Te 213 stron przeminęło mi w zastraszająco pospiesznej chwili. Książka ,,Łowcy Meteorów" jest lekturą łatwą i przyjemną, a właśnie w tak miły sposób spędziłem przy niej kilka dłuższych chwil. A choć prosta to niegłupia i całkiem dobrze odzwierciedlająca niektóre lepsze i gorsze ludzkie zachowania.

Czytanie książek już dawno temu przestało być moim ulubionym zajęciem. W ostatnim czasie, strasznie lamentując nad tym problemem postanowiłem powrócić do lektur na papierze. Tekst elektroniczny nie ma
w sobie krzty magi, które mają słowa drukowane, na zniszczonych i spuchniętych od mijających lat stronic. A ten słodkawy zapach starych pożółkłych stronic... Co za ironia...