Odizolowana od ponad dziesięciu lat na swojej wyspie rodzina Zermattów rozpacza, widząc pojawiający się pewnego dnia statek. Fritz, najstarszy syn, zaalarmowany przez wiadomość o niebezpieczeństwie, odkrył i przywiózł ze sobą Jenny Montrose, młodą Angielkę, która przeżyła inną katastrofę statku.

Wreszcie, pewnego październikowego dnia 1816 roku, fregata „Licorne” zakotwiczyła w zatoce. Jakąż radość sprawiło kolonistom powitanie jego pasażerów, w tym rodziny Wolstonów, których od razu uwiodło piękno i bogactwo Nowej Szwajcarii, do tego stopnia, że postanowili się tam osiedlić. Statek wkrótce odpłynął do Anglii, zabierając ze sobą Fritza i Jenny, którzy mieli się tam pobrać; ich powrotu spodziewano się za około rok.

Zermattowie i Wolstonowie rozpoczęli badanie wyspy, aby odkryć wszystkie jej zasoby, a także przeprowadzili prace rolnicze i zainstalowali system nawadniający. Miesiące mijały, ale o ile życie na wyspie było spokojne, to powracający Fritz i jego młoda żona mieli napotkać poważne trudności: marynarze ich statku zbuntowali się i porzucili ich w szalupie wraz z kapitanem i bosmanem.

Po niebezpiecznej żegludze docierają do niegościnnego brzegu i próbują przetrwać. Wchodząc na szczyt, który dominuje nad tą krainą, odkrywają żyzny i piękny region i uznają, że nieświadomie dotarli na południowe wybrzeże Nowej Szwajcarii.

Fritz i jego towarzysze schodzą do doliny i odkrywają, że dwie rodziny są oblegane przez wojownicze plemię; dołączają do obrońców i pomagają im odeprzeć dzikusów, ale sytuacja pozostaje krytyczna. Na szczęście „Licorne” dociera na czas, by przeprowadzić ostrzał i rozgromić napastników.

Kilka lat później Jean Zermatt, zostawszy gubernatorem Nowej Szwajcarii, zarządza kolonią, która rozkwitła dzięki przybyciu nowych emigrantów, którzy również wybrali tę wyspę jako swoją „drugą ojczyznę”.