Z bólem serca muszę przyznać, że poległem w starciu z tą książką. Ponad pół roku podczytywałem po dwie, trzy strony za jednym posiedzeniem i ciskałem ją w kąt. A dzisiaj w końcu spasowałem. Nie dam rady. Odczuwam wręcz fizyczny ból na samą myśl o przewróceniu kolejnej kartki.

Ta książka jest po prostu fatalna, i to na wielu poziomach. Przede wszystkim w sposób dziwaczny propaguje katolicyzm, jednocześnie traktując wodników jako istoty pozbawione duszy. Ale gdyby tylko! Przecież zwierzęta też wedle tej doktryny nie mają duszy, a jednak pochlapanie kropidłem nic im nie robi. A wodnikom i owszem. Odprawienie egzorcyzmów na powierzchni morza powoduje zawalenie się w gruzy całego ich podmorskiego miasta, a także literalnie odpędza ich od brzegu. Bo tak. Co ciekawsze - ochrzczenie wodnika produkuje mu duszę (że niby jak?), w związku z czym można znaleźć w pewnym momencie wypowiedź: "Nie mogę znieść myśli, że pewnego dnia staniesz się nicością. Proszę cię, ochrzcij się." A warto przy okazji wiedzieć, że wyprodukowanie duszy powoduje zupełne wymazanie poprzedniej osobowości i pamięci. Taki ogólny reset. Po czym księża biorą taką jedną wzbogaconą o duszę wodniczkę i... wsadzają ją do klasztoru. No ale niech tam, pal licho. Kreacja autorska.

Do tego dochodzą sceny ordynarne, prymitywnie seksistowskie, a często i w sposób brudny i chory traktujące sam seks, uprzedmiotawiające kobietę. Dlaczego? Bo tak sobie wymyślił autor. Autor, który w innych książkach nie stosował metod tak niskich. A że do niczego konkretnego ten zabieg nie służy? Któż by tam patrzył...

Oprócz tego szwankuje wewnętrzna logika. Wodnicy, którzy muszą się wynieść z okolic Jutlandii, w morzu nagle... marzną i koniecznie muszą co pewien czas nocować na lądzie, żeby się ogrzać. Wodnicy, którzy przez całe życie siedzieli w wodzie, i to nie należącej do ciepłych. Którzy unikali lądu jak zarazy. Jeszcze głupsze są sceny sztormu, kiedy to wodnicy, istoty w końcu wodne, posiadające skrzela, chronią się przed falami na... pokładzie rozsypującego się statku. Bo tam "bezpieczniej".

Potem były jeszcze inne kwiatki, łącznie z wydobywaniem "marnych kilku ton" złota z dna morza czy opisywaniem wodników jako dzieci kwiatów - z wolnym seksem, miłością do świata i niewinnością. Ale że powieść po raz pierwszy ujrzała światło dzienne w roku 1979, to trudno taki zabieg brać za oznakę czasów. To po prostu jakieś dziwne autorskie fanaberie.

Nie jestem masochistą, więc mówię: pas.

Z bólem serca muszę przyznać, że poległem w starciu z tą książką. Ponad pół roku podczytywałem po dwie, trzy strony za jednym posiedzeniem i ciskałem ją w kąt. A dzisiaj w końcu spasowałem. Nie dam rady. Odczuwam wręcz fizyczny ból na samą myśl o przewróceniu kolejnej kartki.

Ta książka jest po prostu fatalna, i to na wielu poziomach. Przede wszystkim w sposób dziwaczny...