Kwestią czasu było, kiedy sięgnę po drugą część historii z Lokim w roli głównej. Obowiązki nie pozwalały, ale książka kusiła. W końcu pokusa, żeby zobaczyć, co tam słychać u boga kłamstwa, zwyciężyła. Przeczytałem i stwierdzam, że jest równie dobrze jak w poprzednim tomie, ani lepiej, ani gorzej – tak samo świetnie się czyta.

Powiem dyplomatycznie: fabuła nie jest rozwojowa – tak, jakbyśmy nadal mieli do czynienia z pierwszym tomem. Dostajemy sześć rozdziałów, w których chronologicznie poznajemy kolejne przygody Lokiego. Nowe zlecenia i nowe bóstwa do ukatrupienia. Coś czuję, że pan Ćwiek od początku miał pomysł na ciąg dalszy i tylko dziwnym zbiegiem okoliczności z jednej książki zrobiły się dwie. Spodoba się zdecydowanie tym, którym spodobał się pierwszy tom i od razu sięgnęli po drugi. Marudzić będą ci, którzy mieli czas, żeby nabrać apetytu na kontynuację i tym samym podrosły wymagania. Niestety, drodzy państwo, nie ma tak dobrze. Loki robi klasyczną rozwałkę z swoimi pistoletami Jericho i na razie nie przerzucił się na cięższy osprzęt bojowy. Ma ten sam cięty dowcip i wszystkie autorytety nadal w głębokim poważaniu.

OK, skłamałem trochę z tym brakiem rozwoju. Są dwie nowe postacie, Eros i Bachus, które razem z naszym bohaterem tropią boską konkurencję. Ich ciekawe charaktery i równie interesujące, chociaż epizodyczne przygody są dodatkowym atutem, dla którego warto po książkę sięgnąć. O poważnej odskoczni nie ma mowy, ale jakby się komuś Loki znudził, to jest to zawsze jakaś alternatywa :)

Tak więc, jeśli czytaliście pierwszy tom Kłamcy i nie przekonał Was lekki język, nieskomplikowana acz interesująca fabuła, ciekawe kreacje mitycznych bóstw, nie urzekła postać Lokiego i jego podejście do świata, to zdecydowanie odradzam czytanie tomu drugiego. Jeśli natomiast, w którymś przypadku odpowiedź nie była twierdząca, to już wiecie co musicie zrobić. Tak, tak, załatwić sobie egzemplarz „Kłamcy 2″ i zagłębić się w lekturę :)

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]

Kwestią czasu było, kiedy sięgnę po drugą część historii z Lokim w roli głównej. Obowiązki nie pozwalały, ale książka kusiła. W końcu pokusa, żeby zobaczyć, co tam słychać u boga kłamstwa, zwyciężyła. Przeczytałem i stwierdzam, że jest równie dobrze jak w poprzednim tomie, ani lepiej, ani gorzej – tak samo świetnie się czyta.

Powiem dyplomatycznie: fabuła nie jest...