Kłamca 2. Bóg marnotrawny

Lepsza niż 1 część

Lepsza niż 1 część

Pokaż mimo to

Podoba mi się, że w kolejnej części Loki już jest bardziej pierwszoplanowym bohaterem. Początek powoli się rozkręca, jednak pod koniec pierwszego opowiadania, akcja mocno się rozwija. Nic tylko czytać kolejne części.

Podoba mi się, że w kolejnej części Loki już jest bardziej pierwszoplanowym bohaterem. Początek powoli się rozkręca, jednak pod koniec pierwszego opowiadania, akcja mocno się rozwija. Nic tylko czytać kolejne części.

Pokaż mimo to

Co sądzicie o wizji, w której wiara chrześcijańska w pewnym momencie historii zaczyna zależeć od bogów nordyckich i greckich? Szalony pomysł, prawda? A gdybym Wam jeszcze powiedziała, że skrzaty u świętego Mikołaja wcale nie pracują tam dobrowolnie i właściwie takimi zwykłymi skrzatami nie są? A! I jeszcze warto zaznaczyć, że nawet aniołowie nie zawsze radzą sobie ze zwykłymi śmiertelnikami.

Kuba Ćwiek jest mistrzem żartu. Potrafi w łagodny, aczkolwiek wyrazisty sposób wytknąć człowieczą głupotę. Najcenniejsze w jego zabiegach jest jednak to, że w słowach, które pisze nie czuć pogardy i snobizmu, a raczej przybicie soczystej piątki i ledwo słyszalny wspólny chichot. Postać Lokiego arcysprytnego i kłamliwego jak diabli jest o tyle ciekawa, że przy tym nie brak mu miliona ludzkich cech takich jak strach czy pycha. Może jest w dużej mierze zaczerpnięty z mitologii Skandynawów, ale polski pisarz obdarował go szczególnie ciętym językiem, nieprzeciętną inteligencją i cholernie przystojną twarzą.

Tę część Kłamcy podzieliłabym chyba na cztery główne części: Jenny, Hades, Pasja i Mikołaj. Każdy wątek jest doskonały w swoim, poniekąd brutalnym, zderzeniu z rzeczywistością. Najpierw ratujemy kobietę z opresji i podziwiamy siłę sławionego archanioła. Następnie tropimy bandę zapyziałych mieszkańców Olimpu ukrywających się w nowojorskich melinach i nie tylko. Następnie odkręcamy idiotyczny błąd przyjaciela, który zmusza nas do odegrania prawdziwej szopki. Finalnie lądujemy na Biegunie Północnym otoczeni bandą karłów, którzy do żywego nas nienawidzą i właściwie może warto by było zacząć modlić się o cud.

Wprowadzenie do historii postaci kobiecej i dwóch pomocników (których nomen omen pod koniec widziałam jako ulubioną gangsterską parę z Pulp Fiction) było strzałem w dziesiątkę. Nie tylko jeszcze lepiej osadziło to opowiadania w ziemskiej rzeczywistości, ale jednocześnie dało możliwość znalezienia nowych ulubieńców, z którymi w ten, czy inny sposób możemy się utożsamiać.

Całość, jak zwykle, czytało się ultra szybko z nieustającym półuśmiechem na twarzy i przestrachem, że książka ma ograniczoną liczbę stron i zaraz się skończy. Język jest prosty, ale nie infantylny. Odniesienia do popkultury to cudo. Naśmiewanie się z grubego Bachusa, lekki niepokój związany z postacią Erosa i doszczętnie zmiażdżone marzenia na temat wioski świętego Mikołaja - cenię, cenię.

Co sądzicie o wizji, w której wiara chrześcijańska w pewnym momencie historii zaczyna zależeć od bogów nordyckich i greckich? Szalony pomysł, prawda? A gdybym Wam jeszcze powiedziała, że skrzaty u świętego Mikołaja wcale nie pracują tam dobrowolnie i właściwie takimi zwykłymi skrzatami nie są? A! I jeszcze warto zaznaczyć, że nawet aniołowie nie zawsze radzą sobie ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytawszy tom pierwszy, byłam lekko zawiedziona...
A tak na serio, lektura tamtej części była najgorszym ze wszystkich dotychczasowych spotkań z Autorem, było nudnawo, średnio interesująco, sam bohater nijaki, i chociaż wierzyłam, że dalej będzie lepiej, nie było mi prędko do kolejnego z nim spotkania.
Kiedy ów czas nadszedł, i tym razem okazało się, że optymizm popłaca - druga część jest świetna!
Tym razem opowiadania stanowią spójną całość, Loki staje się bardziej charakterny, pozostałe postaci interesujące, całość ciekawi i bawi, chociaż podejrzewam, że poczucie humoru jak i cały pomysł na cykl nie wszystkim przypadnie do gustu... Bóg kłamstwa pomaga Archaniołom, którym daleko do bycia świętymi...
Na okładce powinien widnieć napis brzmiący i grzmiący, że: "przed spożyciem poleca się wyjąć kij z tylnej części ciała, chociaż jeżeli jesteś fanatykiem swojej wiary, to i tak w niczym ci nie pomoże."
Mnie coraz bardziej się podoba.

Przeczytawszy tom pierwszy, byłam lekko zawiedziona...
A tak na serio, lektura tamtej części była najgorszym ze wszystkich dotychczasowych spotkań z Autorem, było nudnawo, średnio interesująco, sam bohater nijaki, i chociaż wierzyłam, że dalej będzie lepiej, nie było mi prędko do kolejnego z nim spotkania.
Kiedy ów czas nadszedł, i tym razem okazało się, że optymizm popłaca...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część podobała mi się chyba nawet bardziej niż poprzednia. Po pierwsze znamy już tego bohatera, więc autor nie musi poświęcać tyle czasu na genezę postaci i może się skupiać na rozwoju historii. Często też pojawiają się małe nawiązania do opowiadań które już znamy. Dużym plusem jest też poszerzony wątek Bachusa i Erosa. Fajnie się to czytało.

Ta część podobała mi się chyba nawet bardziej niż poprzednia. Po pierwsze znamy już tego bohatera, więc autor nie musi poświęcać tyle czasu na genezę postaci i może się skupiać na rozwoju historii. Często też pojawiają się małe nawiązania do opowiadań które już znamy. Dużym plusem jest też poszerzony wątek Bachusa i Erosa. Fajnie się to czytało.

Pokaż mimo to

Bóg marnotrawny to druga część luźno napisanego zbioru opowiadań o zapomnianym nordyckim bogu - Lokim. Tak jak i w pierwszej części mamy dużo nawiązań do różnych mitologii i popkultury. Loki przyjmuje do pracy dwóch zabawnych pomocników , którzy pomagają mu w zleceniach dla skrzydlatych.Dowiemy się też o co chodzi w piórkach jako walucie i nieoczekiwanej pomocy w tarapatach...

Bóg marnotrawny to druga część luźno napisanego zbioru opowiadań o zapomnianym nordyckim bogu - Lokim. Tak jak i w pierwszej części mamy dużo nawiązań do różnych mitologii i popkultury. Loki przyjmuje do pracy dwóch zabawnych pomocników , którzy pomagają mu w zleceniach dla skrzydlatych.Dowiemy się też o co chodzi w piórkach jako walucie i nieoczekiwanej pomocy w tarapatach...

Pokaż mimo to

Loki, ah ten Loki. Kolejna część, kolejne przygody i intrygi. W tym przypadku napięcie jakby nieco spadło, czyta się nie śpiesznie,ale nadal przyjemnie. Loki wyrusza w podróż do odległych zakątków świata i rzuca czytelnika w kolejne punkty na mapie. Ponownie spotyka się z archaniołami, ale poznaje także kolejne bóstwa, m. in Bachusa i Erosa. To właśnie te dwie postacie kradną show całej części. Złośliwe przekomarzanki, ostre dowcipy i śmieszne wpadki. Ćwiek ma zdolność kreowania postaci nie tylko drugoplanowych, ale i epizodycznych, które w specjalnie dla nich napisanych scenach zapadają w serce czytelnika.
Pojawia się także wątek trupy teatralnej, który wprowadza kolejną historie i dodatkowo rozbudowuje świat przedstawiony w opowieści. To właśnie takie małe szczegóły, wątki, postacie czy miejsca są wyróżnikiem tej serii. Na tym opiera się kwintesencja dorobku Kłamcy i pióra samego Ćwieka.
https://czytampierwszy.pl/pl/

Loki, ah ten Loki. Kolejna część, kolejne przygody i intrygi. W tym przypadku napięcie jakby nieco spadło, czyta się nie śpiesznie,ale nadal przyjemnie. Loki wyrusza w podróż do odległych zakątków świata i rzuca czytelnika w kolejne punkty na mapie. Ponownie spotyka się z archaniołami, ale poznaje także kolejne bóstwa, m. in Bachusa i Erosa. To właśnie te dwie postacie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta część Kłamcy podobała mi się o niebo bardziej niż pierwsza. Opowiadania były bardziej spójne, ciekawsze, a bohaterowie lepiej zarysowani i tacy bardziej "ludzcy". Potyczka archanioła Michała z Samaelem, zakochany, ale wciąż sarkastyczny Loki czy przezabawny duet Bachusa i Erosa - przy żadnym z nich nie dało się nudzić. Jednak dalej nie rozumiem wielkiej popularności tej serii i chyba już nie sięgnę po kolejne części, bo specjalnie mnie nie ciekawią dalsze losy bohaterów, żaden z nich też nie zdobył mojej sympatii. Czytało się lekko i przyjemnie, ale to za mało by ocenić książkę jako dobrą.

Ta część Kłamcy podobała mi się o niebo bardziej niż pierwsza. Opowiadania były bardziej spójne, ciekawsze, a bohaterowie lepiej zarysowani i tacy bardziej "ludzcy". Potyczka archanioła Michała z Samaelem, zakochany, ale wciąż sarkastyczny Loki czy przezabawny duet Bachusa i Erosa - przy żadnym z nich nie dało się nudzić. Jednak dalej nie rozumiem wielkiej popularności tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ćwiek nie wychodzi z wprawy. Po pierwszej części, którą się pochłania przychodzi czas na Boga Marnotrawnego i nie jest to czas stracony. Akcja tylko się rozkręca. Demony, mitologiczni bogowie i herosi – to z nimi znowu musi się zmierzyć. Tym razem jednak otrzyma dwóch pomocników, a z tej pomocy wynikną bardzo zabawne sytuacje. Oprócz walki poznamy także bardziej uczuciową stronę naszego Kłamcy, czy zwykła śmiertelniczka opanuje serce tego oszusta?
W tej części każdy rozdział jest nową historią, ale razem tworzą spójną całość. Loki ma misję, którą musi wykonać. Tym razem autor jest odważniejszy i zręcznie wplata watki erotyczne oraz nie boi się tworzyć mocno kontrowersyjnych postaci. Polecam. Książka z serwisu Czytam Pierwszy.

Ćwiek nie wychodzi z wprawy. Po pierwszej części, którą się pochłania przychodzi czas na Boga Marnotrawnego i nie jest to czas stracony. Akcja tylko się rozkręca. Demony, mitologiczni bogowie i herosi – to z nimi znowu musi się zmierzyć. Tym razem jednak otrzyma dwóch pomocników, a z tej pomocy wynikną bardzo zabawne sytuacje. Oprócz walki poznamy także bardziej uczuciową...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tej części wraz z Lokim wyruszamy na sześć kolejnych wypraw. Barcelona, Arktyka, Nowy Jork, Kolorado – wszędzie tam nasz nordycki bóg, pan kłamstwa ma do wykonania przeróżne misje. Demony, afrykańscy bogowie, oszuści, złodzieje, Święty Mikołaj… Mieszanka, z którą przychodzi mierzyć się Lokiemu, jest naprawdę kolorowa. A archaniołowie wcale nie tak święci i uczciwi, jak mogłoby się wydawać.

Już na wstępie mogę powiedzieć, że ten tom podobał mi się znacznie bardziej niż pierwszy. Tamtym nie byłam zachwycona, głównie przez to, że okazał się być zbiorem opowiadań. Teraz już wiedziałam, czego się spodziewać, więc może dlatego moja ocena jest nieco wyższa. A może zwyczajnie te opowiadania spodobały mi się bardziej niż tamte.

Przede wszystkim opowiadania w jakiś sposób się ze sobą łączyły. Nadal nie przypominało to całościowej historii, ale też nie stanowiło zbioru kompletnie oderwanych od siebie opowieści. Ale nadal niesamowicie irytuje mnie fakt, że nie ma jednego, głównego wątku, który przewija się przez każde z opowiadań. W końcu chyba seria jako całość musi do czegoś dążyć i mieć jakiś punkt kulminacyjny?

Wielkim plusem są nowe postacie, które wprowadziły mnóstwo kolorów do całej historii – uwodzicielski Eros, grecki bóg miłości, oraz pocieszny Bachus, bóg wina, stanowią genialny duet. Również w sympatycznej Jenny tkwi potencjał na naprawdę ciekawą postać. Oczywiście Loki nadal jest tym „bad boyem” z wykałaczką w zębach, ciętą ripostą na każdą okazję, błyskiem inteligencji w oku i zapasem sztuczek w rękawie. Nie da się ukryć, że uwielbiam tego gościa.

Podsumowując – w drugim tomie również czeka na nas wybuchowa mieszanka postaci z różnych kultur, mitologii czy wierzeń. Nordyckie krasnoludy na usługach Świętego Mikołaja czy afrykański bóg prowadzący firmę informatyczną na Manhattanie to tylko ułamek tego, co wymyślił Ćwiek. Jeśli ktoś (podobnie jak ja) nie był zadowolony po lekturze pierwszej części, niech koniecznie sięgnie po drugą. Kto wie, może z każdym kolejnym tomem moja ocena będzie o gwiazdkę wyższa?

W tej części wraz z Lokim wyruszamy na sześć kolejnych wypraw. Barcelona, Arktyka, Nowy Jork, Kolorado – wszędzie tam nasz nordycki bóg, pan kłamstwa ma do wykonania przeróżne misje. Demony, afrykańscy bogowie, oszuści, złodzieje, Święty Mikołaj… Mieszanka, z którą przychodzi mierzyć się Lokiemu, jest naprawdę kolorowa. A archaniołowie wcale nie tak święci i uczciwi, jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to