Czy znajdzie się coś lepszego na poprawę humoru dla mola książkowego niż lekka, przyjemna i pełna wszędobylskiego humoru powieść? Olga Gromyko udowadnia, że nie! Już okładka pierwszej części sugeruje, że nie będzie to lektura poważna; wrażenia dopełnia fantastyczne CV głównej bohaterki:

„Personalia: Wolha Redna
Adres: aktualnie w delegacji za granicą osikowego lasu, w kraju wampirów
Kontakt: telepatofon
Wiek i stan cywilny: lat 18, panna, jedyna kobieta na typowo męskim wydziale
Umiejętności: postrach strzyg, gwiazda magii praktycznej, autorka rewolucyjnych tez obalających wiekowe mity o wampirach, w tym o czosnku
Cele zawodowe: ściśle tajne, związane z badaniem obyczajów i życia codziennego krwiopijczej społeczności
Wykształcenie: adeptka VIII roku Magii Praktycznej w Starmińskiej Wyższej Szkole Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa
Doświadczenie zawodowe: nabywa, wrzucona na głęboką wodę zagadki, która przed nią pochłonęła 13 ofiar, w tym... kilku magów z doświadczeniem
Nie wyrażam zgody na przetwarzanie
moich danych osobowych - W. Redna”

W. Redna to wściekle inteligentny, zadziorny rudzielec, obdarzony talentem magicznym a także umiejętnością pakowania się w największe tarapaty. Wykazuje zdecydowany brak powagi nawet w sytuacjach zagrażających życiu i wyciąga wnioski, które zadziwiają zarówno czytelników, jak i o wiele od niej starszych bohaterów powieści. Od razu wzbudziła moją sympatię. Brak jakichkolwiek uprzedzeń Wolhy przyczynia się do wysłania jej w podróż do Dogewy zamieszkanej przez wampirzą społeczność w celu rozwiązania sprawy zagadkowych morderstw. Przy okazji młoda magiczka obala wszelkie stereotypy dotyczące strzyg [wampirów], a jej obiektem doświadczalnym jest nie kto inny, jak sam władca miasta - Arr'akktur tor Ordwist Sz'eonell, w skrócie Len.

„Miecz w moim ręku jest straszną bronią. Przede wszystkim dla mnie.”

Powieść białoruskiej pisarki urzeka powiewem świeżości i lekkością, a przede wszystkim ogromną dawką zakręconego humoru. Niekontrolowane napady śmiechu to częste zjawisko wśród czytelników, a delikatny uśmiech w ogóle nie schodzi z twarzy. Wartka, zabawna narracja bez zbędnych dłużyzn i prosta fabuła pełna (nie)spodziewanych zwrotów akcji to doskonałe połączenie będące wyznacznikiem dowcipnej, relaksującej lektury na jeden, góra dwa wieczory.

„- A co proponujesz? - Ja nic. Ale jakoś strasznie mi się nie chce umierać.”

W drugiej części Wolha Redna rzuca się w wir niesamowitych wydarzeń razem z wciąż przeklinającym i nieuznającym kobiet za istoty rozumne, trollem, by pomóc czarującemu wampirowi w odnalezieniu skradzionego klejnotu. Zabawne podejście do nadprzyrodzonych stworzeń, w tym przypadku wodnika, wałdaków i mantykory to kolejny powód do śmiechu.

Powieść Gromyko czyta się w błyskawicznym tempie i jeśli tylko z dystansem podejdziemy do nierzadko absurdalnych wydarzeń, kilkugodzinną rozrywkę mamy gwarantowaną. Polecam w szczególnie płci pięknej.

Czy znajdzie się coś lepszego na poprawę humoru dla mola książkowego niż lekka, przyjemna i pełna wszędobylskiego humoru powieść? Olga Gromyko udowadnia, że nie! Już okładka pierwszej części sugeruje, że nie będzie to lektura poważna; wrażenia dopełnia fantastyczne CV głównej bohaterki:

„Personalia: Wolha Redna
Adres: aktualnie w delegacji za granicą osikowego lasu, w...