Jakby obliczyć ile z tego wszystkiego było interesujące i warte uwagi wyszłoby może połowa książki, reszta mnie męczyła i irytowała.

Sięgnęłam po tę książkę bez entuzjazmu, bo powiedzmy sobie szczerze, na ile człowiek pozna kulturę innego kraju będąc tam tylko 2 lata? Ale stwierdziłam, że dam jej szansę, ostatecznie ma tyle dobrych opinii, więc za coś je ma, ale rezultat tego 2-letniego pobytu widać wyraźnie...

Książka przypomina pracę magisterską gdzie Pani Autorka poruszyła tematy, które najbardziej ją zafascynowały, a żeby zrozumieć tamtejszą kulturę, starała się dostać informacje od swoich japońskich znajomych, a przede wszystkim z książek, których streszczone fragmenty, cytaty, tytuły, imiona i nazwiska autorów przez większość czasu towarzyszyły w trakcie lektury. Zresztą na końcu jest cała masa tytułów książek, których poleca.

W książce bardzo dużo można znaleźć tematów, które wchodzą w szeroko pojętym erotyzmie czyli o hotelach miłości, od groma o pornografii do którego nie raz powracała, o teatrze żeńskim, w którym najbardziej wszystko opisywała chaotycznie i odniosłam wrażenie, że się nawet pogubiła w tym, co pisała, o hostessach (ledwo co o geiszach), a także występuje mnóstwo uwag w kierunku do dziewcząt i kobiet pod względem takim, na ile podkreślają swoją seksualność i ogólne uwagi, których bym się spodziewała od piszącego mężczyzny, nigdy od kobiety.

Były także inne tematy wychodzące poza tą strefą, ale ich było mało, niestety. Nigdy nie myślałam, że kiedykolwiek zgłębię inną kulturę od tej strony, dlatego lektura dla mnie była męcząca, ponieważ mnie takie klimaty, nazwę to w taki sposób, nigdy mnie nie pociągały i nie zainteresowały, do tego wszystkiego irytujące było długie wałkowanie tych samych rzeczy do znudzenia i zirytowania, a także częste powtarzanie.

A tak poza tym, odniosłam wrażenie po pewnych tekstach, że Pani Autorka ma kompleksy na punkcie bycia Polką, a w książce nie sposób nie zauważyć jaka jest zafascynowana Japończykami, tak bardzo, że czasem widać, że brak jej obiektywizmu. Nie jest w porządku kręcić by na swoje wyszło, najlepiej to widać tam, gdzie jest wszystko napisane chaotycznie, pomimo że oczywistość, która się kryje za nieskazitelnymi maskami Japończyków, aż razi w oczy, ani nie jest eleganckie wyrażać się w kwestiach o których nie ma się pojęcia.

Jakby obliczyć ile z tego wszystkiego było interesujące i warte uwagi wyszłoby może połowa książki, reszta mnie męczyła i irytowała.

Sięgnęłam po tę książkę bez entuzjazmu, bo powiedzmy sobie szczerze, na ile człowiek pozna kulturę innego kraju będąc tam tylko 2 lata? Ale stwierdziłam, że dam jej szansę, ostatecznie ma tyle dobrych opinii, więc za coś je ma, ale rezultat...