Filip Marlowe, lat 42, prywatny detektyw poznaje przypadkiem Terry’ego Lennoxa. Facet jest napity w trzy ognie, a na dodatek żona go wyrzuciła z samochodu i zostawiła na środku ulicy. Lennox wygląda biednie, ale sympatycznie, więc Marlowe lituje się nad nim, zabiera go do domu i daje mu dach nad głową na kilka dni. Potem ich drogi się rozstają, ale po jakimś czasie Marlowe znowuż znajduje Lennoxa zapijaczonego na środku ulicy i historia się powtarza. Marlowe pomaga mu się podnieść, ale tym razem facet na tyle się zbiera, że wraca do niego bogata żonka, a z detektywem chodzi sobie od czasu do czasu na przyjacielskiego drinka. Za trzecim razem jest inaczej; pewnej nocy Lennox staje u drzwi Marlowe’a i oświadcza, że zabił żonę i żeby ten pomógł mu go zawieźć na lotnisko, z którego ucieknie do Meksyku. I zaczyna się dziać.
Wszystkie poprzednie książki Chandlera to były fajerwerki; olśniewały, zdumiewały, zachwycały – biłem brawo, bo to była przednia zabawa. Ta książka jest inna. Zostawia głęboki ślad. Wielowątkowa, dojrzała, wymowna i niezwykle oddziaływująca. Nie ma śledztwa takiego typowego, do którego przyzwyczaił nas Autor. Jest intryga, ale przede wszystkim są ludzie zaplątani w morderstwa, kłamstwa, intrygi i własne demony. Lekarze nie leczą, tylko zarabiają na ludziach podając im narkotyki. Policja potrafi tylko używać pały. Prokuratura i gazety są na usługach oligarchów. Gangsterzy panoszą się nic sobie z tego nie robiąc. Kobiety są zepsute do szpiku kości, a wszyscy faceci to alkoholicy. Żarcie w barach nie nadaje się nawet dla szczurów, a lokaje i służący latynoscy chowają w mankietach sprężynowe noże. A wśród nich Filip Marlowe, który wyśmiewany, popychany i bity, w imię honoru i pamięci dla przyzwoitego człowieka, próbuje wykrzesać iskierkę normalności. Którą pewnie i tak nikt nie zauważy, bo wszystko przykrywa smog miasta Los Angeles.
Dodatkową siłą wyrazu ksiązki może być również zestawienie jej treści do ówczesnych problemów życiowych Raymonda Chandlera. Opisy problemów alkoholowych, zachowań alkoholików, wręcz całe studium alkoholizmu zawarte w powieści przeszywa na wskroś.
Kwintesencja stylu noir. Daje kopniakiem prosto między oczy. Aż niewiarygodne, że książka powstała w 1953. Genialna, genialna.

PS.
Zawarty w książce opis rodzajów i typów blondynek, to dla mnie Nobel. Służę skanem.

Filip Marlowe, lat 42, prywatny detektyw poznaje przypadkiem Terry’ego Lennoxa. Facet jest napity w trzy ognie, a na dodatek żona go wyrzuciła z samochodu i zostawiła na środku ulicy. Lennox wygląda biednie, ale sympatycznie, więc Marlowe lituje się nad nim, zabiera go do domu i daje mu dach nad głową na kilka dni. Potem ich drogi się rozstają, ale po jakimś czasie Marlowe...