ciekawa pozycja, bo choć łączy w sobie stereotypy panujące obecnie w literaturze młodzieżowej, jest inna. Ma specyficzny, dobrze wykreowany klimat i parę naprawdę dobrych pomysłów, które wciągają w lekturę. w szczególności na mój aplauz zasłużyły retrospekcje - świetne powiązanie ze współczesnością, rzecz na którą czekałam z każdym rozdziałem i jak dla mnie mogłoby być ich jeszcze więcej, bo to głównie one przyczyniły się interesującej fabule. książka jest trochę przegadana, niektóre rzeczy (i wątki ciągnięte po raz kolejny..) były rozbijane na zbędne dialogi, które wywoływały we mnie przewracaniem oczami. czasami miałam ochotę, aby autorki skupiły się na innych rzeczach (im bliżej było końca), niż na wewnętrznych dyskusjach głównych bohaterów. powiewało czasem patosem, ale mniej więcej wszystko było wypośrodkowane.
Pięknym Istotom przyznałabym więcej gwiazdek gdyby nie zakończenie, które mnie zupełnie rozczarowało, a czasem wręcz bawiło (w ten sarkastyczny sposób). kiedy napięcie oraz zaciekawienie niepozwalające zakończyć czytania książki przybrało punkt kulminacyjny, nagle jakby coś pękło. Spodziewałam się podobnego obrotu sprawy (kilka wątków było przewidywalnych), ale autorki się nie popisały. Wszystko przybrało motto przewodnie - 'za dużo'. Przesada (bo choć wiem, iż Garcia i Stohl miały prawo wykreować swój własny świat, w którym mogło dziać się wszystko bez racjonalnego wytłumaczenia, ja czułam się rozczarowana tym, jak potoczyły się urodziny Leny. w trochę śmieszny, jakby wyrwany z rzeczywistości (nawet tej wykreowanej) sposób, czasem przekraczający moje zdolności logicznego rozumowania), choć wiedziałam, że Lena 'musi być potężna i ogólnie super', przez jej 'zdolności' pod sam koniec byłam trochę zdegustowana. nie podobało mi się to, czułam się trochę oszukana, że tak dobra z początku książka dostała tak rozczarowujące zakończenie. Nie było utworzonego napięcia, niekonsekwencja w prowadzeniu postaci aż biła po oczach (np. Ridley, Lena), myślałam że będzie coś zdecydowanie lepszego.

ale pomimo mojego rozczarowania końcówką (na którą tak czekałam z niecierpliwością!), ogólnie uważam Piękne Istoty za dobrą pozycję i mam nadzieję, że następna część nadrobi to, co mi się nie podobało w tej, bo kontynuację z chęcią przeczytam.
ale coś czuję, że mogę jeszcze bardziej się rozczarować...

ciekawa pozycja, bo choć łączy w sobie stereotypy panujące obecnie w literaturze młodzieżowej, jest inna. Ma specyficzny, dobrze wykreowany klimat i parę naprawdę dobrych pomysłów, które wciągają w lekturę. w szczególności na mój aplauz zasłużyły retrospekcje - świetne powiązanie ze współczesnością, rzecz na którą czekałam z każdym rozdziałem i jak dla mnie mogłoby być ich...