Opowieść standardowo rozwleczona na milion tomów a końcowa zawarta na 150 stronach, pędzimy niczym z napędem na antymaterię. A tak serio to nie jest źle, oczywiście jest strasznie słodko pierdząco, że aż mdli, ale pewnie ludzie to lubią i na to czekają. Nasz dzielny główny bohater zostaje prawdziwym bohaterem przez duże B i na to pewnie też wszyscy czekają. Więc jednak Reynolds i jego Przestrzeń objawienia ma znacznie lepszą końcówkę całego cyklu. Co było dobre to cała koncepcja Śpiącego Boga oraz jego możliwości oraz rozwiązania, które proponuję, jak dla mnie to jest super końcówka, opozycja do Kiintów i pokazanie, że rozwinięte cywilizacje nie zawsze muszą mieć jeden określony schemat postępowania. Całe rozwiązanie sytuacji również jest do zaakceptowania a końcowy wydźwięk filozoficzno- metafizyczny taki słodko- gorzki jak dla mnie rewelacyjny. Bardzo się cieszę, że mimo, że wszyscy bohaterowie " żyli długo i szczęśliwie", to wydźwięk ogólny całej sytuacji kosmosu jest inny nie taki prosty i nie taki cudowny. Ogólnie całość cyklu mi się podobała, dobrze się to czytało i sprawiało dużo przyjemności. Główny bohater zbyt idealny, zbyt dobrze mu szło dla mnie nie do zaakceptowania, to nie mój typ sfu z tego typu postsciami, które lubię, zbyt prosty i oczywisty ale pomysł na fabułę super. Ogólnie serdecznie polecam. Facet ma lepsze cykle np cykl o Wspólnocie i w szczególności Otchłań bez snów, tam autor jest w najlepszej formie, tutaj jest ok.

Opowieść standardowo rozwleczona na milion tomów a końcowa zawarta na 150 stronach, pędzimy niczym z napędem na antymaterię. A tak serio to nie jest źle, oczywiście jest strasznie słodko pierdząco, że aż mdli, ale pewnie ludzie to lubią i na to czekają. Nasz dzielny główny bohater zostaje prawdziwym bohaterem przez duże B i na to pewnie też wszyscy czekają. Więc jednak...

Oto i ostatni tom tego prześwietnego cyklu. Cudowny. Bawiłem się przednio. Niespożyta fantazja Hamiltona jest jak najlepsze LSD ;) Świetnie potrafi odmalować światy, ludzi i zdarzenia. W ostatnim tomie spiętrzenie akcji jest tak intensywne, że pod koniec książki tekst jest cięty na co raz to mniejsze kawałki. Tak by pozostawić czytelnika w napięciu i przeskoczyć do innej równie ważnej akcji. To świetnie podtrzymuje uwagę i chęć czytania.

W ostatnim tomie autor zręcznie rozprawia się ze wszystkimi wątkami. I moim zdaniem wychodzi mu to doskonale. Nie miałem wrażenie by to robił na siłę, wszystko raczej działo się gładko i naturalnie. W każdym tomie pomysły Hamiltona robiły na mnie wrażenie, więc nie jestem w stanie powiedzieć czy w tej części wrażenie to jest większe niż w pozostałych. Ale jest potężne. Gdy wraz z bohaterami docieramy do krańców galaktyki i poznajemy osobliwość, która nawet nawet na bohaterach robi wrażenie... a przecież to oni żyją w tak niezwykłych czasach, obcując z jednej strony z technologią a z drugiej z dysfunkcją rzeczywistości.

Samo zakończenie bardzo mnie usatysfakcjonowało. Lubię takie zakończenia. Warto podjąć trud (czy raczej przyjemność) czytania takiej opasłej serii by dotrzeć do krańca. Usatysfakcjonowany odkładam książkę na półkę. Czy kiedyś wrócę do nich. Na pewno we wspomnieniach i snach.

Oto i ostatni tom tego prześwietnego cyklu. Cudowny. Bawiłem się przednio. Niespożyta fantazja Hamiltona jest jak najlepsze LSD ;) Świetnie potrafi odmalować światy, ludzi i zdarzenia. W ostatnim tomie spiętrzenie akcji jest tak intensywne, że pod koniec książki tekst jest cięty na co raz to mniejsze kawałki. Tak by pozostawić czytelnika w napięciu i przeskoczyć do innej...

SF z duchami nie dla mnie. 5* za akcję.

SF z duchami nie dla mnie. 5* za akcję.

No i mam za swoje!

Symptomy tego co nadchodzi, widoczne były podczas czytania poprzednich tomów.
Cóż więc można rzec... sam jestem sobie winien, mogłem przecież poczytać coś innego.
Ale ja już tak mam, że jeśli poświęcę swój czas jakiejś opowieści, to chcę dowiedzieć się co jest w jej ostatnim rozdziale...

Nie będę już opisywał w szczegółach co mi się nie podobało, zwracałem na to uwagę przy okazji każdej poprzedniej części.
I niestety w tej materii nic się nie poprawiło, słowotok pisarza, indolencja tłumaczy.
Zdarzyła się za to rzecz straszna, napięcie budowane z takim mozołem przez autora na tych z górą czterech tysiącach stron... strzeliło jak guma w starych majtach!

Hamilton już w poprzednim tomie gonił własny ogon.
Podczas czytania można było wyczuć delikatną woń braku pomysłów jak dalej poprowadzić akcję...

Aż tu nagle!
Wyczekiwany "Grande finale" a w nim, ulubione rozwiązanie wszystkich grafomanów - "deus ex machina"
I pozamiatane...
Smutno mi...
Pogoda ładna, lepiej iść na rower...

Nie polecam!!!

PS
Tak wiem że to SF, że niebo i gwiazdy na niebie...
Ale ilość gwiazd, tych przyznawanych owej miernocie,
jest czymś niepojętym dla mnie, w swej istocie...

No i mam za swoje!

Symptomy tego co nadchodzi, widoczne były podczas czytania poprzednich tomów.
Cóż więc można rzec... sam jestem sobie winien, mogłem przecież poczytać coś innego.
Ale ja już tak mam, że jeśli poświęcę swój czas jakiejś opowieści, to chcę dowiedzieć się co jest w jej ostatnim rozdziale...

Nie będę już opisywał w szczegółach co mi się nie podobało,...

To już ostatnia część Nagiego Boga. Trudno pożegnać się z bohaterami, z którymi się zżyło od lat. W tym tomie wszystkie wątki splatają się w zgrabną całość. Hamilton pięknie przedstawia swoją wizję połączenia wiary z nauką, pozwalając nam wierzyć, ale i ufać nauce i w niej pokładać nadzieję dla ludzkości. Majstersztyk. Tłumaczy, że dusze ludzi spełnionych za życia, ludzi, któzy osiągnęli pełnię, nie chcą wracać z raju do nas.
Niesamowita wizja świata, którym jednak rządzi pieniądz. Na szczęście ludzie zaczynają rozumieć, że każdy pojedynczy człowiek jest ważny i dla naszego wspólnego dobra będzie lepiej, jeśli każdy z nas "spełni się" na tym ludzkim padole.

To już ostatnia część Nagiego Boga. Trudno pożegnać się z bohaterami, z którymi się zżyło od lat. W tym tomie wszystkie wątki splatają się w zgrabną całość. Hamilton pięknie przedstawia swoją wizję połączenia wiary z nauką, pozwalając nam wierzyć, ale i ufać nauce i w niej pokładać nadzieję dla ludzkości. Majstersztyk. Tłumaczy, że dusze ludzi spełnionych za życia, ludzi,...

Jest to ostania część z 7 wspaniałych tomów o Konfederacji, zatem pod nią zamieszczę swoje przemyślenia.
Wydaje mi się, iż pierwszym argumentem przemawiającym za tym , że sage tę warto bez dwóch zdań przeczytać ,szczególnie dla fanów Sci-fi, jest to, że Peter Hamilton jako jeden z nielicznych pisarzy fantastyki umożliwił mi tak z tą powieścią się zżyć, oddać i wtopić w nią, że pod sam koniec jej czytania wzruszyłem się. Podkreślam, w kategorii literatury Sci-Fi, nie jest to dla mnie banalna rzecz, by książka poruszyła Tobą na każdym poziomie emocjonalnym. Poza nią udało się to tylko Siergiejowi Sniegowowi w trylogii Dalekie Szlaki :) Kłaniam się na kolanach z szacunkiem Hamiltonowi za tą sagę. Snuje on wspaniałe i prorocze moim zdaniem wizje przyszłych dziejów ludzkości, a także w bardzo zgrabny sposób próbuje połączyć religię z czystą kosmologiczną nauką. Do tego z takim sukcesem. Z całą pewnością moge Ci obiecać drogi czytelniku, nie wahaj się przed tą sagą . Te książki potrafią pozytywnie zmienić sposób patrzenia na otaczający Cie świat.

Jest to ostania część z 7 wspaniałych tomów o Konfederacji, zatem pod nią zamieszczę swoje przemyślenia.
Wydaje mi się, iż pierwszym argumentem przemawiającym za tym , że sage tę warto bez dwóch zdań przeczytać ,szczególnie dla fanów Sci-fi, jest to, że Peter Hamilton jako jeden z nielicznych pisarzy fantastyki umożliwił mi tak z tą powieścią się zżyć, oddać i wtopić w...

... a było tak dobrze. dosłownie do ostatnich stron. zjawiskom typu "deus ex machina" mówimy zdecydowane nie!

... a było tak dobrze. dosłownie do ostatnich stron. zjawiskom typu "deus ex machina" mówimy zdecydowane nie!