Debiutancka powieść Nicole Krauss, którą czytam jako ostatnią z trzech jej wydanych w Polsce powieści. "Historia miłości" zapadła we mnie głęboko, "Wielki dom" nie zawiódł. Debiutancka powieść przynosi wszystko to co jest charakterystyczne dla pisarstwa Autorki - liryczny oddech, melancholię, a jednocześnie umiejętność budowania postaci. Fragmentami to są niezłe wiersze, choć cała powieść trochę rozłazi się na koniec. Ale za liryczność, która nie przeszkadza w odbiorze, przez którą nie brnie się jak po grudzie, a płynie się melodią, uwielbiam tę Autorkę.

Debiutancka powieść Nicole Krauss, którą czytam jako ostatnią z trzech jej wydanych w Polsce powieści. "Historia miłości" zapadła we mnie głęboko, "Wielki dom" nie zawiódł. Debiutancka powieść przynosi wszystko to co jest charakterystyczne dla pisarstwa Autorki - liryczny oddech, melancholię, a jednocześnie umiejętność budowania postaci. Fragmentami to są niezłe wiersze,...

Sięgnęłam po książkę zaciekawiona raczej autorką, a nie samą powieścią. Dwa lata temu przeczytałam "Historię miłości", która była trudna, ale bardzo interesująca i oryginalna. "Kiedy wchodziłem do pokoju" jest chaotyczna, momentami niezrozumiała, jednak historia, którą nam przedstawia autorka, jest niezwykła, zapadająca w pamięć. Zaskoczyła mnie duża ilość medycznych i popularnonaukowych informacji, co z kolei oznacza, że autorka musiała się pilnie przygotować do pisania powieści, a to oczywiście oceniam na plus.
W trakcie czytania książka skłania do myślenia, nie da się bez zastanowienia przebrnąć przez strony i nie próbować postawić się w roli głównego bohatera. Co byśmy zrobili na jego miejscu, gdyby z dnia na dzień jakaś koszmarna choroba ukradłaby nam 24 lata życia? Jak wyglądałby powrót do naszego życia? I czy to naprawdę byłoby jeszcze nasze życie?

Sięgnęłam po książkę zaciekawiona raczej autorką, a nie samą powieścią. Dwa lata temu przeczytałam "Historię miłości", która była trudna, ale bardzo interesująca i oryginalna. "Kiedy wchodziłem do pokoju" jest chaotyczna, momentami niezrozumiała, jednak historia, którą nam przedstawia autorka, jest niezwykła, zapadająca w pamięć. Zaskoczyła mnie duża ilość medycznych i...

Historia człowieka, który przeżywa dramat; nie pamięta swojego życia od czasu dzieciństwa, przyjaciół, żony, niczego. Przeżywa to jednak w tak bezbarwny, beznamiętny sposób, że nie byłem w stanie mu współczuć. Książkę dostałem gratis za zakup dwóch innych książek w księgarni i tylko za taką cenę warto ją nabyć. Jest wiele książek dużo bardziej wartych przeczytania, niż "Kiedy wchodziłem do pokoju".

Historia człowieka, który przeżywa dramat; nie pamięta swojego życia od czasu dzieciństwa, przyjaciół, żony, niczego. Przeżywa to jednak w tak bezbarwny, beznamiętny sposób, że nie byłem w stanie mu współczuć. Książkę dostałem gratis za zakup dwóch innych książek w księgarni i tylko za taką cenę warto ją nabyć. Jest wiele książek dużo bardziej wartych przeczytania, niż...

Zaintrygowała mnie okładka. Bardzo zachęcił mnie opis z tyłu książki. Zaczęłam czytać i ... czekałam, aż powieść się rozkręci. Nie doczekałam się. Moim zdaniem, historia wypadła blado i nijako. Autorka miała dobry pomysł, ale sposób przedstawienia nie przypadł mi do gustu.
Druga gwiazdkę dodałam za tematy do przemyśleń. Co stanowi o naszym "ja"? Kim jesteśmy, gdy tracimy swoje wspomnienia i nawyki? Co się stanie, kiedy przejmiemy fragment wspomnień innego człowieka?

Zaintrygowała mnie okładka. Bardzo zachęcił mnie opis z tyłu książki. Zaczęłam czytać i ... czekałam, aż powieść się rozkręci. Nie doczekałam się. Moim zdaniem, historia wypadła blado i nijako. Autorka miała dobry pomysł, ale sposób przedstawienia nie przypadł mi do gustu.
Druga gwiazdkę dodałam za tematy do przemyśleń. Co stanowi o naszym "ja"? Kim jesteśmy, gdy tracimy...

Prawdę mówiąc nie zwróciła bym uwagi na tą książkę wertując poszczególne tytuły na przepełnionych regałach księgarni. Był to gratis do innej książki. Tak się zaczęło.

Samson Greene, profesor literatury angielskiej na Columbia University, zostaje odnaleziony na pustyni w Nevadzie, którą przemierza nieświadomy jak się tam znalazł i dokąd się udaje. Usunięcie gwieździaka włosianokomórkowego z lewego płatu skroniowego jest dla niego utratą siebie. Jak czuje się człowiek, który nie wie gdzie jest jego miejsce na ziemi ? Takie uczucia jak samotność, frustracja czy niezrozumienie towarzyszą mu każdego dnia. Nie waha się zostawić żony, etatu na uniwersytecie, swojego poprzedniego życia czyli życia, które jest dla niego ciemną plamą niewiedzy. Zainteresowany możliwościami nauki i techniki przyjmuje propozycję lekarza, który proponuje mu udział w eksperymencie mającym na celu przeszczepienie wspomnienia obcego mu człowieka. Ale czy można bezkarnie bawić się wspomnieniami innych ludzi wyrwanymi z kontekstu ? ...
Powieść Nicole Krauss jest doskonałym odzwierciedleniem natury człowieka. Człowiek jest sumą zdarzeń, czynów, doświadczeń, to życie nas kształtuje. Co jest gorsze życie w zapomnieniu czy życie z kimś kto był dla Ciebie wszystkim tylko tego nie pamięta???

Prawdę mówiąc nie zwróciła bym uwagi na tą książkę wertując poszczególne tytuły na przepełnionych regałach księgarni. Był to gratis do innej książki. Tak się zaczęło.

Samson Greene, profesor literatury angielskiej na Columbia University, zostaje odnaleziony na pustyni w Nevadzie, którą przemierza nieświadomy jak się tam znalazł i dokąd się udaje. Usunięcie gwieździaka...

Są takie dni, kiedy wchodzę do biblioteki, by poczuć moc książek, ich potęgę, to jak tworzą te wielkie regały. W takie dni książki wybieram losowo, po grzbietach, okładkach. W amoku dotykam ich wiele i wybieram niewiele. Tak zdobyłam tą książeczkę.
Jestem zachwycona. Ta książka to inteligentny dialog z czytelnikiem, jednocześnie zabawny, nieprzewidywalny. No i sam pomysł!
Opowiada o historii wykładowcy, który z powodu guza traci pamięć. Pamięta jedynie swoje dzieciństwo. Co dziwne nie chce odzyskać dawnego życia, przytłaczany nadzieją żony rzuca życie wykładowcy i bierze udział w eksperymencie, w którym to montują mu w próżnię mózgu czyjeś wspomnienie.
Czy naprawdę istnieje empatia, czy możemy wczuć się w sytuację drugiego człowieka nigdy w niej nie będąc? Człowiek to wspomnienia, nawyki? Jeśli ktoś je traci to nadal nim jest? A samotność? Może to część naszej egzystencji. W końcu chyba nikt nie potrafi przekazać słowami to co dzieje się w jego głowie. Na zawsze będziemy samotni z własnymi myślami. To przywilej.
Rewelacyjna książka.

Są takie dni, kiedy wchodzę do biblioteki, by poczuć moc książek, ich potęgę, to jak tworzą te wielkie regały. W takie dni książki wybieram losowo, po grzbietach, okładkach. W amoku dotykam ich wiele i wybieram niewiele. Tak zdobyłam tą książeczkę.
Jestem zachwycona. Ta książka to inteligentny dialog z czytelnikiem, jednocześnie zabawny, nieprzewidywalny. No i sam pomysł!...

...a zapowiadało się tak interesująco...

...a zapowiadało się tak interesująco...

Zachęcona poprzednią powieścią autorki, nie mogłam wręcz doczekać się następnej. Może tamta wywarła na mnie zbyt duże wrażenie, bo następna, mimo dobrych recenzji, okazała się... Przeciętnie dobra. Tylko tyle.

Zachęcona poprzednią powieścią autorki, nie mogłam wręcz doczekać się następnej. Może tamta wywarła na mnie zbyt duże wrażenie, bo następna, mimo dobrych recenzji, okazała się... Przeciętnie dobra. Tylko tyle.