Książkę przeczytałam z polecenia. Choć zostałam ostrzeżona że początek książki jest taki jaki jest (ogólnie jakoś nie porywa od pierwszych stron),po rozpoczęciu czytania i przeczytaniu kilku pierwszych książek odłożyłam ją na 2 miesiące. Wróciłam do niej bo nie chciało mi się tachać grubszych książek. I to była jedna z lepszych decyzji. Choć opis na okładce zapowiada raczej kolejną denną historyjkę miłosną to wnętrze zawiera w sobie O WIELE, WIELE więcej. Poruszająca historia Blanche - emerytowanej nauczycielki która niespodziewanie oczekuję się kimś całkiem innym niż się spodziewamy.
Jest to pierwsza książka przeczytana przeze mnie autorstwa Christiana Signol ale ta powieść zrobiła na mnie takie wrażenie że z chęcią nie dość że kiedyś sięgnę po nią ponownie to też postaram się dostać w swoje ręce inne dzieła tego pisarza.

Książkę przeczytałam z polecenia. Choć zostałam ostrzeżona że początek książki jest taki jaki jest (ogólnie jakoś nie porywa od pierwszych stron),po rozpoczęciu czytania i przeczytaniu kilku pierwszych książek odłożyłam ją na 2 miesiące. Wróciłam do niej bo nie chciało mi się tachać grubszych książek. I to była jedna z lepszych decyzji. Choć opis na okładce zapowiada...

Przepiękna!
Subtelna,delikatna,wzruszająca,smutna a równocześnie na końcu dająca nadzieję....nadzieję,że nic nie kończy się definitywnie...
Książka do powolnego czytania,smakowania,zamyślenia.
Polecam!

Przepiękna!
Subtelna,delikatna,wzruszająca,smutna a równocześnie na końcu dająca nadzieję....nadzieję,że nic nie kończy się definitywnie...
Książka do powolnego czytania,smakowania,zamyślenia.
Polecam!

Staruszka wraca w rodzinne strony, aby odnaleźć miłość swojego życia. Poznajemy historię jej życia, ale w skondensowanej formie. Ale właśnie tyle wystarczy, aby płakać na końcu.
Piękna, smutna, ale dająca nadzieję.

Staruszka wraca w rodzinne strony, aby odnaleźć miłość swojego życia. Poznajemy historię jej życia, ale w skondensowanej formie. Ale właśnie tyle wystarczy, aby płakać na końcu.
Piękna, smutna, ale dająca nadzieję.

Odebrałam tę książkę przede wszystkim jako piękną opowieść o miłości, o miłości jednak zabarwionej cierpieniem.Także o nadziei na spotkanie z ukochanym w życiu- przyszłym życiu .....NADZIEJA - to coś naprawdę ważnego....

Odebrałam tę książkę przede wszystkim jako piękną opowieść o miłości, o miłości jednak zabarwionej cierpieniem.Także o nadziei na spotkanie z ukochanym w życiu- przyszłym życiu .....NADZIEJA - to coś naprawdę ważnego....

recenzja książki pod linkiem:

http://czytadlatess.blogspot.com/search/label/Christian%20Signol

zapraszam

recenzja książki pod linkiem:

http://czytadlatess.blogspot.com/search/label/Christian%20Signol

zapraszam

piękne i bardzo trudne wspomnienia trudów życia...przeczytałam w kilka godzin. Nie wiem co myśleć o tej pozycji...

piękne i bardzo trudne wspomnienia trudów życia...przeczytałam w kilka godzin. Nie wiem co myśleć o tej pozycji...

piękna

piękna

Blanche to samotna kobieta, która po odejściu na emeryturę, przeprowadza się do domu w górach. Każdy dzień spędza na wspomnieniach i pielęgnowaniu w sobie obrazu Juliena, jej największej miłości. Opowieść jest krótka, zwięzła, autor nie skupia się na odczuciach innych bohaterów. Historia opowiedziana jest z perspektywy starszej kobiety, zmęczonej samotnością i rozpamiętywaniem przeszłości. Blanche wspomina swoje dzieciństwo spędzone w górskiej osadzie, śmierć ojca i przeprowadzkę do miasta. Ponownie przeżywa pierwszy dzień szkoły, pierwszą pracę, a przede wszystkim pierwszą miłość, tą idealną, wyśnioną i jedyną. Towarzyszymy Blanche w trakcie kolejnych, samotnych dni spędzonych w górskim domu i rejestrujemy kolejne ciosy, który spadają na jej serce. Jest to również historia o porzuceniu, w której dorosłe już dziecko nie dąży do kontaktów z matką, tłumacząc się pracą i brakiem czasu. To smutne, gdy osoba, która pielęgnuje nas w dzieciństwie, zostaje odsunięta na dalszy plan w naszym dorosłym życiu.

Język powieści jest prosty, niewymuszony, lekki. Autor w banalny sposób przedstawił historię kobiety, w której trauma przeszłości pokryła delikatnym puszkiem pleśni zarówno serce, jak i umysł. Temat II wojny światowej został przedstawiony w przystępny sposób, z perspektywy młodej kobiety kontaktującej się z partyzantami, a następnie zamkniętej w obozie pracy. Jak zwykle w przypadku literatury traktującej o wojnie i cywilach, opisy życia obozowego są realistyczne i smutne, skłaniają do głębszej refleksji nad ludzką wytrzymałością. Każda książka (a przeczytałam ich wiele),którą oscyluje wokół wydarzeń 1939-1945 i opowiada historie zwykłych ludzi wciągniętych w wir machiny Hitlera, napawa mnie niezmiernym smutkiem, ale stanowi również rodzaj pocieszenia. Zawsze staram się cieszyć tym, co mam. Nie wyobrażam sobie życia w zamknięciu, gdzie chłód, brud i głód przecinają po kolei więzy pomiędzy ciałem, a duszą.

Powieść posiada ogromny potencjał, szkoda, że autor nie pokusił się o rozbudowanie tej historii. Czasami miałam wrażenie, że czytam zarys lub szkic dalszych wydarzeń, gdyż niejednokrotnie brakowało mi kilku słów podsumowania. Z drugiej strony to wspomnienia siedemdziesięcioletniej kobiety, zmęczonej i pogrążonej w smutku, którą trapi choroba i goni czas.

Warto cofnąć się w czasie, chociażby po to, aby wracając do teraźniejszości, odetchnąć z ulgą.

Blanche to samotna kobieta, która po odejściu na emeryturę, przeprowadza się do domu w górach. Każdy dzień spędza na wspomnieniach i pielęgnowaniu w sobie obrazu Juliena, jej największej miłości. Opowieść jest krótka, zwięzła, autor nie skupia się na odczuciach innych bohaterów. Historia opowiedziana jest z perspektywy starszej kobiety, zmęczonej samotnością i...

Książka bardzo bliska memu sercu...Wzruszająca i piękna.

Książka bardzo bliska memu sercu...Wzruszająca i piękna.

Przepiękna opowieść, polecam.

Przepiękna opowieść, polecam.