Pierwszym tomem "ósemką" się zachwyciłam, druga już tak mnie nie wciągnęła. Autorka sama mówi że nie chciała pisać drugiego tomu ale życie zdecydowało za nią inaczej, pisząc scenariusz wydarzeń września 2001. Dla mnie się to nie kleiło z tymi wydarzaniami, że co że ropa, że terroryzm, że Arabia.
Sama książka to dalsze losy Catherine i jej rodziny. W tym tomie główną rolę odegra córka Catherine i Aleksandra. Podobnie jak u matki i tu iskrzy miedzy nią a arcymistrzem szachowym następnego pokolenia. Podobnie jak u matki, Aleksandra żyje w nieświadomości na temat Gry w którą zostanie uwikłana.
W tym tomie fragmenty z przeszłości, opowieści Charlota są już mniej wciągające niż opowieści Mirelli z "Ósemki". Akcja teraźniejszości z udziałem bohaterki również cechuje się mniejszą ilością porywających momentów.
Zagadki są płytkie, bohaterowie dziecinni, a porywy miłosne na miarę liceum, nawet sceneria przygasła i stała się nudna.
Czytało się jakoś, nie ubawiłam się, nie popłynęłam w wątku, nie zanudziłam się też doszczętnie, chociaż na końcówce usnęłam - w dosłownym znaczeniu tego słowa - i musiałam jeszcze raz przeczytać aby wiedzieć że naprawdę skończyło się nijak

Pierwszym tomem "ósemką" się zachwyciłam, druga już tak mnie nie wciągnęła. Autorka sama mówi że nie chciała pisać drugiego tomu ale życie zdecydowało za nią inaczej, pisząc scenariusz wydarzeń września 2001. Dla mnie się to nie kleiło z tymi wydarzaniami, że co że ropa, że terroryzm, że Arabia.
Sama książka to dalsze losy Catherine i jej rodziny. W tym tomie główną rolę...