Moja przygoda z panem Piekarą zaczęła się właśnie od „Alicji” a dokładnie od części drugiej tej książki, bo o pierwszej wtedy nie miałem pojęcia. A tą część przeczytałem już po raz drugi. I dalej podoba mi się tak samo. Pierwszy problem za sobą, drugim za to jest przypisanie tej książki do jakiegoś gatunku. Ani to fantastyka, chociaż tytułowa Alicja może być dobrą wróżką, ani to żaden z jej podgatunków. Dramatem też tego nazwać nie mogę, chociaż bohater przeżywa różne rozterki: życiowe jak i emocjonalne. Jest to chyba jedna z wielu pytań, na które odpowiedzi nie otrzymujemy, ale przejdźmy do samej recenzji.

Zacznę od „o czym jest”. Aleks to były dziennikarz. Były ponieważ rzucił pracę na rzecz napisania swojego scenariusza. Od ostatnich dwóch lat nic mu nie wychodzi: nie może sprzedać swojej pracy, nie poznaje żadnej nowej dziewczyny, jest uznawany za nieudacznika (najbardziej przez samego siebie), a do tego mieszka w obskurnej kawalerce, gdzie za sąsiadów ma pijaków i chmarę dresiarzy. Właśnie tam spotyka swoją wybawczynię, czternastoletnią Alicję, która diametralnie zmienia jego życie, na dobre, bądź na złe, co na szczęście musimy ocenić sami.

Jedna mała dygresja: akurat to, że mamy mnóstwo pytań, a małą ilość odpowiedzi bardzo mi się spodobało. Koniec dygresji.

Aleks poznaję piękną Dianę, sprzedaje scenariusz i zaczyna wierzyć w siebie, aby później znów zostać poddanym próbie niczym biblijny Hiob.

W czasie czytania książki zauważamy czym, bądź kim jest Aleks dla Alicji i na odwrót. Łączy ich miłość, nie taka zwykła fizyczna, taka bardziej emocjonalna, pełna łez i uśmiechów. I proszę mi nie uznawać Aleksa za pedofila i nie porównywać go do bohatera „Lolity” Nabokova, on kocha Alicję jak własną córkę, nie jak obiekt seksualny i oddałby za nią życie. Miłość ta jest bezinteresowna.

Dalej nie ma co opisywać, bo streszczać książki nie ma po co, tylko mogłoby to popsuć zabawę. A tego nie chcemy?

Jacek Piekara wspaniale prowadzi czytelnika przez 200 stron książki, i jest to wystarczająca ich liczba, swoją narracją. Czasami wyprzedza fakty, co uznałem za świetne ciągniecie za nos, ale nie pozwala się dowiedzieć wszystkiego.

Wcześniej wspomniane 200 stron może się wydawać innym bardzo małą i nieprzyzwoitą liczbą, ale dla mnie jest wystarczająca. Autor ani nie skraca, ani nie przedłuża nie potrzebnie. Książka doskonała mogłoby się rzec? Myślę, że tak . Po przeczytaniu jej nie czuć niedojedzenia, ani przesycenia. Wszystko jest idealnie wyważone i podane na tacy, niczym obiad w wykwintnej restauracji, gdzie podają tylko dania powyżej 300 zł.

Moja przygoda z panem Piekarą zaczęła się właśnie od „Alicji” a dokładnie od części drugiej tej książki, bo o pierwszej wtedy nie miałem pojęcia. A tą część przeczytałem już po raz drugi. I dalej podoba mi się tak samo. Pierwszy problem za sobą, drugim za to jest przypisanie tej książki do jakiegoś gatunku. Ani to fantastyka, chociaż tytułowa Alicja może być dobrą wróżką,...