Słyszałam o tej książce dużo, potem trudno było dostać, nie było w księgarniach, potem zapisałam się do długaśnej kolejki w wypożyczalni i w międzyczasie kupiłam ją dla brata i bratowej, która się do niej przyssała.

Od pierwszych słów smakowałam język, zdania, opisy. Indie to nie jest kraj jak Prowansja czy Toskania, ostatnie samograje pisarskie. Łatwo się pisze o pięknie krajobrazu, kuchni i prostych ludzkich relacjach, które przynoszą zdrowie i ukojenie sercu. Owszem, są takie książki jak te Divakaruni i innych pisarek pochodzenia indyjskiego, pełne zapachów, przypraw, tajemnic i kobiecych uczuć. Kocham je. Ale ta książka jest inna: męska i opowiada o slumsach, mafii, prostytutkach i innych nizinach społecznych w których bohater się obraca. Ale pisze o nich z takim pieknem, miłością i człowieczeństwem.

Sam bohater to alter ego pisarza, który uciekł z więzienia do Indii. W więzieniu znalazł się za rozboje, do których zmusił go narkotyczny nałóg. Psychiczny i moralny rozbitek uczy się prawdy i życia w Indiach. Potem Roberts wraca do Australii by dobrowolnie odsiedzieć resztę wyroku!!

Co mam powiedzieć - zachęcam? Raczej - powodzenia, może sie wam uda dorwać te książkę :->

Słyszałam o tej książce dużo, potem trudno było dostać, nie było w księgarniach, potem zapisałam się do długaśnej kolejki w wypożyczalni i w międzyczasie kupiłam ją dla brata i bratowej, która się do niej przyssała.

Od pierwszych słów smakowałam język, zdania, opisy. Indie to nie jest kraj jak Prowansja czy Toskania, ostatnie samograje pisarskie. Łatwo się pisze o pięknie...