Pierwsza powieść, w której główną role odgrywa agentka specjalna Kathryn Dance. Owszem wystąpiła ona w powieści „Zegarmistrz”, lecz jej rola była jedynie drugoplanowa. W „Śpiącej laleczce” nasza agentka gra pierwsze skrzypce. Deaver po raz kolejny raczy czytelnika wartką fabułą, częstymi zwrotami akcji, niespodziewanym kierunkiem historii oraz zaskakującym zakończeniem i to w liczbie hurtowej. Powieść Deavera można śmiało nazwać modelowym thrillerem psychologicznym, gdzie tzw. psychologia odgrywa kluczową rolę. Akcja książki jest tak skonstruowana, że nie pozwala na znudzenie, a zakończenie usatysfakcjonuje niejednego czytelnika.

Z kalifornijskiego więzienia ucieka Daniel Pell, skazany na dożywocie za wymordowanie rodziny zamożnego biznesmena. Na czele pościgu staje Kathryn Dance, agentka Biura Śledczego Kalifornii. Aby odkryć zamiary psychopatycznego mordercy, zwraca się o pomoc do kobiet należących niegdyś do założonej przez Pella Rodziny, grupy fanatycznie oddanych mu wyznawców. Odpowiedź może także znać Śpiąca Laleczka, dziewczynka, która jako jedyna przeżyła zbrodnię Pella. Kathryn Dance musi przedrzeć się przez labirynt kłamstw i przemilczeń i dotrzeć do prawdy o przeszłości.

Jeffery Deaver bardziej jest znany z tego, że stworzył dwójkę detektywów Amelię Sachs oraz Lincolna Rhyma, których domeną jest badanie fizycznych dowodów zbrodni. Z kolei na „drugim biegunie” jest Kathryn Dance, nie co mniej znana, ale również świetnie wykreowana postać, której domeną są mentalne dowody zbrodni. Wydawać by się mogło, że autor w dużej mierze tworząc postaci skupiające się na tych fizycznych dowodach zbrodni, gorzej poradzi sobie z tzw. psychologią zbrodni. Nic bardziej mylnego. Postać Kathryn Dance pokazuje, że autor potrafi stworzyć bardzo dobry thriller psychologiczny, z podkreśleniem na psychologiczny.

Nasza bohaterka jest specjalistką w kinezyce, czyli odczytywaniu mowy ciała. W dużej mierze swoje dochodzenia opiera na rozmowach zarówno ze świadkami jak i przestępcami. Deaver stworzył postać, która świetnie wychwytuje wszelkie niuanse psychologiczne, dzięki czemu zarówno ona jak i czytelnik dochodzi do nowych wniosków. Po przeczytaniu dużej liczby książek pana Deavera śmiało mogę napisać, że bardzo rzetelnie podchodzi do tematu danej książki. Autor bardzo dokładnie wyjaśnia dla czytelnika wszelki metody stosowane w kinezyce, chociażby jak przystąpić do badania, jakie są oznaki stresu, a jakie kłamstwa. Dzięki temu czytelnik może bardziej wczuć się w wydarzenia zawarte w książce. Oprócz kinezyki Deaver w „Śpiącej Laleczce” porusza tematykę sekt, która również szczegółowo została omówiona.

Odnośnie samej fabuły. Zaczyna się ona w typowy sposób, czyli dochodzi do ucieczki, a następnie do pościgu za zbiegiem. Ucieczka oraz pierwsze etapy pościgu mają typowe cechy książki sensacyjnej. Więcej tutaj akcji, a mniej „myślenia”. Chociaż ta akcja przykuwa uwagę. Dalej rozpoczyna się typowa gra w kotka i myszkę z elementami psychologicznymi. Co ciekawe, gdy zbliża się moment złapania zbiega ten znów czmycha przed wymiarem sprawiedliwości.

W dużej mierze tak wygląda większa połowa książki. Jednak w drugiej połowie książki Deaver stosuje charakterystyczne dla niego zwroty akcji. Dosłownie mamy zwrot za zwrotem. Czytelnik ma zaserwowaną „ostrą jazdę”, niczym na kolejce górskiej. Każdy kolejny zwrot jest bardziej zaskakujący od poprzedniego. Szybko okazuje się, że niektóre postaci nie są tym za kogo się podają. Deaver tak miesza fabułą, że czytelnik w pewnym momencie będzie miał wątpliwości czy Daniel Pell jest wszystkiemu winien. Doprawdy to jest sztuka, aby tak wymanewrować czytelnika.

W przypadku zakończenia jest ono jak najbardziej satysfakcjonujące. Jego struktura też jest godna uwagi, bo oprócz typowego zakończenia mamy do czynienia dodatkowo z kilkoma zwrotami akcji. Deaver w swej powieści postawił na „podwójne” tożsamości niektórych bohaterów, dzięki czemu efekt zaskoczenia jest murowany. Zasadnicze zakończenia ma miejsce 50 stron przed końcem książki. Dalsze strony książki skupiają się na zakończeniu nie wyjaśnionych kwestii oraz na historii osobistej Kathryn Dance. Chociaż pojawienie się postaci, która „powstała z martwych” jest miłym zaskoczeniem.

Podsumowując bardzo dobra powieść Jeffery’ego Deavera. Czytelnicy, którzy poszukują dobrego thrillera psychologicznego nastawionego na psychologię oraz książki, w której jest zawrotna liczba zwrotów akcji śmiało mogą sięgnąć po „Śpiącą Laleczkę”.

Pierwsza powieść, w której główną role odgrywa agentka specjalna Kathryn Dance. Owszem wystąpiła ona w powieści „Zegarmistrz”, lecz jej rola była jedynie drugoplanowa. W „Śpiącej laleczce” nasza agentka gra pierwsze skrzypce. Deaver po raz kolejny raczy czytelnika wartką fabułą, częstymi zwrotami akcji, niespodziewanym kierunkiem historii oraz zaskakującym zakończeniem i to...