W złym momencie przeczytałam tę książkę. Zbyt świeże są w mojej pamięci przeprawy, jakie miała z lekarzami moja koleżanka, u której zdiagnozowano raka piersi. I choć większość „dochtorów”, którzy się nią zajmowali była naprawdę cudowna, to zdarzyło się kilku takich, że do dziś żałuję, że przytrzymaliśmy wtedy męża koleżanki, bo jednak mógł zrobić im z tyłków jesień średniowiecza.

Uważam, że o raku trzeba pisać, że trzeba pokazać, że to choroba, którą można pokonać, byle od niej nie uciekać. Ale świecenie czytelniczkom po oczach faktem, że dzięki tatusiowy lekarzowi miało się załatwione „priorytetowe traktowanie przypadku” – nie znam ani jednego cenzuralnego słowa, które mogłoby opisać moje przemyślenia na ten temat.

Naprawdę się cieszę, że autorce udało się pokonać chorobę i że miała odwagę rozgrzebywać swoje emocje, by napisać tę powieść. Szkoda tylko, że wyszło to wszystko mało przekonująco i niepoważnie.
W książce zawarte są również portreciki znanych kobiet, które były wykorzystane w konkursie Radia Zet „Sto twarzy Krystyny Jandy”. I tylko fakt, że były to konkursowe zagadki tłumaczy płytkość tych opisów.

Generalnie książka cholernie mnie wkurzyła. Na pewno częściowo jest to spowodowane przeżyciami znanych mi ludzi, którzy zmagali się lub zmagają z chorobą nowotworową. Jak najbardziej uważam, że o raku można pisać humorystycznie, zwłaszcza, że byłam świadkiem rozmowy między pacjentkami, które się zastanawiały, czy po chemii na pewno im wszystkie włosy wypadną, bo w sumie to fajnie by było, jakby nóg nie musiały depilować – jakieś profity z tego raka mieć powinny. Ale akurat ta książka do mnie nie przemówiła.

Natomiast jedno wiem na pewno: profilaktyka to podstawa.

W złym momencie przeczytałam tę książkę. Zbyt świeże są w mojej pamięci przeprawy, jakie miała z lekarzami moja koleżanka, u której zdiagnozowano raka piersi. I choć większość „dochtorów”, którzy się nią zajmowali była naprawdę cudowna, to zdarzyło się kilku takich, że do dziś żałuję, że przytrzymaliśmy wtedy męża koleżanki, bo jednak mógł zrobić im z tyłków jesień...