Witaj, zagubiony czytelniku! Zatem, jakimś zupełnie niewytłumaczalnym przypadkiem wśród bibliotecznych regałów trafiłeś na półkę wypełnioną po brzegi żółto-pomarańczowymi grzbietami dość wątłej postury. Z ciekawości siłujesz się, by wyjąć jedną, jednocześnie starając się nie zaścielić posadzki całą serią, i spoglądasz na rozgardiasz na okładce ze smokiem w roli głównej. Jedna z brwi ucieka do sufitu, gdy dostrzegasz intrygujący tytuł, a trybiki w mózgu powoli zaczynają łączyć fakty z nazwiskiem Pratchetta. A tak, to przecież nieśmiertelny Terry Pratchett, po którego dotychczas nigdy jeszcze nie sięgnąłeś, choć śmiesz się nazywać fanem fantastyki. Bez zbędnych refleksji zamierzasz to nadrobić i z wybraną pozycją ruszasz do bibliotekarki.

Piiik, zwrot do lutego, (nędzna imitacja uśmiechu) do widzenia i nawet nie próbuj niczego kombinować. Pewnie w innych okolicznościach zwróciłbyś uwagę na niezbyt przyjazny wzrok wiercący dziurę na samym środku Twojego czoła, niewiele wyżej linii oczu - jednak tym razem zdążyłeś otworzyć swoją nową zdobycz i właśnie czytasz dedykację, która to dała Ci do zrozumienia, że właśnie trzymasz w dłoniach małą perełkę. I gdyby nie to, że na zewnątrz panuje nielitościwy mróz, prawdopodobnie w dalszym ciągu miałbyś otwartą książkę przed oczami - ponieważ jednak rękawiczki wygrywają batalię, do mózgu dochodzi informacja, którą zaczynasz się wręcz delektować: ach, w końcu coś, z czego będzie kipiało szaleństwem.

Na ile to możliwe, zasiadasz wygodnie w fotelu przy oknie, za którym migają śnieżne krajobrazy, gdzieś za Tobą jacyś ludzie śmieją się do rozpuku, radio gra w tle dyskotekowymi przebojami, a kierowca sprawdza, z jaką maksymalną prędkością może autobusem pokonać zakręt. Jednak w ogóle nie odczuwasz żadnego dyskomfortu, wszystko to dzieje się gdzieś poza Tobą - bo Ty sam właśnie teraz znajdujesz się daleko w Świecie Dysku, w miasteczku zwanym Ankh-Morpork. Stwierdzono dwa przypadki oderwania się od lektury, a) gdy ktoś bezczelnie poprosi, byś przestał się tak głośno śmiać i b) gdy nagle, nie wiadomo jakim cudem, kątem oka dostrzegasz, że zbliżasz się do swojego przystanku. Chowasz Straż! Straż! do torby i wyskakujesz z autobusu gnany niecierpliwionym wzrokiem kierowcy.

Gdy przemierzasz ulice, brodząc w głębokim śniegu, zaczyna do Ciebie dochodzić, do czego właśnie się doprowadziłeś. Wypożyczyłeś książkę, której autor swoim humorem i dystansem do popularnych motywów rozkochał Cię w sobie na zabój; książkę pełną ciepłych postaci, od których, doskonale to wiesz, nigdy się już nie uwolnisz; książkę, którą buduje świat zupełnie unikatowy, choć z pozoru przecież tak typowy - nic jednak bardziej mylnego. A przede wszystkim: wypożyczyłeś książkę, po lekturze której już do końca swych dni nie będziesz mógł się powstrzymać, by, spytany o godzinę, odpowiadać: „Już siódma! I wszystko jest w porządku!” I nawet nie zauważasz, kiedy docierasz do końca historii - choć to tylko preludium do czajenia się na kolejne części zwariowanych przygód, od których wykazujesz pierwsze oznaki uzależnienia.

Następnie, wróciwszy do domu, siadasz przed komputerem i starasz się w miarę możliwości napisać normalną recenzję, by zachęcić wszystkich do sięgnięcia po Pratchetta - patrząc jednak na efekt końcowy, całkiem prawdopodobne, że chyba tylko utwierdziłeś ludzi w przekonaniu, jakoby jedynym słusznym działaniem na zachowanie zdrowia psychicznego, jest omijanie ów autora szerokim łukiem. I słusznie, przynajmniej będzie więcej dostępnych tomów dla Ciebie!

Witaj, zagubiony czytelniku! Zatem, jakimś zupełnie niewytłumaczalnym przypadkiem wśród bibliotecznych regałów trafiłeś na półkę wypełnioną po brzegi żółto-pomarańczowymi grzbietami dość wątłej postury. Z ciekawości siłujesz się, by wyjąć jedną, jednocześnie starając się nie zaścielić posadzki całą serią, i spoglądasz na rozgardiasz na okładce ze smokiem w roli głównej....