Straż! Straż!

Marchewa rzucający przepisami. Zabawne.

Marchewa rzucający przepisami. Zabawne.

Pokaż mimo to

Świetna część z wciągającą fabułą i przednim humorem, w której Ankh-Morpork zyskuje prawdziwą straż nocną i Sama Vimesa w finalnym kształcie. Zacząłem czytać dla porównania z nader wątpliwą ekranizacją wyprodukowaną przez BBC America, a nie wiem, czy nie przekształci się w niezależny projekt <<"Świat Dysku" po kolei>>.

Świetna część z wciągającą fabułą i przednim humorem, w której Ankh-Morpork zyskuje prawdziwą straż nocną i Sama Vimesa w finalnym kształcie. Zacząłem czytać dla porównania z nader wątpliwą ekranizacją wyprodukowaną przez BBC America, a nie wiem, czy nie przekształci się w niezależny projekt <<"Świat Dysku" po kolei>>.

Pokaż mimo to

Moja pierwsza książka tego pisarza - i wielkie osobiste odkrycie. Głupio się przyznać, że dotychczas nie poznałem twórczości Pratchetta. Głupio się przyznać, że sztywno trzymałem się przez większość życia jakiegoś własnego kanonu literatury - nie dając sobie okazji na poznanie czegoś innego, co może okazać się ciekawe, fajne, relaksujące. Cóż, lepiej późno, niż wcale. Nie wiem jeszcze, czy zamierzam przekopać się przez imponującą całość twórczości tego pisarza. Dziś wiem na pewno, że przy książce "Straż Straż" bawiłem się wybornie, dałem odpocząć swojej psychice i szarym komórkom, zmęczonym przez codzienne bombardowanie szumem obcych mi informacji - i zdecydowanie chcę jeszcze.

Moja pierwsza książka tego pisarza - i wielkie osobiste odkrycie. Głupio się przyznać, że dotychczas nie poznałem twórczości Pratchetta. Głupio się przyznać, że sztywno trzymałem się przez większość życia jakiegoś własnego kanonu literatury - nie dając sobie okazji na poznanie czegoś innego, co może okazać się ciekawe, fajne, relaksujące. Cóż, lepiej późno, niż wcale. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Straż! Straż! to moje pierwsze spotkanie z Terrym Pratchettem i podobno jedna z najlepszych książek do rozpoczęcia znajomości z jego twórczością. I rzeczywiście, do ponad połowy swojej objętości robiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Znajdziemy tutaj mnóstwo humoru, często służącego do krytyki ludzkich zwyczajów i zachowań. Lubię inteligentną satyrę, a tutaj właśnie większość żartów jest na wysokim poziomie i przedstawiona w pomysłowy sposób. Najbardziej podobały mi się spotkania Świetlistego Bractwa i ich Najwyższego Wielkiego Mistrza, pełne świetnych, celnych i śmiesznych dialogów i refleksji oraz przemyślenia dużego smoka, gdy doszedł do wniosku, że nie może wyrządzić ludziom żadnego zła, którego sami już wcześniej by sobie nie wyrządzili. Ale zdecydowanie wolałbym, by bogaty humor był tylko dodatkiem do w miarę poważnej fabuły i właśnie dlatego moja sympatia do książki opadała w momentach, w których okazywało się, że cała fabuła jest po prostu jednym wielkim żartem. Rozczarowało mnie to, co stało się na koniec zarówno z dużym smokiem – to, w jaki sposób został pokonany, uważam za zbyt naiwne i uproszczone – jak i z Errolem – żywiłem wobec niego nadzieje, że odegra ciekawszą rolę. Ale nic nie przebije zakończenia wątku z głównym winowajcą całego zamieszania – to, w jaki sposób został ostatecznie unieszkodliwiony, wytypowałbym do głównej nagrody w Konkursie na Najgłupsze Rozwiązania Fabularne. Zapewne miało być śmiesznie, ale moim zdaniem akurat w tym wypadku wyszło po prostu żenująco. Dlatego biorąc pod uwagę całokształt, po zakończeniu lektury moje odczucia co do tego tytułu są tylko przeciętne. Jednak polubiłem Pratchetta za w większości przypadków naprawdę celną i mądrą satyrę na społeczeństwo oraz kreowanie barwnych, wyrazistych bohaterów: kapitan Vimes, Patrycjusz, Lady Sybil Ramkin, przede wszystkim Marchewa, ale również postaci tylko epizodyczne, jak choćby Gardło Sobie Podrzynam Dibbler, są na tyle wyjątkowi i jedyni w swoim rodzaju, że na długo zostają w pamięci. Dlatego myślę, że sięgnę jeszcze kiedyś po jakąś inną książkę autora - gdyż widzę nadzieję na to, że przekona mnie ona bardziej – jednak na pewno nie w najbliższym czasie.

Straż! Straż! to moje pierwsze spotkanie z Terrym Pratchettem i podobno jedna z najlepszych książek do rozpoczęcia znajomości z jego twórczością. I rzeczywiście, do ponad połowy swojej objętości robiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Znajdziemy tutaj mnóstwo humoru, często służącego do krytyki ludzkich zwyczajów i zachowań. Lubię inteligentną satyrę, a tutaj właśnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z moich ulubionych z serii

Jedna z moich ulubionych z serii

Pokaż mimo to

Jedna z lepszych książek z cyklu Świata Dysku.
Bardzo polubiłam Strażników, Bibliotekarza, Patrycjusza oraz lady Sybil.
Prachett miał niesamowitą wyobraźnię, inteligencję oraz zmysł obserwacji zachowań ludzkich.
To książkę powinny czytać dzieci w szkole jako lekturę.

Jedna z lepszych książek z cyklu Świata Dysku.
Bardzo polubiłam Strażników, Bibliotekarza, Patrycjusza oraz lady Sybil.
Prachett miał niesamowitą wyobraźnię, inteligencję oraz zmysł obserwacji zachowań ludzkich.
To książkę powinny czytać dzieci w szkole jako lekturę.

Pokaż mimo to

Terry Pratchett na śniadanie, obiad i kolację. Prawidłowy zestaw!!! Szczegolnie Straż! Straż! Straż!

Terry Pratchett na śniadanie, obiad i kolację. Prawidłowy zestaw!!! Szczegolnie Straż! Straż! Straż!

Pokaż mimo to

Moja najukochańsza książka Pratchetta, do której wracam co kilka lat. Konflikt dobra ze złem jeszcze nie jest aż tak "głęboki" i wysublimowany jak w kolejnych częściach. Polecam każdemu na pierwszą randkę ze Światem Dysku.

Moja najukochańsza książka Pratchetta, do której wracam co kilka lat. Konflikt dobra ze złem jeszcze nie jest aż tak "głęboki" i wysublimowany jak w kolejnych częściach. Polecam każdemu na pierwszą randkę ze Światem Dysku.

Pokaż mimo to

Pierwsza książka z cyklu Świat Dysku ze Strażą Miejską w roli głównej.
Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. Zdecydowanie lepsza od poprzednio przeczytanej „Piramidy”. Jedna z najlepszych w cyklu. Co się uśmiałem to moje.
„Marchewa mieszkał w burdelu, właścicielka co chwila pytała, czy na pewno nie ma na nic ochoty, ale niestety nie mieli jabłek”.
Plusy:
- jak zawsze wracam z nostalgią do Świata Dysku;
- świetna satyra na policjantów (i im podobnych), bojących się i unikających przestępców, tchórzliwych, zapijaczonych, niekompetentnych;
- świetnie wykreowana postać prawego, uczciwego i odważnego „krasnoluda” Marchewy (chyba bardziej go polubiłem niż Rincewinda);
- wyraziste pozostałe postacie straży: Komendant Vimes, Nobby Nobbs i Fred Colon oraz ekscentrycznej lady Sybil Ramkin;
- Straż Miejska zmienia się w Straż Nocną, żeby nie przeszkadzać Gildii Złodziei i Gildii Skrytobójców;
- absurdalny humor „powala na kolana”, wyciska ostatnie łzy;
- idealny relaks, pełne odprężenie, totalny luz;
- akcja pędzi do przodu, nie ma czasu na nudę i przestoje;
- spora ilość zjawisk magicznych to dodatkowa atrakcja;
- bawi, śmieszy, rozwesela, ale i daje trochę do myślenia.
Ogółem książka bardzo dobra.
Polecam.

Pierwsza książka z cyklu Świat Dysku ze Strażą Miejską w roli głównej.
Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. Zdecydowanie lepsza od poprzednio przeczytanej „Piramidy”. Jedna z najlepszych w cyklu. Co się uśmiałem to moje.
„Marchewa mieszkał w burdelu, właścicielka co chwila pytała, czy na pewno nie ma na nic ochoty, ale niestety nie mieli jabłek”.
Plusy:
- jak zawsze wracam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetnie się czyta Pratchetta po raz drugi. Wie się już kto jest kto i można się skupić na perypetiach ulubionych postaci. Straż, straż czyta się bardzo lekko i cały czas wybucha się śmiechem, ale to już w zasdzie przy każdej części.

Świetnie się czyta Pratchetta po raz drugi. Wie się już kto jest kto i można się skupić na perypetiach ulubionych postaci. Straż, straż czyta się bardzo lekko i cały czas wybucha się śmiechem, ale to już w zasdzie przy każdej części.

Pokaż mimo to