"Wytępić całe to bydło" to książka mieszcząca się gdzieś na granicy literatury pięknej, reportażu, eseju i pozycji historycznej. Lindqvist pisze o imperializmie i kolonializmie, i choć uważam ten temat za niezwykle interesujący, to ta książka nieco mnie rozczarowała.
Przede wszystkim dlatego, że o tym jak zdobywano Nowy Świat jest tu zaskakująco mało. To głównie historia kształtowania się w Europie światopoglądu, który jest w stanie usprawiedliwić eksterminację rdzennych mieszkańców zdobytych ziem. Historia idei, której wykwitem był XX-wieczny Holokaust. Lindqvist przywołuje ogrom tekstów źródłowych, polemik XVIII- i XIX-wiecznych filozofów, twórców i polityków, bardzo dobrze maluje nastroje społeczne jakie panowały wówczas w Europie, ale wolałabym żeby w centrum swojej książki postawił tych, których w tytule określa mianem "bydła".
Najbardziej interesował mnie temat kolonizacji Tasmanii, ale niestety z książki Lindqvista nie dowiedziałam się niczego, czego wcześniej nie wyczytałam w innych pozycjach lub w internecie. Bardzo podobały mi się natomiast fragmenty reportażowe, zapis podróży autora po Afryce i to jak barwie potrafi oddać atmosferę tych miejsc. Trzeba przyznać również, że pomimo ciężkiego tematu książkę czyta się niespodziewanie lekko, jest wciągająca i dobrze napisana. Nie epatuje przemocą i nie szuka sensacji, przeciwnie-merytorycznie i dogłębnie bada historię idei "rasy panów", którzy w swoim mniemaniu mają prawo władać całym światem.
Polecam zainteresowanym tematem i miłośnikom eseistyki historycznej.

"Wytępić całe to bydło" to książka mieszcząca się gdzieś na granicy literatury pięknej, reportażu, eseju i pozycji historycznej. Lindqvist pisze o imperializmie i kolonializmie, i choć uważam ten temat za niezwykle interesujący, to ta książka nieco mnie rozczarowała.
Przede wszystkim dlatego, że o tym jak zdobywano Nowy Świat jest tu zaskakująco mało. To głównie historia...