Powieść tę charakteryzuje przede wszystkim przewrotna, podrasowana naturalizmem treść oraz wywrotowa, szorstka forma, które często bardzo mocno denerwują czy tez irytują w jej odbiorze, ale na pewno nie pozwalają na pozostanie wobec niej obojętnym. Zmuszają do zaangażowania myśli czy emocji choćby do tego aby ją gorąco i z obrzydzeniem skrytykować. Oczywiście jest to literacki zabieg zastosowany przez autora z rozmysłem oraz premedytacją co jest charakterystyczne dla jego twórczości i co moim zdaniem jest jej dużym atutem.
Palahniuk przypomina nam, że cała nasza cywilizacja zbudowana jest na atawistycznych instynktach, które co prawda ewoluowały „uczłowieczając się”, ale gdzieś tam pomiędzy wierszami pozostał ich pierwotny zwierzęcy pierwiastek. Siedzą one sobie w naszej codzienności oraz kulturze ubrane między innymi w ciuszki bezwzględnego materializmu, bezmyślnego konformizmu czy przepełnionej seksem i przemocą sztuce.
Czy chcemy tego czy nie Palahniuk uzmysławia nam, że jesteśmy trybikami w tej całej machinie i paradoksalnie w zasadzie czego byśmy nie robili to sprawiamy, że i tak działa on skutecznie oraz efektywnie, a wręcz karmi się naszymi różnorodnymi postawami.

Powieść tę charakteryzuje przede wszystkim przewrotna, podrasowana naturalizmem treść oraz wywrotowa, szorstka forma, które często bardzo mocno denerwują czy tez irytują w jej odbiorze, ale na pewno nie pozwalają na pozostanie wobec niej obojętnym. Zmuszają do zaangażowania myśli czy emocji choćby do tego aby ją gorąco i z obrzydzeniem skrytykować. Oczywiście jest to...