O istnieniu tej książki dowiedziałam się od mojej Pani bibliotekarki, która właśnie wspomniała o podobieństwie do ,,Przeminęło z wiatrem". Szczerze mówiąc myślałam, że to przesada, a z drugiej strony ciekawiło mnie na czym owo podobieństwo miałoby polegać.
Następnie weszłam tutaj poczytać opinie, a tu chór głosów krzyczących plagiat!
Tym bardziej więc nie mogłam odpuścić czytania. No i rzeczywiście lekki szok! czegoś takiego się nie spodziewałam. No niestety takich zbieżności nie można uznać za przypadkowe. To nawet nie jest podobieństwo, tylko akcja leci tak samo prawie jak na początku w Przeminęło...

Tam była plantacja bawełny, a tu mamy winnicę. Lea, tak jak Scarlett, kocha ziemię, jest pannicą, którą nie obchodzą pogłoski o wojnie, ale liczne grono wielbicieli. Ale to jest nic, dalej: Miłość do sąsiada, który żeni się z kuzynką i już mamy przed oczami Ashleya i Melanię, wyznanie miłości w dniu zaręczyn, tylko, że w Przeminęło odbyło się w bibliotece, a tu chyba w ogrodzie zimowym. Ze złości zamierza poślubić brata Camilli, który ginie na początku wojny, więc ślub nie dochodzi do skutku. No i postać tajemniczego, z lekka bezczelnego mężczyzny, który tutaj nosi nazwisko Tavernier. Jeszcze dalej, Lea opiekuje się ciężarną Camille i wywozi ją z bombardowanego Paryża, również dzięki pomocy Taverniera. Czyli znowu mamy powtórkę tego co działo się w Przeminęło. To samo jeśli chodzi o śmierć matki, potem niemal obłęd ojca, który przestaje się interesować winnicą i żyje tak, jakby jego żona była nadal wśród nich. W końcu i on sam umiera.

Widać było to wszystko dokładnie przemyślane i naprawdę chodziło o napisanie francuskiej wersji Przeminęło z wiatrem. Jednak jak pewnie większość przyzna mi rację, że Przeminęło jest, było i będzie tylko jedno. Nie ważne ile by jeszcze powstało wersji, obojętnie niemieckich, rosyjskich czy polskich - to oryginał i tak będzie niedościgniony. To jest chyba jasne. A Panu Tavernier naprawdę dużo w moich oczach brakuje do R. Butlera. Nie! w ogóle nie ma nawet porównania.

Książę ratuje to, że wszystko dzieje się w okresie II wojny światowej, więc to zupełnie co innego niż wojna secesyjna. Stykamy się z szybką klęską Francji, z zalewającym kraj okupantem, zaczyna kształtować się ruch oporu, w który Lea jak na razie przewozi listy, jakieś paczki, są kolaboranci, gestapo, strach, niepewność kto jest przyjacielem a kto donosicielem.

Co do samej postaci Lei to mam mieszane uczucia. Twierdzi, że kocha Laurenta (męża Camilli, którego udaje jej się nawet uwieść), ale to nie przeszkadza jej w sypianiu gdzie popadnie i z Tavernierem i z przyjacielem z dzieciństwa. Chociaż ona jest kochana przez tych trzech mężczyzn, to ona nie kocha tak naprawdę żadnego, zaspokaja tylko swoje potrzeby cielesne, nie chce wychodzić za mąż ani mieć dzieci.
Przyznam, że jestem ciekawa dalszych jej losów na tle okupacji Francji. Książkę czyta się bardzo szybko.

Uważam, że nie ma powodu tak zupełnie przekreślać tej książki. Ten kto nie czytał Przeminęło i tak nie będzie miał żadnych skojarzeń z oryginałem, a wielbiciele Scarlett, też mogą przeczytać, chociażby właśnie dla porównania.
Myślę, że teraz akcja będzie coraz bardziej odchodziła od scenariusza Przeminęło i ujawnią się własne pomysły autorki. Na to czekam.
Biorę się za kolejną część.

O istnieniu tej książki dowiedziałam się od mojej Pani bibliotekarki, która właśnie wspomniała o podobieństwie do ,,Przeminęło z wiatrem". Szczerze mówiąc myślałam, że to przesada, a z drugiej strony ciekawiło mnie na czym owo podobieństwo miałoby polegać.
Następnie weszłam tutaj poczytać opinie, a tu chór głosów krzyczących plagiat!
Tym bardziej więc nie mogłam odpuścić...