Ernest Hemingway pisał podobno książki na stojąco, aby pozbawić jego opowiadań wszelkich ozdobników. Gdyby żył, poleciłabym mu jednak, żeby sobie usiadł. "Stary człowiek i morze" jest jak długie zdanie bez przymiotników i przysłówków. Opisuje tylko fakty, nie wyraża żadnego zachwytu nad czymś, że coś jest ładne, brzydkie, czy nijakie. Przez niemal całą książkę tytułowy stary człowiek, czyli Santiago zmaga się z wielkim marlinem...I na tym polega cała historia. Jak widać fabuła nie jest zbyt rozbudowana, bohaterów jest tylko dwóch, więc w sumie można powiedzieć, że ta książka to po prostu jedna wielka nuda i choć jest krótka, to czyta się ją znacznie dłużej niż niejedną dwa razy grubszą książkę. Choć lektura ta mnie nie urzekła, grzechem by było dać jej tylko jedną gwiazdkę. Mimo wszystko trzeba docenić, że Santiago walczył sam ze sobą, aby złapać wymarzoną rybę i choć nie dotarła cała do brzegu, zyskał uznania wśród znajomych ludzi. Mówi nam o trudnościach, jakie jest w stanie pokonać człowiek, aby spełnić swoje marzenia.
Może Hemingway słusznie zyskał nagrodę Nobla za to opowiadanie, bo otwiera nam na pewne rzeczy oczy, ale jak dla mnie nie warto zaglądać do tej lektury, jeśli chce się przeczytać coś naprawdę ciekawego.

Ernest Hemingway pisał podobno książki na stojąco, aby pozbawić jego opowiadań wszelkich ozdobników. Gdyby żył, poleciłabym mu jednak, żeby sobie usiadł. "Stary człowiek i morze" jest jak długie zdanie bez przymiotników i przysłówków. Opisuje tylko fakty, nie wyraża żadnego zachwytu nad czymś, że coś jest ładne, brzydkie, czy nijakie. Przez niemal całą książkę tytułowy...