"To się kiedyś wszystko skończy, przeminie… jak życie (…)".


Zmieniają się czasy, a kolejne pokolenia przychodzą i odchodzą, na zawsze zapisując swój ślad w historii świata. Pokolenia ludzi, którzy tak jak my – kochali, nienawidzili i próbowali żyć po swojemu. Zapisując na kartkach papieru wydawałoby się zwykłe życie zwykłych ludzi, czyni się ich losy niezwykłymi. Postarała się o to Barbara Iskra Kozińska, która dopisała dzieje własnej rodziny oraz siebie samej w trzeciej części swojej trylogii.

Barbara Iskra Kozińska to pisarka i poetka. Oprócz pracy twórczej, autorka prowadzi pensjonat "Sosnówka", zlokalizowany nad jeziorem Borek przy granicy z Niemcami, miejsce znane wielu ludziom kultury. "Pokolenia. Czas pamięci" to trzecia część sagi rodzinnej, której dwie poprzednie, czyli "Czerwone niebo nad Wołyniem" oraz "Maria" zdobyły zaufanie wśród czytelników.

Koniec lat siedemdziesiątych XX wieku, młoda Anna Kozińska zdaje maturę, by następnie zastanowić się nad wyborem dalszej drogi życiowej. Na książkę składają się jej dalsze dzieje, czyli praca, małżeństwo, rodzicielstwo i lata wzlotów oraz upadków aż do powstania w wolnej Polsce pensjonatu autorki. Czytelnik poznaje także losy Dominika i Antosi oraz Marii i Zdzisława Kozińskich, znanych z poprzedniej części trylogii.

"Pokolenia. Czas pamięci" to utrzymana w klimacie podobnym, jak dwa poprzednie tomy, autobiograficzna książka ukazująca losy Rodziny Kozińskich – Wołyniaków, którym tragiczna historia towarzyszyła przez następne pokolenia, wpływając na tożsamość tych ludzi i ich mocne, emocjonalne więzi. Książka osadzona w dwóch epokach – późnego PRL-u oraz wolnej, demokratycznej Polsce, przedstawia w głównej mierze życie samej autorki. Podziwiam ją za swoisty ekshibicjonizm, jaki stał się jej udziałem, gdyż publikacja ta jest swoistym pamiętnikiem, dziennikiem i kroniką jej życia. Kroniką ukazującą zarówno dobre jak i złe chwile, chociaż tych złych było chyba trochę więcej. Poszczególne etapy życia autorki – żony, matki, pisarki i nareszcie właścicielki dobrze prosperującego biznesu ukazane zostały bez ubarwiania i fałszowania rzeczywistości, co daje się odczuć podczas lektury tego dzieła. I jak to bywa w takich książkach, opartych na prawdziwych wydarzeniach – niektóry jej momenty są bardziej ciekawsze, inne mniej – zupełnie jak samo życie składające się z tych wielu banalnych chwil i tych, które zapamiętuje się do końca swojego istnienia.

Trzecia część trylogii autorki oprócz bycia spuścizną wołyńską, którą symbolicznie reprezentuje w niej wątek wesela Stasia Kozińskiego, na którym spotkanie kresowiaków po wielu latach obfituje we wspomnienia i śpiewy znanych piosenek, jest także widocznym dokumentem historycznym współczesnych czasów. Autorka bowiem opowiadając swoje dzieje, wspomina czasy komunistycznego reżimu, wizyty papieża Jana Pawła II, przemiany ustrojowe i dalsze ważne wydarzenia w historii naszego kraju. Każdy taki głos – głos zwykłego człowieka jest istotny i każdy coś ze sobą wnosi do świadomości mojej i każdego czytelnika z osobna.

"Pokolenia. Czas pamięci" nie jest z pewnością książką w której można się zatracić dzięki wartkiej akcji czy też wciągającej fabule – to po prostu zapis życia autorki, która ze swoją rodzinną, dość trudną spuścizną musiała żyć. Książka obowiązkowa dla wszystkich czytelników, którzy mają za sobą dwa poprzednie tomy tej rodzinnej sagi. Dobrze, że takowe w naszym kraju powstają.

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"To się kiedyś wszystko skończy, przeminie… jak życie (…)".


Zmieniają się czasy, a kolejne pokolenia przychodzą i odchodzą, na zawsze zapisując swój ślad w historii świata. Pokolenia ludzi, którzy tak jak my – kochali, nienawidzili i próbowali żyć po swojemu. Zapisując na kartkach papieru wydawałoby się zwykłe życie zwykłych ludzi, czyni się ich losy niezwykłymi....

Pokolenia
Barbara Iskra Kozińska
Muszę się przyznać że nie sięgnąłbym po „Pokolenia” gdyby nie to, że z twórczością Iskry Kozińskiej zetknąłem się wcześniej. Pozycją tą było „Czerwone Niebo Nad Wołyniem”, powieść która pozostaje w pamięci a wspominana treść wywołuje coraz to nowe wrażenia.
Pomimo że sagi rodzinne to nie jest to co lubię najbardziej i pewnie niesłusznie uważam je za nudne, to postanowiłem „Pokolenia” przeczytać. Prawdę pisząc nie tylko „Czerwone Niebo” miało na to wpływ, były i inne przyczyny.
Moja rodzina ze strony matki, tak jak rodzina autorki, pochodzi z kresów. W rodzinie tej w pokoleniu mojego pradziadka i dziadka był zwyczaj opisywania dnia codziennego przez kogoś z rodziny. Nie było to pisane w formie pamiętnika, teksty te były zbliżone do sagi rodzinnej i dziś są kopalnią wiedzy o tamtych czasach. I jeszcze jedna ważna przyczyna. Egzemplarz „Pokoleń” otrzymałem od autorki z przepiękną dedykacją. Nie wypadało odłożyć na półkę.
Treścią książki jest opis życia autorki, dość szczegółowy wydawałoby się banalny, treści tej powieści nie da się opowiedzieć, rzecz dzieje się na przestrzeni wielu lat. Autorka z ogromną konsekwencją opisuje swoje wzloty i upadki, nie ukrywa przykrych klęsk i doznawanych uczuć. Nie wiem na ile jest szczera ale widać wyraźnie że nie koloryzuje nie zmienia nastawienia w przedstawianiu zdarzeń bez względu na to czy są to sukcesy czy porażki. Czuje się obiektywizm przekazu.
„Pokolenia” czyta się lekko a treść, pomimo że jest opisem zwykłego życia, wciąga. Tak jak w innych powieściach autorki jest dużo informacji o opisywanych okresach. Zdaję sobie sprawę że moje pokolenie urodzone w latach pięćdziesiątych zna te zdarzenia z własnych doświadczeń. Socjalizm, stan wojenny, późniejsze przemiany, to wszystko było i naszym życiem. Kolejna generacja czytając „Pokolenia” dowie się bardzo dużo o najnowszej historii, historii zrelacjonowanej przez jej uczestniczkę i zilustrowaną prawdziwymi zdarzeniami. Zakłamywanie naszej najnowszej historii jest dodatkowym argumentem że powieść Iskry Kozińskiej jest wartościowa.
Wydawcą jest Bellona. Wydawnictwo nie bojące się ryzyka. W przypadku „Pokoleń” ryzyka nie ma. Warto sięgnąć po tą pozycję, choćby po to by dowiedzieć się, że będąc dobrym człowiekiem można odnieść sukces.
Zastanawiałem się dlaczego do tytułu „Pokolenia” autorka dodała „czas pamięci”. Myślę że dopisaniem tych dwóch słów chciała podkreślić że każdy z nas przeżył coś ciekawego, ważnego, coś co miało wpływ na innych ludzi i pamięć o tym powinna być zachowana.
„Pokolenia” czytałem w pociągu w drodze do i z pracy, były to krótkie chwile, podróże te mocno dały się we znaki mojemu egzemplarzowi. Dziś stoi na półce podniszczona z powycieraną okładką, ale lubiana i ważna.

Wiesław Borecki

Pokolenia
Barbara Iskra Kozińska
Muszę się przyznać że nie sięgnąłbym po „Pokolenia” gdyby nie to, że z twórczością Iskry Kozińskiej zetknąłem się wcześniej. Pozycją tą było „Czerwone Niebo Nad Wołyniem”, powieść która pozostaje w pamięci a wspominana treść wywołuje coraz to nowe wrażenia.
Pomimo że sagi rodzinne to nie jest to co lubię najbardziej i pewnie niesłusznie...

"Pokolenia czas pamięci" to powieść autobiograficzna i Trzecia część rodzinnej sagi po "Czerwonym niebie nad Wołyniem" i "Marii". Bohaterami wszystkich trzech tomów jest Rodzina Kozińskich. W ostatniej części trylogii, a więc w "Pokoleniach czas pamięci" pojawia się rodzina Iskrów.Opowieść zaczyna się od chwili pisania matury z j.polskiego przez Annę. Jest to koniec lat siedemdzisiątych XX wieku. Autorka z nostalgią opisuje swoje przeżycia związane z tym okresem. Wspomnienia i momenty minionego czasu są cudownymi obrazami z młodości. Niczym za dotknięciem różdżki przenosimy się na wzgórze gubińskie, gdzie mieścił się niegdyś ogromny gmach szkolny, ukochanej szkoły autorki, czyli Technikum Rolniczego w Gubinie. Matura, bal maturalny, pożegnanie z beztroską i radością szkolną. To wszystko przedstawione jest niczym kadr z filmu, w pięknym, wspomnieniowym obrazie. Dalsze losy życia autorki, to już podróż przez życie, nie zawsze usłana różami. Bardzo trafnie przedstawia to okładka książki na której widać nieśmiałą, może troszkę przestraszoną, zagubioną dziewczynę wyruszającą w świat. Od pierwszych stron powieści, nieustannie obecna jest rodzina autorki, czyli rodzina Kozińskich. Widzimy i śledzimy dalsze losy życia Dominika i Antosi Kozińskich, Marii i Zdzisława Kozińskich, rodziców autorki. Także losy Weroniki i Franciszka Kozińskich, oraz Heleny Romaniewiczowej. Wszyscy oni, spotykają się na weselu Stasia Kozińskiego, syna Franka i Weroniki w Nidzicy. Jest to ogromnie emocjonalne spotkanie Wołyniaków po latach. Wspomnienia wojny, śpiewy w j.ukraińskim i polskim. Wspomnienia czasów partyzanckich i ucieczka przed UPA do lasów. Anna bardzo to spotkanie z historią przeżywa, wchłania każde słowo byłych mieszkańców wołyńskich Okopów. Stara się zapamiętywać rozmowy, słowa, żarty. W jej umyśle rodzi się myśl napisania rodzinnej opowieści o Wołyniu. Wracając z Dominikami z wesela, siedząc na tylnym siedzeniu w samochodzie, snuje plany przyszłej fabuły powieści którą napisze w przyszłości. Przed nią są egzaminy na pierwsze studia nauczycielskie, na które się nie dostaje. Wyrusza więc do swojej pierwszej pracy jako stażystka w Kombinacie Rolnym. Jest szczęśliwa, jeździ traktorami, bryczką i rozwozi ludziom śniadanie po polach. Tam poznaje swojego przyszłego męża. Jest i wielka miłość. W niespełna rok po maturze Anna wychodzi za mąż za sztygara miedziowego w KGHM. Zamieszkują w wynajętych pokojach. Oboje pracują. Przychodzi na świat córeczka. Są to lata przełomowe politycznie. W Polsce następuje fala strajków. Mąż Anny, reprezentuje kopalniany dozór, jest więc "czerwonym" sztygarem. Oboje bardzo przeżywają strajki. Anna boi się o męża. W tym czasie przeprowadzają się do nowo wybudowanego domu, będącego jeszcze w stanie surowym do Prochowic, opuszczając na zawsze Lubin, miasto górnicze. Autorka obrazowo ukazała dwie strony barykad po której stali w tym czasie ludzie. Ich życie, troski, obawy. Stan wojenny w małym miasteczku w Prochowicach i stan wojenny w Lubinie. Wśród wielu trosk i problemów, pojawiają się także "dobre" strony życia. Anna dostaje się na swoje wymarzone studia na Wydział Prawa i Administracji na Uniwersytet Wrocławski. Mąż Anny zostaje oddelegowany do pracy na Węgry. Anna odwiedza go i uczestniczy w ogromnym górniczym balu barbórkowym. W powieści tej jak w życiu przeplatają się chwile dobre i chwile złe. Całości towarzyszą zdarzenia przemian społeczno-politycnych. Wizyty papieża, upadek PRL, powstanie RP, wejście Polski do UE i w związku z tym staranie Anny o otrzymanie dotacji unijnej na wybudowanie pensjonatu agroturystycznego. Jej desperacka walka o otrzymanie dotacji unijnej, pełna wyrzeczeń i poświęcenia. Zmagania ponad jej siły z firmą budowlaną i przeciwnościami losu. Śluby i wesela, pogrzeby najbliższych jej ukochanych osób przeplatają się z narodzinami dzieci i ich wychowywaniem. Wreszcie ukazane jest także jej spełnione marzenie. Napisała bestseller! Powstała opowieść rodzinna "Czerwone niebo nad Wołyniem". Powieść historyczna, która zajmuje zaszczytne miejsce wśród zbiorów bibliotek uniwersyteckich w Polsce, oraz w bibliotekach Polonii. "Pokolenia czas pamięci" jest opowieścią o życiu kobiety na tle przemian społeczno-gospodarczych Polski. Jest autobiografią i zarazem dokumentem historycznym najnowszej historii Polski. Kontynuacją dwóch poprzednich wspaniałych powieści "Czerwone niebo nad Wołyniem" i "Maria".

"Pokolenia czas pamięci" to powieść autobiograficzna i Trzecia część rodzinnej sagi po "Czerwonym niebie nad Wołyniem" i "Marii". Bohaterami wszystkich trzech tomów jest Rodzina Kozińskich. W ostatniej części trylogii, a więc w "Pokoleniach czas pamięci" pojawia się rodzina Iskrów.Opowieść zaczyna się od chwili pisania matury z j.polskiego przez Annę. Jest to koniec lat...