Przepiękna opowieść Kresowa o Repatriantach opuszczających Kresy Wschodnie Polski. Okupacja rosyjska, potem niemiecka, praca przy przymusowych robotach. Trudności z wyjazdem wynikające z braku potrzebnych dokumentów. Wreszcie ciężka podróż i osiedlenie się rodziny na Ziemi Lubuskiej, na skraju ziem zachodnich Polski. Pierwsze lata powojenne, parcelacja ziem, praca na roli, śluby, wesela, zabawy. Powieść wypełniona jest realiami ówczesnego życia, gdzie wśród trudów dnia codziennego, była także wielka miłość. Książka oparta jest na wydarzeniach prawdziwych.

Przepiękna opowieść Kresowa o Repatriantach opuszczających Kresy Wschodnie Polski. Okupacja rosyjska, potem niemiecka, praca przy przymusowych robotach. Trudności z wyjazdem wynikające z braku potrzebnych dokumentów. Wreszcie ciężka podróż i osiedlenie się rodziny na Ziemi Lubuskiej, na skraju ziem zachodnich Polski. Pierwsze lata powojenne, parcelacja ziem, praca na roli,...

Zanim przeczyta się tę książkę, warto najpierw zapoznać się z "Czerwonym niebem nad Wołyniem", bo to jest kontunuacja losów bohaterów. Niestety nie zmieniłam opinii co do tego cyklu.... Może jest łatwa, lekka i ptzyjemna i.... to w zasadzie wszystko. Jak dla mnie zbyt widealizowana.

Zanim przeczyta się tę książkę, warto najpierw zapoznać się z "Czerwonym niebem nad Wołyniem", bo to jest kontunuacja losów bohaterów. Niestety nie zmieniłam opinii co do tego cyklu.... Może jest łatwa, lekka i ptzyjemna i.... to w zasadzie wszystko. Jak dla mnie zbyt widealizowana.

Bardzo lubię książki z motywem przesiedleńców jakkolwiek to "lubienie" zabrzmi. Chyba tylko dlatego dotarlam do końca. W mojej ocenie książka trochę przegadana, bardzo sie dłużyła a przy tym język taki jakby niezaangażowany obserwator pisał kronikę. Jest widzę trzecia część ale na razie nie sięgnę choć zazwyczaj bardzo lubię czytać kontynuację.

Bardzo lubię książki z motywem przesiedleńców jakkolwiek to "lubienie" zabrzmi. Chyba tylko dlatego dotarlam do końca. W mojej ocenie książka trochę przegadana, bardzo sie dłużyła a przy tym język taki jakby niezaangażowany obserwator pisał kronikę. Jest widzę trzecia część ale na razie nie sięgnę choć zazwyczaj bardzo lubię czytać kontynuację.

Lubię książki o polskich rodzinach wplecione w trudne historyczne dzieje.
Tutaj czegoś mi brakowało.
Miałam wrażenie że czytam dokument, a nie ciepłą opowieść.
Zabrakło mi trochę relacji uczuciowych głównej bohaterki z mężczyznami.Niby nie było tutaj to najważniejsze, ale niedosyt pozostał.

Lubię książki o polskich rodzinach wplecione w trudne historyczne dzieje.
Tutaj czegoś mi brakowało.
Miałam wrażenie że czytam dokument, a nie ciepłą opowieść.
Zabrakło mi trochę relacji uczuciowych głównej bohaterki z mężczyznami.Niby nie było tutaj to najważniejsze, ale niedosyt pozostał.

Druga część ( dalsze losy) bohaterów "Nieba nad Wołyniem" ... ciepła rodzinna opowieść o tym jak uciekinierzy " zza Buga" zasiedlali Ziemie Odzyskane ... Polecam !

Druga część ( dalsze losy) bohaterów "Nieba nad Wołyniem" ... ciepła rodzinna opowieść o tym jak uciekinierzy " zza Buga" zasiedlali Ziemie Odzyskane ... Polecam !

Powieść przedstawia codzienne życie mieszkańców Ziem Odzyskanych, ich ciężką pracę w gospodarstwie , w domu, smutki , radości, stosunki między sąsiadami,zawierane przyjaźnie,.Ukazuje pewne elementy systemu komunistycznego jak np.spłódzielnie i ich bezsensowność .
Dla mnie samej, warto przeczytać tę książkę ,dla samej głównej bohaterki.Składam hołd tej kobiecie, którą obarczono tyloma obowiązkami, w tak młodym, między innymi wychowaniem siostrzeńców.Wykazała się nie lada odwagą i charakterem , który wprawia w zdumienie.Jej niezwykła pomysłowość, zaradność, a przede wszystkim ciężka praca od świtu do zmroku, pozwoliła siostrzeńcom na godne życie wśród kochających ich ludzi.Szczerze polecam.

Powieść przedstawia codzienne życie mieszkańców Ziem Odzyskanych, ich ciężką pracę w gospodarstwie , w domu, smutki , radości, stosunki między sąsiadami,zawierane przyjaźnie,.Ukazuje pewne elementy systemu komunistycznego jak np.spłódzielnie i ich bezsensowność .
Dla mnie samej, warto przeczytać tę książkę ,dla samej głównej bohaterki.Składam hołd tej...

"Maria" to powieść,która ukazuje nam codzienne życie Polaków mieszkających na Ziemiach Odzyskanych.Ich smutki i radości,ich wspomnienia z niemieckiej okupacji i dniach spędzonych w ziemiankach oraz leśnych okopach.Powieść ukazuje nam proste życie,zgodne z naturą.Przedstawia ciężką pracę gospodarstwie rolnym i domu na wsi.Codzienne życie wiejskich kobiet w latach 50-tych i 60-tych.Ich poranne wstawanie,oporządzanie zwierząt,przygotowanie posiłku dla całej rodziny czy robienie ubrań na drutach lub ręczne pranie.

Lubię tego typu książki.Pozwalają one poczuć klimat dawnych lat i w dobry sposób oddają ich rzeczywistość.Mam nadzieję,że po tą książkę sięgną nie tylko dorośli,lecz także nastolatkowie.Może po przeczytaniu uświadomią sobie jakim trudem jest rodzicielstwo.Dobrze,że autorka zamieściła na końcu książki po słowie.Dowiadujemy się jak zakończyły się losy bohaterów.W ten sposób wątki zostają zakończone.

Ta książka oprócz dobrze przemyślanej fabuły (autorka przedstawia zdarzenia w sposób jasny i chronologiczny) urzekła mnie swojskim klimatem.Czytając przeniosłam się do małej wioski położonej pośród lasów,łąk i pół.Razem z głównymi bohaterami doświadczałam smutku i radości.Żegnałam świadków wojny.Doświadczyłam nostalgii związanej z przemijaniem i odchodzeniem w inny byt,mam nadzieję,że do lepszego świata.

http://swiatksiazkii.blogspot.com/2013/10/maria-barbara-iskra-kozinska.html

"Maria" to powieść,która ukazuje nam codzienne życie Polaków mieszkających na Ziemiach Odzyskanych.Ich smutki i radości,ich wspomnienia z niemieckiej okupacji i dniach spędzonych w ziemiankach oraz leśnych okopach.Powieść ukazuje nam proste życie,zgodne z naturą.Przedstawia ciężką pracę gospodarstwie rolnym i domu na wsi.Codzienne życie wiejskich kobiet w latach 50-tych i...

"I oto teraz mamy wszystko – mamy pola i łąki, ale Polska nie ta... (...)"

Koniec II wojny światowej nie niósł ze sobą jedynie echa spokoju i intensywnej odbudowy kraju z pozostawionych przez Niemców zgliszczy. Mieszkający na terenach Wołynia Polacy (około dwieście tysięcy ludzi) zostali z dnia na dzień zmuszeni do opuszczenia swoich domów. Wysiedlenia i co za tym idzie rozpoczynanie życia na nowo w powojennych warunkach nie było łatwe. Powieść, którą dzisiaj chciałam wam przedstawić ukazuje losy powojennych wysiedleńców bez upiększeń i kolorytu. Losy przede wszystkim prawdziwe.

Barbara Iskra Kozińska to pisarka i poetka. Czytelnicy mogli ją poznać dzięki dwóm, wydanym powieściom historycznym. W tym roku autorka wydała również powieść obyczajową pt. "Dom nad Borkiem". Oprócz pracy twórczej, Barbara Iskra Kozińska prowadzi pensjonat "Sosnówka", zlokalizowany nad jeziorem Borek przy granicy z Niemcami, miejsce znane wielu ludziom kultury. "Maria" to druga część sagi rodzinnej, której pierwszą była powieść "Czerwone niebo nad Wołyniem".

Znana z pierwszej części rodzina Kozińskich, po wojnie zostaje wysiedlona na skraj zachodnich terenów Polski. Maria Kozińska (matka autorki) przyjmuje na siebie odpowiedzialność za wychowanie trójki dzieci swojej zmarłej siostry. Na tereny przy granicy polsko - niemieckiej zostaje również przesiedlona rodzina Zawadzkich, pochodząca z Wileńszczyzny. "Maria" to historia trudnych początkach odbudowy codziennego życia naszych rodaków. To historia o przyjaźni i wzajemnej pomocy w tak trudnych, powojennych latach.

Książka Barbary Iskry Kozińskiej to z pewnością gatunek powieści historyczno-obyczajowej, w której wątki te zostały przez autorkę równomiernie rozłożone, czyniąc z książki świetny dokument dla przyszłych pokoleń Polaków. Dokument ukazujący codzienne troski, problemy, dylematy moralne wysiedleńców, ale również chwile szczęścia i zadumy. Czytelnik pod wpływem prozy autorki uświadamia sobie jak ciężko było w powojennych latach zaczynać wszystko od początku i z jakimi problemami przyszło się zmierzyć nowym osadnikom. Polacy pozbawieni własnych majątków, musieli zamieszkać w niemieckich domach i obrabiać do niedawna jeszcze niemiecką ziemię. Książka przedstawia zwykłe życie naszych rodaków, w którym szczęście przeplatało się z tragizmem, a kolejne pokolenia odchodziły ustępując miejsca swoim potomnym.

Oprócz widocznego wydźwięku obyczajowego, autorka poprzez historię losów swojej rodziny, dostarcza czytelnikom niebywałej lekcji historii. Lekcji, którą napisało samo życie. Lekcji, którą żaden nauczyciel nie przedstawi w sposób choćby zbliżony do tej ukazanej w powieści. Akcja książki to okres od zakończenia najgorszej w dziejach świata wojny światowej do roku 1968. Czytelnicy mają więc możliwość poznać nastroje społeczne ówczesnych czasów, historię tworzenia się pierwszych rolniczych spółdzielni czy wpływu władzy komunistycznej na wiele aspektów życia zwykłych ludzi. Dobrym zabiegiem zastosowanym przez Barbarę Iskrę Kozińską było zamieszczenie posłowia na końcu książki, które w skróconej formie informuje czytelnika o dalszych losach tytułowej Marii i pozostałych bohaterów książki, którzy kiedyś tak ja my kochali, nienawidzili i mieli swoje plany życiowe i marzenia.

Autorka w opisywaniu losów swojej matki i pozostałych członków rodziny stara się używać dość obrazowego języka. Jednak zauważyć można również pewien nacisk na dynamikę opisywanych przez nią wydarzeń. Dbałość właśnie o takie szczegóły, czyni z powieści świetny dokument, nie tylko historyczny. Jedyne zastrzeżenie w tej materii można mieć w przypadku niektórych fragmentów, których szczegółowość powiązań rodzinnych przytłacza i może wprawić czytelnika w chwilowe zagubienie. Kilkakrotnie bowiem podczas czytania powieści musiałam wracać do poprzednich stron, by umiejscowić sobie konkretnego bohatera w drzewie genealogicznym obu rodzin. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o zamieszczenie na końcu powieści drzewa genealogicznego rodu Kozińskich i Zawadzkich, z pewnością zabieg taki ułatwiłby czytanie "Marii".

Książki historyczne oparte na wspomnieniach ludzi, zawsze wywołują we mnie wiele emocji i refleksji. Zapytacie dlaczego? Otóż oprócz przekazywania dużej dawki wiedzy, niedostępnej w podręcznikach do historii, pokazują bowiem prawdziwe życie. Jako prawnuczka wysiedleńców z Wilna, "Maria" stała się dla mnie wręcz osobistą historią. I cieszyć może fakt, że dzięki takim właśnie książkom, pamięć o tamtych czasach nie zaginie.

"Ani my im, ani oni nam nie wyrządzili świadomie żadnej krzywdy, To tylko wojna, tylko wojna mamuś... Więksi od nas i potężniejsi zgotowali nam ten los."

http://subiektywnie-o-ksiazkach.blogspot.com/

"I oto teraz mamy wszystko – mamy pola i łąki, ale Polska nie ta... (...)"

Koniec II wojny światowej nie niósł ze sobą jedynie echa spokoju i intensywnej odbudowy kraju z pozostawionych przez Niemców zgliszczy. Mieszkający na terenach Wołynia Polacy (około dwieście tysięcy ludzi) zostali z dnia na dzień zmuszeni do opuszczenia swoich domów. Wysiedlenia i co za tym idzie...

Dokumentalnie-tak, ale słabo napisana.

Dokumentalnie-tak, ale słabo napisana.

bardzo ciepła i wzruszająca opowieść o ciekawych w swojej zwyczajności ludzi przybyłych z Kresów. Warto przeczytać, jeśli znało się kogoś, kto przeszedł przez "repatriację"

bardzo ciepła i wzruszająca opowieść o ciekawych w swojej zwyczajności ludzi przybyłych z Kresów. Warto przeczytać, jeśli znało się kogoś, kto przeszedł przez "repatriację"