"Droga cienia" to moja piąta powieść tego autora pochłonięta w tym roku. Po przeczytaniu wszystkich dostępnych części "Sagi powiernika światła" moje oczekiwania były dość mocno wyśrubowane i lektura tej książki utwierdziła mnie, że Weeksa dobrze się czyta, o ile przebrniemy przez połowę pierwszego tomu.

Naprawdę dłuuuuugo męczyłam się z tą powieścią i dopiero po 200-250 stronach udało mi się wciągnąć w przedstawioną fabułę; dla porównania - kolejne 400 stron zajęły mi jedno popołudnie. Trudno mi na chwilę obecną powiedzieć, która seria wygrywa w moich oczach, obie mają swoje wady i zalety. System magii w tej powieści wypada wyjątkowo blado na tle krzesicieli luksynu, ale łatwiej było mi się przywiązać (o ile tak można powiedzieć) do bohaterów "Drogi cienia", z kolei niektóre postaci z "Czarnego pryzmatu" są wręcz niesamowicie wykreowane. Bardzo chciałabym doczekać czasów kiedy Weeks stworzy coś nowego; kolejny świat od podstaw, który zebrałby to co najlepsze z dotychczasowych książek. Blisko dwa lata temu zachwycałam się Sandersonem; jego "Droga królów" to kawał niezłej fantastyki, ale ma też w dorobku książki, które wg mnie znacznie odstają od tego poziomu. U jego kolegi po fachu nie widzę tego problemu, obie serie zapowiadają się świetnie, jedyne co kuleje to wprowadzenie w fabułę (chociaż znam osoby, które twierdzą, że bardzo długo męczyły się na początku pierwszego tomu "Archiwum burzowego światła"). Zdaję sobie sprawę, że większość motywów w fantastyce powtarza się i chyba nie można wymyślić już nic o czym nie pomyśleliby inni i ta książka nie jest wyjątkiem, ale przyjemnie się ją czytało. I nie ukrywam, że mam ochotę na więcej.

"Droga cienia" to moja piąta powieść tego autora pochłonięta w tym roku. Po przeczytaniu wszystkich dostępnych części "Sagi powiernika światła" moje oczekiwania były dość mocno wyśrubowane i lektura tej książki utwierdziła mnie, że Weeksa dobrze się czyta, o ile przebrniemy przez połowę pierwszego tomu.

Naprawdę dłuuuuugo męczyłam się z tą powieścią i dopiero po 200-250...