Że ja ja czytam drugi raz....pewnie pierwszy raz był w ramach dkk. Zawsze powtarzam przyjaźń 3 kobiet dziewczyn nigdy nie wypala...zawsze są ale...tu poznajemy trudy przyjaźni...a raczej przyzwyczajenia....życie każdej z przyjaciółek jest mega trudne każda sobie nawzajem zazdrości....

Że ja ja czytam drugi raz....pewnie pierwszy raz był w ramach dkk. Zawsze powtarzam przyjaźń 3 kobiet dziewczyn nigdy nie wypala...zawsze są ale...tu poznajemy trudy przyjaźni...a raczej przyzwyczajenia....życie każdej z przyjaciółek jest mega trudne każda sobie nawzajem zazdrości....

Matko od Literatury! Jaka to jest wspaniała robota! Jane Austen zacierałaby ręce z zachwytu, że o zachwycie Ferrante nie wspomnę. Od razu zaznaczę, że gdyby taka rzecz wyszła spod męskiego pióra natychmiast rozległoby się larum, że zbój, mizogin, frustrat i w ogóle nienawistna menda.
A kiedy w ten sposób o kobietach pisze kobieta, to jest zonk i pozamiatane. Trzeba mieć odwagę, żeby odmitologizować siostrzeństwo, wspólnotę jajników i dziewczyńską przyjaźń. I zrobić to tak, żeby czytelnik nie miał wyjścia, jak tylko się zgodzić. Autorka nie usiłuje przekonywać, że nie istnieje przyjaźń na miarę "Seksu w wielkim mieście". Ale niestety, często jest to pejzaż z truchłem.
To jest tak smutne. I tak wiarygodne. Tak genialnie wypunktowane wszystkie miazmaty. Trupy z szaf powymiatane. Obnażona prawda o ludzkiej kondycji.
Ten konik ma gliniane nóżki. Porcelana jest tak popękana, że skruszy ją najlżejsze dotknięcie. Konik i porcelana więzi, która nigdy nią nie była. Przyjaźni, która nią nie była. Siostrzeństwa wzajemnych oskarżeń i skrywanej nienawiści. Tubylewicz pokazuje, co się dzieje, kiedy kobieta ucieka od siebie, a nie do siebie. Dotyka niemiłości. Niemałżeństwa. Nieprzyjaźni. Uwypukla pułapkę fanatyzmu: światopoglądowego i religijnego. Jeden i drugi są głęboko opresyjne. Zatruwają nienawiścią do wszelkiej inności. Zamykają w klatce, z której nie ma wyjścia. Nienawiść rozlewa się i niszczy wszystko i wszystkich. Przyjaźń, rodzinę i nienawidzącego.
Widzimy, że kobieta może być jak cios kończący. Kiedy jest więźniarką immanencji. Nie potrafi żyć poza schematem narzuconym przez innych i przez religine zaklęcia. Nie wie kim jest, pozwala, by inni pisali za nią scenariusz jej życia. A potem chce pisać takie scenariusze dla wszystkich wokół. Dla rodziny i dla przyjaciółek. Nie ma w niej miejsca ani dla niej samej, ani dla nikogo innego. Młodzi nazwaliby ją "przegrywem" i to chyba najadekwatniej ją określa.
Ale są też inne portrety. Inne rozwiązania.
Nie wszystkie wyjdą cało z tej opowieści.
To nie jest historia stworzona do radosnych podskoków w finale. To jest opowieść, która mówi: "obudź się, otwórz klatkę, fruń póki możesz".

Matko od Literatury! Jaka to jest wspaniała robota! Jane Austen zacierałaby ręce z zachwytu, że o zachwycie Ferrante nie wspomnę. Od razu zaznaczę, że gdyby taka rzecz wyszła spod męskiego pióra natychmiast rozległoby się larum, że zbój, mizogin, frustrat i w ogóle nienawistna menda.
A kiedy w ten sposób o kobietach pisze kobieta, to jest zonk i pozamiatane. Trzeba...

Książkę wysłuchałam w adiobooku i szału nie było. Irytujące bohaterki a w szczególności Sabina. za dużo Boga i umoralniania

Książkę wysłuchałam w adiobooku i szału nie było. Irytujące bohaterki a w szczególności Sabina. za dużo Boga i umoralniania

Bardzo dobrze stworzone główne bohaterki. Do mnie trafiła. Polecam!

Bardzo dobrze stworzone główne bohaterki. Do mnie trafiła. Polecam!

Książka niby o przyjaciółkach, ale ja bym takie przyjaciółki przez okno wyrzuciła. Mało że zgryźliwe, kąśliwe to jeszcze z takim podejściem do życia że szkoda gadać. Dużo odniesień do rasizmu, radykalizmu religijnego i podziału społeczeństwa na to lepsze i gorsze. Książka ma ukryte przesłanie ale zbyt bardzo jaskrawo je pokazuje i tym samym staje się odrealnione a momenciami komiczne. Polecam jako lektura wakacyjna na leżak na plaży.

Książka niby o przyjaciółkach, ale ja bym takie przyjaciółki przez okno wyrzuciła. Mało że zgryźliwe, kąśliwe to jeszcze z takim podejściem do życia że szkoda gadać. Dużo odniesień do rasizmu, radykalizmu religijnego i podziału społeczeństwa na to lepsze i gorsze. Książka ma ukryte przesłanie ale zbyt bardzo jaskrawo je pokazuje i tym samym staje się odrealnione a...

Z reguły nie czytam tego typu książek ,ale skoro już była to wzięłam ją do toalety i mnie wciągnęła . To jest typowa obyczajówka , generalnie myślę że niskie oceny wynikają z tego że ta książka nie jest słodka ... jest jak w życiu

Z reguły nie czytam tego typu książek ,ale skoro już była to wzięłam ją do toalety i mnie wciągnęła . To jest typowa obyczajówka , generalnie myślę że niskie oceny wynikają z tego że ta książka nie jest słodka ... jest jak w życiu

Katarzyna Tubylewicz to autorka o wielu twarzach: najpierw poznałam ją jako zręczną reportażystkę (Moraliści),potem zaskoczyła mnie powieścią obyczajową (Własne miejsca) i wreszcie kryminałem - i to takim do gruntu skandynawskim (Bardzo zimna wiosna).

Rówieśniczki to także powieść obyczajowa - może raczej powiastka - zdecydowanie słabsza niż inne książki tej autorki. Dość interesujący wydaje się wątek walki o władzę, czy niełatwych relacji koleżeńskich między kobietami, ale ryzykowne osadzenie wydarzeń w realiach ambasady musiało paść pod naporem porównań do genialnych "Kamiennych tablic" Żukrowskiego. W efekcie pozostaje wrażenie nic nieznaczącej książeczki, co jednak nie zmienia mojej ogólnie wysokiej oceny tej autorki. Nadal wyczekuję jej publikacji :-)

Katarzyna Tubylewicz to autorka o wielu twarzach: najpierw poznałam ją jako zręczną reportażystkę (Moraliści),potem zaskoczyła mnie powieścią obyczajową (Własne miejsca) i wreszcie kryminałem - i to takim do gruntu skandynawskim (Bardzo zimna wiosna).

Rówieśniczki to także powieść obyczajowa - może raczej powiastka - zdecydowanie słabsza niż inne książki tej autorki. Dość...

Całkiem przyjemna opowieść o trzech koleżankach z lat szkolnych, które spotykają się w Sztokholmie, gdzie wracają wspomnienia, zdarzenia z przeszłości...a nowe spojrzenie na świat pomaga przewartościować i zmienić życie każdej z bohaterek.

Całkiem przyjemna opowieść o trzech koleżankach z lat szkolnych, które spotykają się w Sztokholmie, gdzie wracają wspomnienia, zdarzenia z przeszłości...a nowe spojrzenie na świat pomaga przewartościować i zmienić życie każdej z bohaterek.

Fajne czytadło o toksycznych relacjach między kobietami oraz próbą znalezienia swojego miejsca w życiu. Po książkę Tubylewicz sięgnęłam tylko dlatego, bo myślałam, że to reportaż, tak jak 'Moraliści'. Jednak zamiast reportażu dostałam współczesną powieść obyczajową, trochę stereotypową i przerysowaną, lecz z wyrazistymi bohaterami. Z tego powodu nie miałam żadnych oczekiwań wobec książki, a moje odczucia po lekturze są raczej pozytywne. To taka książka, która może być przerywnikiem między poważniejszymi lekturami.

Fajne czytadło o toksycznych relacjach między kobietami oraz próbą znalezienia swojego miejsca w życiu. Po książkę Tubylewicz sięgnęłam tylko dlatego, bo myślałam, że to reportaż, tak jak 'Moraliści'. Jednak zamiast reportażu dostałam współczesną powieść obyczajową, trochę stereotypową i przerysowaną, lecz z wyrazistymi bohaterami. Z tego powodu nie miałam żadnych oczekiwań...

Szkoda, że zanim zaczęłam słuchać, nie przeczytałam opinii. Historia mocno niewiarygodna, trudno nazwać relacje trzech bohaterek przyjaźnią.

Szkoda, że zanim zaczęłam słuchać, nie przeczytałam opinii. Historia mocno niewiarygodna, trudno nazwać relacje trzech bohaterek przyjaźnią.